5 Ιουλ 2009

Τρίτος δρόμος φοβάμαι πως δεν υπάρχει...

Πυκνώνουν το τελευταίο διάστημα οι αναλύσεις που κάνουν λόγο για το τέλος της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης. Ο διεθνής τύπος φιλοξενεί όλο και συχνότερα απόψεις που αναφέρονται σε ένα πολύ σύντομο κύκλο κρίσης που θα κλείσει ίσως και μέσα στο 2009! Η ανοδική τιμή του πετρελαίου ίσως να δίνει την εντύπωση πως αυτές οι αναλύσεις έχουν βάση και πράγματι το τέλος της κρίσης είναι θέμα μηνών. Όμως εδώ τελειώνει η κρίση;

Μάλλον όχι κι όσοι έχουν παρακολουθήσει με μεγαλύτερο ενδιαφέρον τα όσα έλαβαν χώρα το τελευταίο χρόνο κατανοούν χωρίς μεγάλη δυσκολία ότι οι κινήσεις που έγιναν από αρκετές χώρες ήταν κινήσεις μπαλώματος της κρίσης.

Ενώ υπήρχε η ευκαιρία αλλά και η δυνατότητα το κράτος να προχωρήσει σε τομές που αφορούσαν τις αδυναμίες του συστήματος, να θέσει ένα πιο αυστηρό πλαίσιο συναλλαγών για να προστατεύσει το ίδιο το οικονομικό σύστημα, μέσα στο πανικό τους οι κυβερνήσεις αρκέστηκαν μόνο στις «τονωτικές ενέσεις» προς τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Δηλαδή έκαναν αυτό για το οποίο είχαν κατηγορηθεί εξ αρχής. Κοινωνικοποίησαν τα χρέη κι άφησαν τα κέρδη στις εταιρίες.

Πέραν από το οικονομικό βάρος που επωμίστηκαν οι κοινωνίες συνολικά για να διασωθούν οι πιο κερδοφόροι οικονομικοί οργανισμοί, δηλαδή οι τράπεζες και οι μεγάλες εταιρίες που συχνά αποτελούν τους πιο ισχυρούς παίκτες των τραστ, η οικονομία περιμένει και πάλι την.. αυτορρύθμιση.

Ετσι, την ίδια ώρα που οι κεφαλαιούχοι γλεντούν σε εξωτικά νησιά στην υγειά των κορόιδων, τα ακροδεξιά κι αντιευρωπαϊκά κόμματα γιορτάζουν στο τραπέζι που έστησε η κυβερνητική αδυναμία ν’ αντιμετωπίσει πειστικά τα κοινωνικά επακόλουθα της κρίσης.

Η κρίση έφερε ανεργία και μια τάση στροφής προς το συντηρητισμό, όπως φέρνει κάθε φορά μια κρίση, που προκαλεί ανησυχία αλλά και πανικό. Τα λαϊκίστικα συνθήματα κατά των (παράνομων) μεταναστών, η διογκούμενη λαϊκή οργή που δεν κατευθύνεται προς τους ισχυρούς (καρτέλ, τράπεζες, κράτος) αλλά προς τους αδυνάτους, αλλά και η ανάγκη για διασφάλιση του «εθνικού» κέρδους είτε αυτό είναι οικονομικό είτε ολιτικό διαμορφώνουν το σκηνικό το οποίο ζούμε σήμερα.

Μόνο που ούτε οι «τονωτικές ενέσεις», ούτε ο διωγμός των (παράνομων) μεταναστών είναι η λύση. Αφενός οι τράπεζες και τα καρτέλ θα συνεχίσουν την οικονομική αφαίμαξη της μεσαίας και μικροαστικής τάξης και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, κι αφετέρου η «καθαρότητα της φυλής» δεν αποτελεί απάντηση σε μια ήπειρο που αντιμετωπίζει οξύ δημογραφικό πρόβλημα.

Μέχρι την επόμενη, οικονομική και κοινωνική, κρίση που θα μας έρθει στα επόμενα χρόνια πιο ισχυρή, αφού τα προβλήματα όσο κι αν τα κρύβουμε κάτω από το χαλί δεν επιλύονται, έχουμε δύο επιλογές. Η πρώτη είναι να σχεδιάσουμε τις καλοκαιρινές μας διακοπές, με τη βοήθεια ενός διακοποδανείου και να ζήσουμε από εδώ και πέρα ως μελλοθάνατοι, σαν να ναι η κάθε μας στιγμή η τελευταία. Η δεύτερη είναι να προβληματιστούμε αληθινά για τον επανασχεδιασμό των προτεραιοτήτων μας και των αναγκών μας και μέσα από ένα κοσμοπολίτικο πνεύμα ν’ αντιμετωπίσουμε συνολικά τα ζητήματα βιωσιμότητας που (θα έπρεπε να) μας προβληματίζουν μέσα στο παγκόσμιο χώρο που ζούμε. Τρίτος δρόμος φοβάμαι πως δεν υπάρχει...

2 Ιουν 2009

Θαυμασμός προς την κοινότητα των ομοφυλοφίλων

Η αμερικανίδα ΥΠΕΞ Χίλαρι Κλίντον έπλεξε σήμερα το εγκώμιο στους ομοφυλοφίλους για την μάχη που αναγκάσθηκαν να δώσουν «με θάρρος και αποφασιστικότητα» προκειμένου να τους αναγνωρισθούν τα δικαιώματά τους.

«Στο ΥΠΕΞ και σε όλην τη δημόσια διοίκηση, αναγνωρίζουμε εξίσου τους εργαζόμενους, είτε πρόκειται για λεσβίες, ομοφυλόφιλους, αμφισεξουαλικολύς και τρανσέξουαλ», τονίζει η επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας σε ανακοινωθέν της για την έναρξη του μήνα της Gay Pride (Περηφάνειας των Ομοφυλοφίλων) στις ΗΠΑ.

«Με τις οικογένειές τους, αυτοί οι άνθρωποι έκαναν μεγάλες θυσίες για να υπηρετήσουν τη χώρα μας», προσθέτει.

Όπως τονίζει η Κλίντον, «με την ευκαιρία αυτή θα ήθελα να εκφράσω τον θαυμασμό μου για την κοινότητα των ομοφυλοφίλων για το θάρρος και την αποφασιστικότητα που επί 40 χρόνια επιδεικνύουν και να τους προσφέρω την υποστήριξή μου για τον αγώνα που θα απομένει να φέρουν εις πέρας».

Υπογραμμίζοντας πως οι ομοφυλόφιλοι διώκονται σε πολλές άλλες χώρες, η Κλίντον δεσμεύεται πως «θα υπεραμυνθεί των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που περιλαμβάνουν την απαγόρευση της βίας και των διακρίσεων βάσει της σεξουαλικής κλίσης, ή ταυτότητας του ατόμου».

Πηγή: Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων


Για ακόμη μια φορά η σύγκριση με τον Ελληνικό χώρο είναι καταθληπτική. H σύγκριση ειδικά με την Κύπρο είναι μη δυνατή. Δεν υπάρχει κοινός τόπος για σύγκριση!

Ενώ στις ΗΠΑ η ΥΠΕΞ νιώθει την ανάγκη να προβεί σε τέτοιες δηλώσεις, στην Κύπρο δεν βρίσκεται ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ υποψήφιος, ούτε από το ΑΚΕΛ ή τους Οικολόγους (που στην υπόλοιπη Ευρώπη είναι από τις προοδευτικές ομάδες στο θέμα των μειονοτικών δικαιωμάτων)που να έχει το θάρρος να υπογράψουν την έκκληση της ILGA-Europe για τις ευρωεκλογές του 2009!

Για να είμαι ειλικρινής πιστεύω ότι αν ρωτήσουμε σήμερα όλους τους υποψηφίους σε ρεπορτάζ της TV θα υπάρξουν λίγες (ελάχιστες ίσως) θετικές απαντήσεις. Δηλαδή το πρώτο όνομα που μου έρχεται στο μυαλό είναι ο Τάκης Χατζηγεωργίου. Αδυνατώ να πιστέψω ότι θα έλεγε όχι, όταν από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 παρουσίαζε τη μοναδική εκείνη εκπομπή που λεγόταν "Χωρίς Πλαίσια" κι έκανε εκπομπές σε prime time ζώνη με τα περισσότερα θέματα ταμπού της κυπριακής κοινωνίας.

Η παντελής απουσία απάντησης προς την ILGA-Europe φανερώνει την πλήρη αδιαφορία κι απουσία των ζητημάτων που αφορούν τους ομοφυλόφιλους από τη δημόσια σφαίρα. Δηλαδή δεν αξιολογείται το θέμα ως σημαντικό και εικάζω ότι το email πέρασε απαρατήρητο μετά την πρώτη ανάγνωση. Αυτή είναι ακόμη μια ήττα των ομοφυλοφίλων στην Κύπρο. Εφόσον όμως δεν διεκδικούμε δεν θα κερδίσουμε και τίποτα.

Οι επόμενες εκλογές στην Κύπρο είναι το 2011. Εχουμε ένα ορίζοντα δύο χρόνων και μέσα σ' αυτό το διάστημα έχουμε την υποχρέωση, έστω μέσα από το ίντερνετ και τα blogs, να φέρουμε επιτέλους το θέμα της ισότητας των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων στο "φως"! Ο Lexi_penitas έκανε μια πρόταση και θα έχει ενδιαφέρον σε κάποια στιγμή να συζητήσουμε σοβαρά το ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει η blogόσφαιρα σ' αυτό το τομέα.

Δεν τρέφω ψευδαισθήσεις ότι ξαφνικά θα αλλάξουν τα πράγματα επειδή θα γραφτούν δύο τρία κείμενα. Ωστόσο, είναι σημαντικό να προσθέσουμε αυτά τα ζητήματα στην πολιτική ατζέντα. Ας διαφωνεί όποιος πολιτικός και πολιτικάντης το επιθυμεί. Είναι δικαίωμα του. Παρόλ' αυτά δεν πρέπει να επιτρέψουμε σε κανένα να καμώνεται πως είμαστε απλά ανύπαρκτοι κοινωνικά και πολιτικά στην Κύπρο.

ΥΓ. Ευχαριστώ erva_cidreira για την ενημέρωση αναφορικά ΚΑΙ με την έκκληση της ILGA-Europe!

YΓ2. Μόλις τ' άκουσα στο ραδιόφωνο, μ' άρεσε και το μεταφέρω: Όταν σου λένε οι καρχαρίες να πας για μπάνιο, είναι γιατί θέλουν να σε φάνε. Εσύ τι θα κάνεις;

Updated: Εδώ η δήλωση του ίδιου του Ομπάμα για τα δικαιώματα της lgbt κοινότητας, από το blog "Tales from the other side of town"

25 Μαΐ 2009

Οι "ανύπρακτοι" και τα "trendy ζώα" στις Βρυξέλλες

Σημείο εκκίνησης για τη στάση του ορθολογικού ψηφοφόρου είναι πως συμμετέχει στις εκλογές γιατί πιστεύει ότι μπορεί με τη ψήφο του να καθορίσει, στο μερίδιο που του αναλογεί, το αποτέλεσμα.

Στις εκλογές του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, όμως, τα δεδομένα παραπέμπουν περισσότερο σε "μη ορθολογικές" προσεγγίσεις. Ενώ σε μεγάλο βαθμό η καθημερινότητα μας καθορίζεται από νόμους και κανονισμούς που υιοθετούνται στις Βρυξέλλες και το Στρασβούργο, οι πολίτες αποδίδουν λιγότερη σημασία σ' αυτές. Αντίθετα τις θεωρούν πιο χαλαρές και δευτερεύουσες, ανεβάζοντας τα ποσοστά αποχής πολύ υψηλότερα από την περίπτωση των εθνικών και προεδρικών εκλογών.

Ωστόσο, πρέπει ν' αναγνωρίσουμε το ρόλο των ευρωπαϊκών θεσμών στη διεύρυνση των ελευθεριών του ατόμου και την προστασία της ανοχής προς τη διαφορετικότητα και τη πολυσυλλεκτικότητα μέσα στις εθνικές κοινωνίες.

Την ίδια ώρα που στα εθνικά κοινοβούλια η συζήτηση για θέματα ομοφυλοφιλίας είναι ανύπαρκτη (Κύπρος) ή ακούγονται τάσεις κι απόψεις πως οποιαδήποτε συζήτηση αυτού του είδους είναι μόδα και παρομοιάζεται με το διάλογο για τη προστασία των δικαιωμάτων των ζώων!!! (Ελλάδα), στο Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο κατατίθενται ψηφίσματα για προστασία της ισότητας των πολιτών της ΕΕ και το ευρωπαϊκό σύνταγμα περιείχε αναφορές στη μη διάκριση των ατόμων λόγω του σεξουαλικού/ γενετήσιου προσανατολισμού τους!

Γι αυτούς τους λόγους, παρά τις όποιες αδυναμίες, ατέλειες και προβλήματα υπάρχουν στο γραφειοκρατικό σύστημα των Βρυξελλών θεωρώ ότι οι ευρωεκλογές μας αφορούν και μάλιστα πολύ περισσότερο από τις εθνικές εκλογές, ειδικά όσοι πιστεύουν ότι έχουν ανάγκη προστασίας από κάθε είδους διακρίσεις.

Υποψήφιοι υπέρ/κατά του γάμου των ομοφυλοφίλων
Ψάχνοντας στα προφίλ των υποψηφίων βουλευτών του 2006 από τον "Πολίτη" βρήκα δύο μόνο (πολλοί δεν είχαν απαντήσει στο ερωτηματολόγιο της εφημερίδας ενώ άλλοι υποψήφιοι Ευρωβουλευτές δεν ήταν υποψήφιοι βουλευτές τότε) απαντήσεις υποψηφίων Ευρωβουλευτών στο ερώτημα κατά πόσο οι ερωτώμενοι είναι υπέρ του γάμου των ομοφυλοφίλων.

Καταρχήν η ίδια η ερώτηση μπορεί να θεωρηθεί προβληματική. Άλλο ο γάμος κι άλλο η νομική κατοχύρωση, με το σύμφωνο συμβίωσης, μιας σχέσης ατόμων του ίδιου φύλου για λόγους ισότητας των δικαιωμάτων έναντι του κράτους. Ωστόσο σε καμία απάντηση δεν υπήρξε η ανάγκη για να δοθεί διευκρίνηση, οπότε πιστεύω ότι σε γενικές γραμμές η ίδια απάντηση θα δινόταν είτε γινόταν αναφορά σε γάμο είτε σε σύμφωνο συμβίωσης.

Οι απαντήσεις αφορούν δύο γυναίκες. Η Ελένη Θεοχάρους που φλερτάρει με τα συντηρητικότερα στοιχεία της Κυπριακής κοινωνίας (εκκλησία, σύνδεσμοι αγωνιστών, εθνικόφρονα σωματεία) απάντησε βεβαίως ότι διαφωνεί. "Είμαι κατά της νομιμοποίησης του γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων." Ούτε πως, ούτε γιατί λέει. Δικαίωμα της αλλά είναι λογικό να διερωτάται κάποιος πως μπορεί ένα άτομο που παρουσιάζεται ως αλτρουίστρια με συμμετοχή σε αποστολές των Γιατρών Χωρίς Σύνορα σε εμπόλεμες ζώνες να διαχωρίζει τους ανθρώπους ανάλογα με το γενετήσιο προσανατολισμό τους...

Η Κατερίνα Φλουρέντζου Μελισσηνού δεν έχει καν το σθένος ν' απαντήσει είτε θετικά είτε αρνητικά. Με μεσοβέζικη απάντηση λέει "Πιστεύω πως ο κάθε άνθρωπος δικαιούται να διαθέτει το σώμα του όπως ο ίδιος θέλει. Όμως η κυπριακή κοινωνία δεν είναι έτοιμη για νομιμοποίηση του γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων." Τώρα να πιστέψουμε ότι διαφωνεί αλλά το θεωρεί politically incorrect και προτιμά να επιρρίψει την ευθύνη στην κοινωνία γενικά κι αόριστα ή ότι συμφωνεί αλλά δεν έχει τη τόλμη να το παραδεκτεί και προσπαθεί να κρατήσει ισορροπίες; Ότι και να συμβαίνει δεν μου άρεσε η στάση της, αφού δείχνει ατολμία και φοβία να πάρει ξεκάθαρη θέση.

Υπάρχει και... τρίτη απάντηση, αλλά μέσω συζύγου! Η Ρούλλα Μαυρονικόλα (ΕΔΕΚ) είχε απαντήσει: "Δεν έχω ταμπού. Εξάλλου δεν μου το επιτρέπει ούτε η σοσιαλιστική μου ιδεολογία. Είμαι υπέρ του γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων." Τώρα αν συμφωνεί ο Κούλλης δεν μπορώ να το ξέρω...

10 Μαΐ 2009

Απόψεις κι απαντήσεις της ντουλάπας

"* Η εφημερίδα "Πολίτης" δέχθηκε δεκάδες τηλεφωνήματα διαμαρτυρίας για το άρθρο του Παναγιώτη Καπαρή της προπερασμένης Κυριακής στο οποίο καταγράφηκαν απόψεις οι οποίες παρουσίαζαν την ομοφυλοφιλία "ως ασθένεια". Θέλουμε επ' αυτού να διευκρινίσουμε ότι οι απόψεις των συνεργατών μας είναι σεβαστές, ωστόσο δεν εκφράζουν κατ' ανάγκη και τις θέσεις μας οι οποίες εκφράζονται με σαφήνεια από τη στήλη "άποψη" της εφημερίδας μας. Προς αυτή την κατεύθυνση ο "Πολίτης" δημοσιοποίησε μέχρι στιγμής δύο άρθρα επικριτικά για τις απόψεις του κ. Καπαρή, τα οποία αντιμετωπίζει επίσης με τον ίδιο σεβασμό."

Από τη στήλη "Θου Κύριε", Πολίτης 10/05/2009

Όπως άφησε σε μήνυμα του ο Aceras Anthropophorum, το δεύτερο κείμενο είναι του Νικόλα Δευτερά. Δημοσιεύτηκε τόσο στην εφημερίδα (και μάλιστα ήταν χρονολογικά η πρώτη απάντηση) και μετά στο blog "Πίσω από τη μάσκα τίποτα"

Το δικό μου ερώτημα είναι κατά πόσο η θέση ότι η ομοφυλοφιλία είναι ασθένεια που γιατρεύεται είναι ζήτημα... "άποψης". Υπάρχουν επιστημονικές μελέτες που είχα την εντύπωση πως κατέρριψαν αυτό το μύθο. Ας είναι. Ακόμα κι αυτή η αναφορά στη σημερινή έκδοση του Πολίτη είναι σημαντική αφού διατηρεί το δημόσιο διάλογο γι αυτό το θέμα ανοικτό. Αυτό είναι κέρδος, σε μια κοινωνία η οποία επιλέγει/ επιλέγουμε να κρύβει/ κρύβουμε την ομοφυλοφιλία μέσα στη ντουλάπα.

Επειδή υπήρξαν κάποια ανώνυμα σχόλια που ήταν ερειστικά και στα οποία επί της ουσίας δεν απάντησα κι ούτε θα απαντήσω, επιθυμώ να εξηγήσω γιατί δεν απαντώ.

Πολύ συνοπτικά η απάντηση μου είναι ότι δεν βρίσκω το νόημα. Δεν έχω εκχωρήσει σε κανένα άτομο το δικαίωμα να με προσδιορίζει ως ανώμαλο ή όχι ή ν' αποφασίζει για την προσωπική μου ζωή. Ετσι δεν κατανοώ ποιος θα ήταν ο λόγος να μπω σε συζήτηση μαζί του(ς). Θα είχε νόημα μόνο αν εκπροσωπούσε κάποιο φορέα (πχ το κράτος) το οποίο είχε ουσιαστική συμμετοχή στη ρύθμιση των κανόνων λειτουργίας της κοινωνίας μέσα από τους νόμους.

Η μόνη διαφορετική περίπτωση που θα έβρισκα νόημα θα ήταν αν εντόπιζα μια περίπτωση ενός ενδιαφέροντα διαλόγου που θα μπορούσε να διευρύνει το πεδίο του δημόσιου διαλόγου ή και να επηρεάσει τον ίδιο το δημόσιο διάλογο σε θέματα ανεκτικότητας κι ισότητας. Η' έστω να έβρισκα γόνιμο να δοκιμάσω και την "αλήθεια" των δικών μου απόψεων μέσα από διαφορετική επιχειρηματολογίας.

Είναι προφανές ότι καμία από τις δύο περιπτώσεις δεν συναντήθηκαν στη συγκεκριμένη περίπτωση, οπότε δεν υπάρχει λόγος να χάνω χρόνο και φαιά ουσία για ν' απαντήσω σε τέτοιου ύφους μηνύματα. Η αδιαφορία είναι η καλύτερη απάντηση, ειδικά αφού αισθάνομαι ότι έτσι δεν νομιμοποιώ τέτοιες συμπεριφορές ως μέρος ενός αποδεκτού τρόπου διαλογού.

Αυτά τα καταγράφω μόνο προς σεβασμό όσων επισκέπτονται το blog, αφήνουν μηνύματα και ίσως να έχουν την απορία γιατί δεν απαντώ. Δεν είναι από βλακεία κι έλλειψη επιχειρημάτων (χωρίς να θεωρώ σε καμία περίπτωση τις απόψεις μου την απόλυτη αλήθεια), ούτε λόγω αγένειας προς όσους αφήνουν μηνύματα με τα οποία δεν συμφωνώ. Είναι αποκλειστικά για τους λόγους που ήδη εξήγησα.

Καλή βδομάδα σε όλους

ΥΓ: Απορία που μου γεννήθηκε αφού έγραψα την ανάρτηση, είναι κατά πόσο ο επιστολογράφος/ συνεργάτης επιλέγει και τον τίτλο του κειμένου (Πούστηδες και παλικάρια δεν γίνονται μαλλιά κουβάρια)! Διότι έχει κι αυτό το ενδιαφέρον του. Με ποιο σκεπτικό η εφημερίδα δημοσίευσε αυτό το τίτλο, ιδιαίτερα από τα ελάχιστα που γνωρίζω, τους τίτλους δεν τους επιλέγουν οι συνεργάτες αλλά μόνιμοι γραφιάδες... κεντρικά στα γραφεία της εφημερίδας....

6 Μαΐ 2009

Οι πούστηδες και τα παλλικάρια

"Διαβάζω το άρθρο του κ. Παναγιώτη Καπαρή στον "Πολίτη" της 26/04/2009 "Πούστηδες και παλικάρια δεν γίνονται μαλλιά κουβάρια" και διερωτώμαι: μα πώς μπορούν να εκφράζονται τέτοιες απόψεις εν έτει 2009 και εμείς οι υπόλοιποι να τις ανεχόμαστε; Ούτε η πρώτη ούτε και η τελευταία φορά είναι που κάποιος εκφράζεται για την ομοφυλοφιλία και τους ομοφυλόφιλους με τέτοιο υβριστικό ύφος και η απορία μου παραμένει: μα πώς είναι δυνατόν κάποια άτομα να εθελοτυφλούν και να αρνούνται να αποδεχτούν κάποιες αλήθειες που περνούν καθημερινά από μπροστά τους; Πώς είναι δυνατόν ο κ. Καπαρής να είναι ενημερωμένος (έστω και, προφανώς, πολύ επιφανειακά) για τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των Γάλλων και για κάθε λογής περιθωριακά κόμματα των Ολλανδών και να περνά απαρατήρητο από μπροστά του το γεγονός ότι εκατομμύρια ομοφυλόφιλοι παγκοσμίως είναι υποδείγματα έντιμων και χρήσιμων πολιτών, υγιών προσωπικοτήτων και πιστών συντρόφων; Πόσα χρόνια πρέπει να περάσουν για να αποβάλουμε από μέσα μας αυτήν την ανασφάλεια που μας διακατέχει για καθετί διαφορετικό; Και γιατί πάντα η Εκκλησία μας να βρίσκεται πίσω από τέτοιες ατεκμηρίωτες και γεμάτες μίσος απόψεις, που κάθε άλλο παρά τιμούν την κοινωνία που ζούμε; Πώς είναι δυνατόν να αποκαλούνται οι ομοφυλόφιλοι ασθενείς και να κατατάσσονται στην ίδια κατηγορία με τους "κλέφτες, τους φονιάδες και όλους τους αμαρτωλούς"; Πώς μπορούν μορφωμένα άτομα όπως ο κ. Καπαρής να συμπεραίνουν ότι οι σωματικές και οι ψυχολογικές αντιδράσεις των ομοφυλοφίλων είναι μη υγιείς και αφύσικες λαμβάνοντας υπόψη προφανώς μεμονωμένες περιπτώσεις (αν όχι και φανταστικές), αγνοώντας τη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων; Αν στο άρθρο τού κ. Καπαρή αντικαθιστούσε κάποιος τη λέξη "ομοφυλόφιλος" με τη λέξη "μαύρος", πόσες θύελλες αντιδράσεως θα ξεσηκώνονταν; Γιατί, άραγε, να μη συμβαίνει το ίδιο και σ' αυτήν την περίπτωση; Πόσα χρόνια πρέπει να περάσουν για να αποβάλουμε από μέσα μας το φόβο και το μίσος για την ύπαρξη των ομοφυλοφίλων; Μήπως τελικά δεν φταίνε άτομα όπως ο κ. Καπαρής, αλλά τα ομοφυλόφιλα άτομα της Κύπρου που ανέχονται τέτοια αισχρά ψεύδη εναντίον τους και κρύβονται λες και έχουν κάτι κακό να κρύψουν; Ή μήπως φταίει η χριστιανική μας ανατροφή, που για αιώνες τώρα μας έχει στερήσει τον αυτοσεβασμό και την ελευθερία της σκέψης και μας έχει μάθει να σκύβουμε σαν ζώα στο παχνί μιας "θεόσταλτης" αλήθειας; Γιατί, άραγε, κάποιοι να θεωρούν αποκλειστικό δικαίωμά τους να μπορούν να συνυπάρχουν σε αγαπητικές σχέσεις, από τη στιγμή μάλιστα που είναι ευρέως γνωστό ότι τέτοιες σχέσεις είναι δυνατές, και καθόλου επικίνδυνες, και από ομοφυλόφιλα άτομα; Γιατί πάντα η Εκκλησία να είναι η τελευταία που να παραδέχεται ως ξεπερασμένες και επικίνδυνες τέτοιες προκαταλήψεις του παρελθόντος; Και γιατί τέτοιες προκαταλήψεις τις περισσότερες φορές να ξεπροβάλλουν από τους κόλπους της Εκκλησίας; Διερωτώμαι και θλίβομαι πραγματικά. ΓΠ"

Επιστολή στον Πολίτη, 06/05/2009

Μετέφερα μια επιστολή που στάληκε και δημοσιεύτηκε στον Πολίτη, με αφορμή ένα κείμενο που είναι αλήθεια ότι στην δημοσίευση του την πρώτη μέρα δεν το είχα προσέξει.

Διαβάζοντας το κείμενο η απορία μου είναι αν επιτρέπεται μια εφημερίδα να προωθεί με τέτοιο τρόπο ρατσιστικές κι ακραίες απόψεις. Αλήθεια, αν αντί πούστης έλεγε "μαύρος", "στραβός", ή ακόμα και "Τούρκος" θα καταδεχόταν να το δημοσιεύσει ο Πολίτης; Το δημοσίευσε γιατί ήξερε ότι δεν θα υπάρξει σοβαρή αντίδραση. Ακόμα και η επιστολή που στάληκε μόνο με αρχικά ονόματος, είναι έκπληξη για μένα αν κι ευχάριστη.

Στο βαθμό που εμείς μένουμε μακριά και σιωπηλοί δεν πρόκειται καμία κοινωνία να μας παραχωρήσει από φιλανθρωπία τίποτα. Αρα, το ζήτημα είναι πως αντιδρούμε. Οφείλουμε ν' αντιδρούμε. Κάθε φορά που διαβάζω τέτοιες αθλιότητες, νιώθω χαστούκια στο πρόσωπο... που δεν έχω το θάρρος ν' αντιδράσω. Το παλεύω στο μυαλό μου αλλά πέραν από αυτό το blog δεν κάνω τίποτα άλλο. Με στεναχωρεί, με τρώει κι όμως ακόμα δεν έχω το θάρρος (ακόμα) ν' αντιδράσω.

ΥΓ: Τώρα για την εκκλησία το έχω ξαναγράψει. Ότι θέλει ας κάνει στο δικό της οίκο. Ας ορίζει αμαρτία και μιάσματα ότι ποθεί η ψυχή της. Μ' ενοχλεί μόνο όταν παρεμβαίνει στο δημόσιο χώρο και στα ατομικά μου δικαιώματα. Σ' αυτή την περίπτωση δεν νομίζω ότι αυτό είναι μείζον θέμα του κειμένου, οπότε δεν μ' ενδιαφέρει αν οι παπαδές (δεν) μπερδεύουν τα ράσα με ζαρτιέρες και αν θεωρούν παλλικάρια τους εαυτούς τους και κάποιους άλλους πούστηδες.

ΥΓ2: Διευκρίνιση - την επιστολή δεν την έστειλα εγώ. Η σύνταξη μια πρότασης προφανώς προκάλεσε σύγχυση. Ο μάγκας που την έγραψε και την έστειλε είναι ο ΓΠ, όπως υπογράφει το κείμενο του. Μπράβο του!

29 Απρ 2009

Ενα ζωντανό πείραμα: Το κόμμα "Διαδικτυακή Δημοκρατία" στις Ευρωεκλογές

Βαρεθήκαμε τους λαϊκιστές, ας πάμε στο λαό! Μπορεί αυτή να είναι η λύση; Ίσως και μάλιστα στην Ουγγαρία δημιουργήθηκε το κόμμα της άμεσης διαδικτυακής δημοκρατίας ενόψει των Ευρωεκλογών.

Σε γενικές γραμμές η ιστοσελίδα του κόμματος θα επιτρέπει στους χρήστες να ανταλλάσσουν απόψεις για θέματα που θα συζητούνται στο Ευρωκοινοβούλιο και τα αποτελέσματα θα μεταφέρονται ως πολιτικές θέσεις του κόμματος από τους Ευρωβουλευτές στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (Πλήρες κείμενο για την είδηση εδώ).

Πόσο υπεύθυνος είναι όμως ο λαός όταν διαμορφώνει άμεσα πολιτικές μέσα από την ανωνυμία του πλήθους;

Ενα απλό παράδειγμα είναι το ζήτημα των γάμων των γκέι. Πρόσφατη ανταλλαγή απόψεων πολιτών μέσα από τον Φιλελεύθερο (δείτε σχετικό σχόλιο κι από τον Κυπρολέοντα) έδειχνε (ή τουλάχιστον παρουσιάστηκαν) ότι υπάρχουν όλες οι τάσεις. Δηλαδή αυτοί που έκαναν λόγο για το δικαίωμα του κάθε ατόμου στην ίση μεταχείριση από το κράτος κι αυτοί που μπέρδευαν τη δική τους ηθική με τη διασφάλιση των ατομικών δικαιωμάτων συμπολιτών τους.

Δεν θέλω να σκεφτώ τι θα προέκυπτε σ' ένα δημοψήφισμα, κι ειδικά ηλεκτρονικό, ανώνυμο για το ζήτημα της ισότητας στο γάμο, στο μοντέλο άμεσης δημοκρατίας που εισηγείται το κόμμα 'Internet Democracy' της Ουγγαρίας. Κανονικά δεν θα έπρεπε να έχει και σημασία, γιατί τα δικαιώματα του κάθε ατόμου δεν μπορούν να υπόκεινται στη καλή διάθεση του ανώνυμου πλήθους.

Μήπως ο επώνυμος πολιτικός είναι καλύτερος; Σίγουρα η επώνυμη στάση ενός πολιτικού μπορεί να λειτουργήσει και προς τις δύο κατευθύνσεις. Είτε θέλοντας να παρουσιαστεί συνεπής με την ιδεολογία του κόμματος του (πχ. Σύριζα), είτε για λόγους προσωπικών απόψεων, είτε για λόγους ψηφοθηρίας, είτε..., είτε... ψηφίζει θετικά και γίνεται αποδέκτης τόσο θετικής όσο κι αρνητικής κριτικής. Το ίδιο ισχύει κι αντίστροφα. Για τους ίδιους λόγους (ιδεολογικούς, λόγω συντηρητικής προσέγγισης, προσήλωση στη θρησκευτική ηθική), είτε για λόγους ψηφοθηρίας ανάμεσα στο συντηρητικό ακροατήριο μπορεί να καταλήει σε αρνητική ψήφο. Ο πολιτικός, και πάλι, θα δεκτεί και θετική κι αρνητική κριτική.

Η ειδοποιός διαφορά είναι πως στην περίπτωση του πλήθους λειτουργεί το θυμικό, το γενικότερο κλίμα, και η ψυχολογία του πλήθους που επιτρέπει ακρότητες όλτων των τάσεων και μάλιστα η όποια απόφαση δεν συνδέεται με καμία ανάληψη ευθύνης. Στην περίπτωση των επώνυμων πολιτικών, η ευθύνη βαραίνει τον καθένα κι έχει αντίστοιχο αντίκτυπο, είτε θετικό είτε αρνητικό. Αρα γίνεται και με διαφορετικούς όρους και συνήθως (όχι πάντα) δεν ξεφεύγει απο τα όρια του πολιτικού πολιτισμού και δεν αναζητά λύσεις στο θυμικό.

Όσο όμορφα κι αν ακούγεται η έννοια της άμεσης δημοκρατίας μέσω του διαδικτύου και τη δύναμη που έχουν ή που μπορούν να αποκτήσουν πχ οι bloggers κι άλλοι που μπορούν να επηρεάσουν την μορφή του δημόσιου διαλόγου, παροτρύνοντας στη συμμετοχή σε τέτοια δημοψηφίσματα και καθοδηγώντας τις τάσεις, όταν αυτά τα στοιχεία δεν συνδέονται με κάποια έννοια προσωπικής ευθύνης για την κάθε απάντηση που δίνεται, τότε ο κίνδυνος να οδηγηθούμε στη δικτατορία του ανώνυμου δικτυωμένου πλήθους είναι ορατός.

Θεωρώ ενδιαφέρον το "πείραμα" που αναμένεται να λάβει χώρα στην Ουγγαρία κι ελπίχω το συγκεκριμένο κόμμα να πετύχει εκλογή ευρωβουλευτη για να δούμε πως θα εξελιχθεί στην πράξη, αν και ήδη είμαι επιφυλακτικός από τις παγίδες που κρύβει.

25 Απρ 2009

"Όλα για το γαμήσι"

Επειδή ο χρόνος μου είναι περιορισμένος τις τελευταίες μέρες αντί να γράψω ένα θέμα που είχα στο μυαλό μου για το Λίβανο εδώ και πολλές μέρες, προτίμησα να μεταφέρω ένα κείμενο που διάβασα πριν περίπου κανένα μήνα στο zougla.gr κι από τότε έχει τύχει πολλές φορές να το θυμηθώ εξ αφορμής διάφορων γεγονότων. Θεώρησα καλό να το αναδημοσίευσω καθώς συμφωνώ απόλυτα με το νόημα του.

Άνθρωποι, εξουσίες, ηγέτες, ηγεσίες, κατακτητές, εκκλησιαστικές εξουσίες, θρησκευτικοί ηγέτες, τραπεζικά, οικονομικά,τηλεοπτικά συστήματα έχουν στόχο να γαμήσουν… για να επιβιώσουν! Από την στιγμή που εκπίπτει ο άνθρωπος του Παραδείσου... γαμιέται για να επιβιώσει με οποιοδήποτε τίμημα!!!

Αν σας κομπλάρει η λέξη γαμήσι, σόρυ. Αφήστε τις ντροπές και μπείτε στην ουσία.

Ο ΕΡΩΤΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ (Από τον Πλάτωνα έως τον Μαρξ).

ΤΟ ΓΑΜΗΣΙ, όμως, δηλώνει σχέσεις… αγοράς μεταξύ εξουσιαστή – εξουσιαζόμενου. Ο υποταγμένος στον εξουσιαστή μπορεί να μην έχει καμία συνείδηση υποταγής. Μπορεί να νοιώθει ότι έτσι πρέπει να γίνεται, μπορεί και να φτάσει να μπερδεύει το γαμήσι με τον έρωτα. Αυτό σημαίνει... αλλοτρίωση !

Το συστηματάκι (οικονομικό - πολιτικό - διαφημιστικό - μιντιακό) έχει ανάγκη, προκειμένου να αποφύγει την επιθανάτια αγωνία του, να σε κατευθύνει έτσι ώστε να "ερωτεύεσαι" το "μοντέλο" που εξυπηρετεί την επιβίωσή του.

Πριτςςς! Που δεν το καταλάβατε... Το "ερωτικό μοντέλο" που "πουλάει" στον 21ο αιώνα είναι το μοντελάκι που εξυπηρετεί τις ανάγκες της αγοράς. Ο γκόμενος για να γαμήσει πρέπει να αποτελεί εργαλείο για την διατήρηση του συστήματος. Πρέπει να έχει δηλαδή σπίτι με τζακούζι, σκύλο με βούλες, αυτοκίνητο που να παρκάρει φάτσα στο villa Mercedes, να προσφέρει διακοπές σε εξωτικά μέρη, να μπορεί, αν και με καράφλα τρίπατη, να περιφέρει την γκόμενα στην Ψαρού χωρίς εκφρασμένη ή υπολανθάνουσα αγωνία για το πώς θα πληρώσει την μπουρνουζοπετσέτα.

Οι γκόμενες, πάλι, που το συστηματάκι εγκαθιδρύει ως "σύμβολα του σεξ" είναι εκείνες που επίσης εξυπηρετούν τις ανάγκες της αγοράς. Διαθέτουν κορμιά – κρεμάστρες, όπου οι ετικέτες των οίκων μόδας εμφανίζονται από το πλαστικό μπούστο έως το αιδοίο, το οποίο οφείλει να μένει εγκλωβισμένο μόνο σε κορδόνι του οποίου ο κατασκευαστής λέγεται "ΚΛΑΙΝ"...

Αυτό είναι λοιπόν το ζευγάρι που η αγορά ευλογεί να... πηδιέται! Αν κάποιος ή κάποιοι διαταράξουν την νόρμα, αποκαθηλώνονται ως αντάρτες. Είστε καλά; Σκέψου πόσα τζακούζια θα μείνουν στο ράφι, αν οι γκόμενοι πιστέψουν ότι μπορεί να γαμίσουν χωρίς να διαθέτουν το συγκεκριμένο αξεσουάρ! Σκέψου πόσες αυτοκινητοβιομηχανίες θα κλείσουν, αν οι άντρες στον πλανήτη συνωμοτούσαν ότι θα γαμίσουν με το… πουλί τους και όχι με το κλειδί του αυτοκινήτου τους!

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΟΜΩΣ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΑΥΤΟ.
ΞΕΡΕΤΕ ΓΙΑΤΙ ; Υπάρχει... ο ΦΟΒΟΣ!


Ο Χειρότερος εχθρός του έρωτα (με την αρχαιοελληνική και Μαρξιστική έννοια του όρου) είναι ο φόβος. Ο Φόβος μπροστά στην ελευθερία και την ευτυχία. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος πανικός από εκείνον που σου προκαλεί το συναίσθημα της ελευθερίας ή της ευτυχίας. Γιατί, αγάπες μου, όταν είσαι ελεύθερος δεν έχεις ανάγκη ένταξης σε ομάδες ή σε συγκροτήματα. Πιάστε το για να με νοιώσετε, ιστορικά, κάθε στιγμή που οι άνθρωποι διεκδικούσαν το δικαίωμα στην ελευθερία επαναστατούσαν, ματώνανε, χαρακωνόντουσαν, θρηνούσανε νεκρούς. Στην συνέχεια, όμως, δημιουργούσαν τις προϋποθέσεις για να καλωσορίσουν…τον ολοκληρωτισμό! Πλάκα μου κάνεις; Πού μπερδεύτηκες; Για θυμήσου: χύθηκε αίμα ή δεν χύθηκε για να πετάξουν οι γυναίκες τους κορσέδες, τις ζώνες αγνότητας και τα σουτιέν; Χύθηκε. Το αποτέλεσμα; Πειστήκαμε όλες ότι μπορούμε να χωρέσουμε σε τρία νούμερα τζιν ( διότι αν δεν... δεν!) Πείστηκαν όλες όχι απλώς να ξαναφορέσουν σουτιέν, αλλά σουτιέν με ενισχύσεις τριαξονικού για να φαίνονται τα βυζιά μπαλόνια! Βλέπεις, αν δεν ανήκεις στην κατηγορία του "τούμπανου" δεν…! Το "τούμπανο" για να κάνει σουξέ και να εγκαθιδρυθεί θέλει και σιλικόνη και μπανέλα (εσύ που διαβάζεις, θες να γράψεις δίπλα πόσες πλαστικές κάρτες χρειάζομαι για να κάνω το βυζί τούμπανο, να βρω ασορτί μπανέλα με το κορδόνι του βρακιού και γκλίτερ για να ταιριάζει με το μήκος της βυζοχαράδρας;). Αγάπες, σόρυ που θα σας το πετάξω στα μούτρα, αλλά αυτό είναι φασισμός! Το νοιώθω ότι το ψιλοϋποψιάζεστε, αλλά ντουφεκάμε όλοι μπεκάτσες αλλού νταλλού! Φοβόμαστε την πραγματικότητα, γιατί η ελευθερία προϋποθέτει... μοναξιά -ή τουλάχιστον συμφιλίωση με την μοναξιά.

Το κείμενο είναι της Νανάς Παλαιτσάκη.

ΥΓ: Αργησα λίγο στην ανανέωση του blog αλλά είχα καλούς λόγους. Πρώτον, κουράστηκα περνώντας πολύ ευχάριστα στις διακοπές του Πάσχα. Μετά ξαναπακέταρα τα πραγματάκια μου, και την έκανα για νέο προορισμό. Εκτός Ευρώπης αυτή τη φορά, εδώ όπου τα πράγματα δεν είναι και τόσο ελεύθερα για τους γκέι. Έμαθα και πως λειτουργούν διάφορα προγραμματάκια για να παρακάμπτω περιορισμούς και φραγές σε sites που... διαφθείρουν τα ήθη (και δεν εννοώ πορνοσάιτς!), χιχι!

ΥΓ2: Εχω μια μικρή (πολύ μικρή) προσδοκία ότι η οικονομική κρίση θα λειτουργήσει διορθωτικά και σ' αυτό το τομέα. Εξ ανάγκης, δηλαδή, τα ακριβά πλαστικά βυζιά και η υπερδιέγερση που προσφέρει το πολυτελές αυτοκίνητο να μείνουν -για λίγο έστω- στην άκρη προς αναζήτηση ενός πιο ανθρώπινου Έρωτα.

13 Απρ 2009

Λίγες περισσότερες... παράπλευρες απώλειες

Η Ιρακινή κυβέρνηση καλείται από τη Διεθνή Αμνηστία να προστατεύσει τους ομοφυλόφιλους στην αυγή εντός ξεσπάσματος βίας και δολοφονιών νεαρών ομοφυλόφιλων αντρών.

Τις τελευταίες εβδομάδες οι αναφορές σε θανάτους που αφορούν δολοφονίες αγοριών κι αντρών που θεωρούνται ομοφυλόφιλοι έχουν φτάσει τις 25, σύμφωνα με την Διεθνή Αμνηστία.

Η διεθνής οργάνωση απηύθυνε επιστολή στον πρωθυπουργό Μαλίκι με την οποία τον καλεί να αναλάβει επείγουσα και συνολική δράση, ενώ καταδίκασε την αποτυχία της κυβέρνησης να καταδικάσει τις δολοφονίες.

Οι πρόσφατες δολοφονίες έχουν γίνει, σύμφωνα με μαρτυρίες, από ένοπλους Σιίτες κι από μέλη των φυλών ακόμα και των οικογενειών των ίδιων των θυμάτων.

Τρία νέα πτώματα ομοφυλόφιλων αντρών βρέθηκαν στη Σιιτική περιοχή της Βαγδάτης, Σάντρ Σίτι, από τα οποία στα δύο βρέθηκε σημείωση με τη λέξη «ανώμαλος».

Η επιστολής της Διεθνούς Αμνηστίας αναφέρεται ακόμη στην εξώθηση στη βία που προκαλούν με τη στάση τους οι θρησκευτικοί ηγέτες αλλά και οι δηλώσεις που φέρεται να έκανε ανώτερος αξιωματούχος της αστυνομίας και με τις οποίες μάλλον ενθαρρύνει τη στοχοποίηση των ομοφυλόφιλων αντρών.

Η Διεθνής Αμνηστία καλεί την κυβέρνηση να οδηγήσει ενώπιον της δικαιοσύνης όλους τους υπεύθυνους για τις δολοφονίες και να προστατεύσει αποτελεσματικά την κοινότητα των ομοφυλοφίλων στο Ιράκ.


Πηγή: BBC

Μπορεί μία επιστολή της Διεθνούς Αμνηστίας να σώσει τους Ιρακινούς ομοφυλόφιλους; Δεν το πιστεύω και δεν νομίζω ότι πέραν από τη συγκέντρωση κάποιων λεπτών διεθνής δημοσιότητας η παρέμβαση της διεθνής οργάνωσης μπορεί να προσφέρει ουσιαστικά. Η πλήρης διάλυση ενός κράτος για να εξυπηρετηθούν οι γεωπολιτικοί σχεδιασμοί των πολιτισμένων Δυτικών έχει δημιουργήσει ένα χώρο όπου οι πιο ακραίοι και ισχυροί (στρατιωτικά αλλά και ιδεολογικά) ΕΠΙΒΑΛΛΟΥΝ χωρίς αντίσταση από ένα ανύπαρκτο κρατικό σύστημα τους δικούς τους νόμους.

Ας το έχουμε υπόψη μας κάθε φορά που θέλουμε να διαλύσουμε θεσμούς και στρεφόμαστε κατά του ‘κράτους’. Δυστυχώς οι άνθρωποι δεν είμαστε αρκετά… φιλάνθρωποι για να μπορούμε να ζήσουμε αρμονικά χωρίς ‘φύλακες’. Τώρα ποιος πρέπει να είναι ο ρόλος των φυλάκων είναι μια άλλη ιστορία, αλλά σίγουρα δεν μπορεί να υπάρχει το δίλημμα της αστυνομικής βίας ή της αναρχίας. Υπάρχουν άλλες λύσεις, κι ευτυχώς το περασμένο Σάββατο στη Λεμεσό αυτό το μήνυμα έστειλαν οι ενεργοί πολίτες.

Όσο αφορά το Ιράκ, μέχρι να οδηγηθούν όλοι οι ομοφυλόφιλοι είτε στο θάνατο είτε στην αυτοεξορία, θα μετρούμε τις ανθρώπινες ζωές ως κάποιες περισσότερες… παράπλευρες απώλειες, χωρίς τη δύναμη ή/και τη διάθεση να αντιδράσουμε!

Εχω και καλά και κακά μαντάτα... Από που ν' αρχίσω;

Έχω κι ευχάριστα να γράψω έχω και δυσάρεστα. Από ποια να ξεκινήσω; Σ' αυτή την ερώτηση πάντα απαντώ να ξεκινούμε από τα δυσάρεστα. Δεν αντέχω την αγωνία για κάτι άσχημο. Προτιμώ μια κι έξω, να το μάθω να τελειώνουμε. Ε, και μετά οι θετικές ειδήσεις βοηθούν για να ισορροπήσουμε πάλι.

Ετσι κι εδώ. Ξεκινώ με κάτι που διάβσα πρώτα στον Πολίτη και μετά βεβαίως δημοσιεύτηκε και στο μπλοκ της Αλλης Όχθης. Την ιστορία τη θυμόμουν από τα ΜΜΕ όταν έγινε το φονικό. Τα άσχημα μαντάτα δεν είναι βεβαίως ότι ο πατέρας του θύματος (που ήταν μόλις 21 ετών) προσέφυγε στο ΕΔΑΔ κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας αλλά ότι ενώ έχουν περάσει τόσα χρόνια λίγα πράγματα άλλαξαν. Εχουμε μακρύ δρόμο μέχρι να γίνει κάτι ουσιαστικό, μέχρι ν' αποφασίσουμε ότι τα σκλαβοπάζαρα της νύκτας πρέπει να κλείσουν. Πόσο ξεφτίλες είμαστε όλοι που έχουμε συνηθίσει στη θέα και το θέαμα τους;

Η ευχάριστη είδησης έρχεται από τη Λεμεσό. Στην εκδήλωση (το... εναλλακτικό φεστιβαλ όπως το περιγράφει ο Λινοπάμπακος) έκαναν το πέρασμα του περίπου 1000 συμπολίτες μας. Αν ισχύει αυτό τότε είναι μεγάλη επιτυχία!
Διαβάστε περισσότερα εδώ:
"Όταν οι πολίτες διεκδικούν με όπλο τον πολιτισμό"

Από τη γιορτή του μόλου της Λεμεσού

ανταποκριση που την λεμεσο

Η άλλη άποψη επίσης εδώ: Εκδήλωση ενάντια στην αστυνομική βία - vs - καναπές = 2 !

Καλή βδομάδα...

8 Απρ 2009

Τα χρώματα της ζωής είναι η καλύτερη απάντηση στο μαύρο της βίας

Όταν η βία δεν τιμωρείται πολλαπλασιάζεται σε μέγεθος κι αποθρασύνεται σε ένταση.

Η απάντηση στη βία δεν είναι η βία, ούτε η κατάλυση των θεσμών.

Θύματα της βίας είναι πάντα οι κοινωνικά "αδύνατοι" και μόνη απάντηση είναι η μαζικότητα της αντίδρασης όλων μας.

Τα χρώματα της ζωής είναι η καλύτερη απάντηση στο μαύρο της βίας.



Σάββατο, 11 Απρίλη, στο ανατολικό άκρο του μόλου στη Λεμεσού, η ζωή παραδίδει μαθήματα πολιτισμού απέναντι στη βία της αστυνομίας.

ΥΓ: Η επιτυχία των κινήσεων θα είναι να σταλεί το μήνυμα της κοινωνικής αντίδρασης σε βαθμό που θα εντάξει το ζήτημα των ατομικών δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας των ατόμων που γίνονται θύματα της εξουσίας στον προεκλογικό διάλογο. Ατομικά δικαιώματα, αστυνομική βία και κρατική εξουσία που χρησιμοποιείται εις βάρος των πολιτών είναι κατ' εξοχήν "ευρωπαϊκά" θέματα.

6 Απρ 2009

Δημοκρατία κι ασφάλεια στο Ιράκ

Εξι ομοφυλόφιλοι άντρες δολοφονήθηκαν από μέλη της φυλής τους σε δύο περιστατικά τις τελευταίες δέκα μέρες, δήλωσε στέλεχος του Υπουργείου Εσωτερικών του Ιράκ.

Στην πιο πρόσφατη επίθεση, δύο άντρες δολοφονήθηκαν την Πέμπτη στη περιοχή Σαντρ της Βαγδάτης, αφού 'αποκηρύχθηκαν' από τις οικογένειες τους.

Η δολοφονία τους ήρθε μετά από συνάντηση της φυλής κατά την οποία αποφασίστηκε όπως τα μέλη κηνυγήσουν τα θύματα.

Στις 26 Μαρτίου, τέσσερις άλλοι άντρες δολοφονήθηκαν στην ίδια πόλη αφού επίσης είχαν τύχει της αποκύρηξης της οικογένειας τους.

Στην ίδια περιοχή, μια καφετέρια πυρπολήθηκε αφού θεωρήθηκε σημείο συνάντησης ομοφυλοφίλων.

Πηγή: CNN

Ένα εξαιρετικό άρθρο για την κατάσταση των ομοφυλοφίλων στο Ιράκ, υπάρχει στο Απέναντι Πεζοδρόμιο. Η δική μου ανάρτηση απλώς προσθέτει ακόμη κάποια λίγα στοιχεία στη συζήτηση που άνοιξε εκεί.

4 Απρ 2009

Politically incorrect ομοφοβία

Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε έκθεση από την Υπηρεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τα Θεμελιώδη Δικαιώματα, στην οποία αναφέρεται σε γενικές γραμμές ότι η ομοφοβία απειλεί ζωές και καριέρες ανθρώπων στην Ευρώπη. Οι εξ Ελλάδος σίγουρα θα τα διαβάσατε σε εφημερίδες και blogs. Στην Κύπρο εκτός από γενικότητες δεν βρήκα κάτι σημαντικό στον τύπο. Κατέβασα την έκθεση και βρήκα τις σχετικές αναφορές.

Αφού γίνεται μια σειρά αναφορών σε αποφάσεις και νομικά κείμενα που δεσμεύουν τα κράτη μέλη για την απαγόρευση διακρίσεων λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού τονίζεται ότι σε έξι χώρες μέλη, ανάμεσα στις οποίες και η Κύπρος, οι εκκλήσεις για βελτίωση των δικαιωμάτων των LGBT συνάντησαν τις αρνητικές αντιδράσεις πολιτικών και θρησκευτικών παραγόντων.

Σχετικά με το δικαίωμα νομικής κατοχύρωσης των σχέσεων των ομοφυλοφίλων, καμία νομοθετική ρύθμιση δεν υπάρχει στο τοπικό δίκαιο της Κύπρου και της Ελλάδας, όπως και σε άλλα δώδεκα κράτη - μέλη.

Στην Κύπρο η κοινή γνώμη είναι αρνητική στην ιδεά του γάμου ομοφυλοφίλων με μόλις το 14% να τάσσεται υπέρ του σχετικού δικαιώματος (Ευρωβαρόμετρο 2006). Το εξαιρετικά χαμηλό ποσοστό είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό και μου προκαλεί εντύπωση γιατί συνήθως στις ερωτήσεις του Ευρωβαρόμετρου οι Κύπριοι επιλέγουν πάντα τις "politically correct" απαντήσεις!

Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στην Κύπρο αναφορικά με την αντίδραση των ερωτώμενων στην περίπτωση που γνώριζαν ότι ο δάσκαλος των παιδών τους ή ο γιατρός ήταν ομοφυλόφιλος. Δεν θα ένιωθαν άνετα, λέει η έρευνα, αν γνώριζαν ότι ο δάσκαλος του παιδιού τους ή κάποιος συγγενής τους είναι ομοφυλόφιλος, αλλά θα ήταν περισσότερο ανεκτικοί με γκέι φίλους τους ή με γκέι γιατρό και ακόμη περισσότερο ανεκτικοί αν ο γείτονας ή συνάδελφος τους ήταν ομοφυλόφιλος.

Σημειώνεται επίσης ότι μέχρι στιγμής δεν υπήρξε καμία δημόσια εκδήλωση ομοφυλοφίλων στην Κύπρο, ενώ είμαστε η μόνη χώρα μέλος στην οποία οργανώσεις ομοφυλοφίλων δεν έχουν δικούς τους χώρους και γραφεία.

Δεν υπάρχουν ακόμη στοιχεία για την παραχώρηση ασύλου λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού (Νομίζω ότι είχα διαβάσει πριν περίπου ένα χρόνο κάτι σχετικό στον Πολίτη με μία περίπτωση Ιρανού ή Σύριου που είχε υποβάλει αίτηση μαζί με τον Ελληνοκύπριο σύντροφο του, αλλά δεν θυμάμαι να διάβασα την κατάληξη της αίτησης. Πρέπει να το ψάξω. Update: Το ενημερωμένο "Απέναντι Πεζοδρόμιο" είχε και πάλι την απάντηση. Η υπόθεση αφορούσε την περίπτωση Ιρανού ομοφυλόφιλου στον οποίο παραχωρήθηκε άσυλο από την Κυπριακή Δημοκρατία.)

Στα θετικά καταγράφεται η ύπαρξη, όπως και σε άλλες δεκαεφτά χώρες μέλη, νομοθετικού πλαισιού που τουλάχιστον θεωρητικά προστατεύει τους ομοφυλόφιλους από τις διακρίσεις.

Η Κυπριακή Δημοκρατία είναι επίσης μία από τις μόλις δέκα χώρες που παρέδωσαν στατιστικά στοιχεία για την καταγραφή παραπόνων για διακρίσεις λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού. Καταγράφεται μία περίπτωση κατά την οποία υποβλήθηκε παράπονο και η απόφαση εκκρεμεί. (Όποιος γνωρίζει κάτι περισσότερο ας αφήσει σχόλιο για να το ψάξω κι αυτό λίγο περισσότερο. Χμμ πολλή δουλειά με φορτώνω... χαχαχα).


ΥΓ: Εφημερίδες των υπερορθόδοξων Εβραίων (που συμμετέχουν στη νέα ισραηλινή κυβέρνηση) παραποίησαν ψηφιακά φωτογραφίες από 30μελές (!) υπουργικό στο Ισραήλ για να μην φαίνονται οι δύο γυναίκες υπουργοί στη τελετή ορκομωσίας. Μέσα σ' αυτή τη Κνεσσέτ (κοινοβούλιο του Ισραήλ) έφερε πρόταση για το 'κοινωνικό σύμφωνο' ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού ο δημόσια δηλωμένος ομοφυλόφιλος βουλευτής του κόμματος Μέρετζ, Horovitz.

24 Μαρ 2009

Ευτυχώς το 1955 δεν είχαμε πανεπιστήμια

Ευτυχώς το 1955 δεν είχαμε πανεπιστήμια κι έτσι οι νέοι της εποχή εκείνης δεν έμειναν σκυφτοί στα βιβλία τους, δεν αναλώνονταν στις πανεπιστημιακές - κομματικές εκλογές κι η μόνη τους έγνοια δεν ήταν οι βαθμοί, το βιογραφικό τους και η έξοδος του Σαββάτου.

Μάλλον το 1955 οι νέοι ήταν "αμόρφωτοι χωρκάτες" δεν ήξεραν τη σημασία της εκπαίδευσης και των γραμμάτων και "εκάμναν τους πελλάρες" σε βουνά και κρησφύγετα. "Αθκιασεροί"!

20 Μαρ 2009

Σ' ευχαριστώ τυφλέ δικαστή, σ' ευχαριστώ σαδιστή αστυνομικέ...

Ευχαριστώ τη τυφλή δικαιοσύνη, που δεν είδε, δεν άκουσε, δεν κατάλαβε τι έγινε εκείνο το βράδυ του Δεκέμβρη.

Ευχαριστώ το μπουλούκι των αστυνομικών που σαδιστικά έδεσε με χειροπέδες κι έδερνε τους φοιτητές χωρίς οίκτο.

Τους ευχαριστώ ειλικρινά γιατί χωρίς τη δική τους συνέργεια, δεν θα είχαμε αυτό το κύμα της κοινωνικής αντίδρασης, δεν θα είχαμε τις εκδηλώσεις διαμαρτυρίας.

Όταν σ' ένα κοινωνικό σύνολο που έχει ως πρώτο (η και μοναδικό) μέλημα το προσωπικό κέρδος ξεκινούν δειλά δειλά να εμφανίζονται ακομμάτιστες κι αυθόρμητες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, στις οποίες οι παρευρισκόμενοι δεν αποβλέπουν στα μικρά δικά τους κέρδη αλλά σ' ένα γενικό κοινωνικό αγαθό, αυτό της αξιοπρέπειας και της ασφάλειας (από τους ασφαλίτες!) τότε κάνουμε λόγο για επιτυχία, την επιτυχία της αφύπνισης της κοινωνικής μας συνείδησης.

Σ' ευχαριστώ τυφλέ δικαστή, σ' ευχαριστώ σαδιστή αστυνομικέ...

ΥΓ: Ενα ενδιαφέρον κείμενο για τη σημερινή συγκέντρωση αλλά και για όσα ακολουθούν υπάρχει στο blog urban ledras

ΥΓ2: Πρόταση της Ψυχίας για συλλογή χρημάτων για την παραπέρα νομική μάχη κατά των δέκα αστυνομικών.

19 Μαρ 2009

Ανάγκα και Κύπριοι πείθονται: Gay τουρισμός στη Νήσο των Αγίων

ΜΕΡΙΔΙΟ της τουριστικής πίτας και από τις διακοπές ομοφυλόφιλων ζευγαριών διεκδικούν Κύπριοι επιχειρηματίες και ξενοδόχοι. Και όχι τυχαία, καθώς μελέτες έχουν αποδείξει ότι οι ομοφυλόφιλοι τουρίστες ξοδεύουν στις διακοπές τους 2 με 2,5 φορές περισσότερα χρήματα απ’ όσα ξοδεύουν οι ετεροφυλόφιλοι τουρίστες. Στην Ελλάδα το έχουν διαπιστώσει εδώ και αρκετό καιρό. Αποτέλεσμα, να μετρούν ετησίως από τον τουρισμό των ομοφυλόφιλων περίπου 1,5 δισ.
ευρώ! Ήδη, λειτουργούν 10 ταξιδιωτικά πρακτορεία με ειδικά τμήματα για διακοπές ομοφυλόφιλων ζευγαριών, που προσφέρουν πακέτα διακοπών. Έτσι λοιπόν και Κύπριοι ξενοδόχοι έκαναν το πρώτο βήμα, διαφημίζοντας στο διαδίκτυο τα ξενοδοχεία τους ως «φιλικά στους ομοφυλόφιλους». Πρόκειται για γνωστά ξενοδοχεία σε Λάρνακα, Λεμεσό και Πάφο. Από έρευνα στο διαδίκτυο εντοπίσαμε μάλιστα και ξενοδοχείο στη Λεμεσό το οποίο δέχεται κυρίως ομοφυλόφιλα άτομα και ένα δεύτερο, που δέχεται μόνο άντρες ομοφυλόφιλους. Εντοπίσαμε επίσης και επιχειρηματίες, που διαθέτουν επαύλεις στη Λεμεσό και διαφημίζουν στο διαδίκτυο διάφορες προσφορές για ομοφυλόφιλα ζευγάρια, από €85 την ημέρα το δωμάτιο, με πρόγευμα. Σε διαφήμιση της Κύπρου, ως ταξιδιωτικός προορισμός για ομοφυλόφιλους προβαίνει και συγκεκριμένη ιστοσελίδα στο διαδίκτυο:
Η «GayCyprusΟnline» από την οποία ο οποιοσδήποτε ομοφυλόφιλος μπορεί να αντλήσει πληροφορίες για την Κύπρο, που τον αφορούν.
Αυτό όμως που προσπαθούν να κάνουν Κύπριοι επιχειρηματίες και ξενοδόχοι επενδύοντας σιγά - σιγά και στον «ροζ» τουρισμό, στο ψευδοκράτος έχει γίνει προ πολλού. Μάλιστα σε ιστοσελίδες στο διαδίκτυο, το ψευδοκράτος διαφημίζεται ως προορισμός για ομοφυλόφιλους, δημοσιεύοντας μάλιστα και γκέι ταξιδιωτικό οδηγό. Στην ιστοσελίδα «Τurkeygay.net» υπάρχει ξεχωριστή παραπομπή για τη «Βόρεια Κύπρο» όπου παρατίθεται ένας κατάλογος από εστιατόρια και νυκτερινά κέντρα, κυρίως στην κατεχόμενη Κερύνεια, τα οποία προορίζονται για ομοφυλόφιλα ζευγάρια ή είναι φιλικά προς αυτούς. Μάλιστα στον εν λόγω ταξιδιωτικό οδηγό κατονομάζονται και παραλίες στην κατεχόμενη Σαλαμίνα και Αμμόχωστο, όπου χρησιμοποιούνται από ομοφυλόφιλους.
Αξίζει να σημειωθεί ότι οι ομοφυλόφιλοι στα κατεχόμενα, προχώρησαν στη σύσταση ομάδας (Ιnitiative ΑgainstΗomophobia) με σκοπό να αρθούν οι διακρίσεις σε βάρος τους. Η ομάδα διατηρεί ιστοσελίδα και στα αγγλικά, ώστε να κάνει γνωστό παγκοσμίως το πρόβλημα που αντιμετωπίζει.

(Φιλελεύθερος, 19/03/2009)

Σαρδόνιο χαμόγελο, αφού έστω και για τις... μπακκίρες κάτι αλλάζει και στην Κύπρο.

ΥΓ: Μα το θέμα να είναι πρωτοσέλιδο στο Φιλελεύθερο; Κι ούτε ένα σχόλιο από τον Ττόμη; Λες ν' ανήκει στην Αρχιεπισκοπή κανένα από τα gay-friendly ξενοδοχεία;

ΥΓ2: Μπακκίρα είναι παλιό κυπριακό νόμισμα. Προέρχεται από την τουρκική λέξη bakir που σημαίνει χαλκός, χάλκινο νόμισμα.

17 Μαρ 2009

Κυβερνητική στήριξη στο Gay Pride στο Βελιγράδι

"Η παρέλαση των ομοφυλοφίλων, γνωστή ως Gay Pride, στο Βελιγράδι θα γίνει φέτος με τη στήριξη του Υπουργείου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Δικαιωμάτων των Μειονοτήτων, σύμφωνα με όσα δήλωσε σε εκπομπή του τηλεοπτικού σταθμού Β92 του Βελιγραδίου ένας από τους γενικούς γραμματείς του συγκεκριμένου υπουργείου, ο Μάρκο Κάρατζιτς".

Μου προκάλεσε θετική εντύπωση κι έκπληξη η είδηση που μεταφέρει το ΑΠΕ. Λίγο ο Βαλκανικός χαρακτήρας της χώρας, λίγο η προτεραιότητα σε άλλα κοινωνικά προβλήματα και λίγο ο ρόλος της εκκλησίας σε μια κοινωνία που αντιμετωπίζει ακόμη τα προβλήματα που της δημιούργησαν οι συνεχείς πόλεμοι από το 1990 και μετά πίστευα ότι θα λειτουργούσαν ανασταλτικά στην προσπάθεια διοργάνωσης του Gay Pride στο Βελιγράδι.

Ίσως λειτούργησε θετικά η προσπάθεια προσέγγισης της Σερβίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν το θεωρώ δεδομένο, κι ούτε το αποκλείω. Δεν έχει τόση σημασία, όσο οι λόγοι τους οποίους επικαλείται η Σερβική κυβέρνηση.

Οι κυβερνώντες επιμένουν ότι είναι συνταγματικό δικαίωμα η συγκέντρωση των ομοφυλοφίλων, αλλά ακόμη πιο σημαντική είναι η δήλωση - παραδοχή ότι "η παρέλαση Gay Pride στόχο έχει να τραβήξει την προσοχή του κόσμου στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν άνθρωποι διαφορετικού σεξουαλικού προσανατολισμού στην καθημερινότητά τους. Η παρέλαση δεν μπορεί να απαγορευτεί επειδή απλά κάποιοι χούλιγκαν ή άνθρωποι της βίας βρίσκονται στην απέναντι "όχθη".


ΥΓ: Ευχαριστώ την Πράσινη Νεράιδα για την πρόσκληση. Θ' ανταποκριθώ άμεσα

13 Μαρ 2009

"Συγχωρέστε με είμαι κορίτσι"

Η κυβέρνηση των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων ξεκίνησε επίσημη εκστρατεία με το τίτλο "Συγχωρέστε με είμαι κορίτσι" μέσα από σειρά εργαστηρίων, διαλέξεων και τηλεοπτικών προγραμμάτων!!!

Η εκστρατεία στοχοποιεί την "παραβατική συμπεριφορά" των κοριτσιών που επιδεικνύουν "αρρενωπή συμπεριφορά" και βεβαίως αναφέρεται στις νεαρές γυναίκες που είναι (ή πιστεύεται ότι είναι) ομοφυλόφιλές.

Γυναίκα κοινωνικός λειτουργός, υπεύθυνη της εκστρατείας δήλωσε, όπως γράφει το BBC, ότι το φαινόμενο προκαλείται πιθανόν από την άνιση θέση της γυναίκας και το περιορισμό των σχέσεων ανδρών και γυναικών σε διάφορες εκδηλώσεις της καθημερινής κοινωνικής πραγματικότητας των Εμιράτων.

Αυτά τα δεδομένα ισχύουν λιγότερο για το Εμιράτο του Ντουμπάι όπου υπάρχει μεγαλύτερη ανεκτικότητα σε αντίθεση με το πολύ πιο συντηρητικό Άμπου Ντάμπι ή τα άλλα, μικρότερα και βεβαίως συντηρητικά, εμιράτα της Ενωσης.

Ακόμη κι έτσι, είναι ενδιαφέρον και ιντριγκαδόρικο το ερώτημα που παράγει η κρατική προπαγάνδα και θα πρέπει να ταλαιπωρήσει την Αραβική κοινωνία των Εμιράτων: περισσότερα δικαιώματα για τις γυναίκες για να νιώσουν ασφαλείς σε μια κοινωνία ισότητας κι αλληλοσεβασμού ή... γυναικεία ομοφυλοφιλία;

Εδώ σε θέλω Εμίρη μου...

10 Μαρ 2009

Προς ενεργητικό κ. Παπαγιάννη

Προς ενεργητικό κ. Παπαγιάννη,
Διάβασα σήμερα στο pressmme για τον παθητικό υπουργό που είχε ραντεβού με άλλο κύριο σε ξενοδοχείο κοντά στη Βουλή και την προσπάθεια σας να συνδέσετε την ομοφυλοφιλία με τη σεξομανία και την (αν)ικανότητα ενός ομοφυλόφιλου να κυβερνήσει από τη θέση του υπουργού.

Δεν έχω καταλάβει πως η σεξουαλική προτίμηση ενός υπουργού μπορεί να σχετίζεται με τις "μεγάλες εξαγορές και τις ιδιωτικοποιήσεις". Ακόμα κι αν έγιναν όλα όπως τα περιγράφετε κύριε Παπαγιάννη, η πολιτική οξυδέρκια κι ικανότητα ή όχι ενός πολιτικού δεν κρίνεται από το αν είναι ομοφυλόφιλος ή ετερόφυλος. Αν του αρέσει το "καρότο" δεν είναι πολιτική κριτική. Πολιτική κριτική θα ήταν να τον αξιολογήσετε επί συγκεκριμένων προσπαθειών εξαγοράς κι ιδιωτικοποιήσεων.

Αν θέλετε, δε, να κρίνεται την σχέση του, όπως του καταλογίζετε, με άτομο του ιδίου φύλου, τότε να το κάνετε κι αυτό πολιτικά. Είναι έντιμος πολιτικός και κρατάει απλώς τις προτιμήσεις του για τον εαυτό του ή ενώ είναι ομοφυλόφιλος όπως λέτε παρουσιάζεται ανέντιμα στα ΜΜΕ ως προστάτης και "φαν" της ετερόφυλης οικογένειας και φωτογραφίζεται με τη γυναίκα και τα παιδιά του για λόγους πολιτικού προφίλ; Αξιοποίησε την πολιτική του θέση για να εξασφαλίσει την ερωτική συντροφιά ενός άλλου άντρα; Αυτά θα ήταν πολιτική κριτική. Προς το παρόν το μόνο που κάνετε είναι να μπερδεύετε την πολιτική με τη σεξουαλική συνέρευση ενός υπουργού για λόγους λαϊκισμού και να καταφεύγετε σε εκδηλώσεις ομοφοβίας.

3 Μαρ 2009

Βιασμοί της λογικής

Τρεις ιστορίες από την έκδοση του περασμένου Σαββάτου του Πολίτη:

Αλλοδαπός καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 8 ετών γιατί βίασε καλλιτέχνιδα. Η καλλιτέχνις δεν πήγε δουλειά γιατί ήταν άρρωστη και στο δωμάτιο της μπήκε ο αλλοδαπός ο οποίος αφού της είπε "πως τον έστειλε το αφεντικό της", την απείλησε με πηρούνι και τη βίασε. Μετά η κοπέλα μαζί με τον εργοδότη της (χμ... εργοδότης, εγώ πάλι άλλη λέξη ήξερα αλλά ας μην το κάνουμε θέμα) κατήγγειλαν το βιασμό.
Ηθικό δίδαγμα: Ο βιασμός μια καλλιτέχνιδας θεωρείται βιασμός μόνο όταν γίνεται από αλλοδαπό και είναι "μούχτιν" (= τζάμπα). Όταν πληρώνεται ο... εργοδότης είναι απλώς μαθήματα καλλιτεχνικών. Αυτά τα ξανάπαμε. Μην επαναλαμβάνουμε τον εαυτό μας.

Ανήλικος ισχυρίστηκε ότι βιάστηκε από τον πατέρα του και πρωτόδικα το δικαστήριο πείστηκε και καταδίκασε τον πατέρα σε εννιαετή φυλάκιση. Το Εφετείο όμως ακύρωσε την πρώτη απόφαση, αλλά όχι επειδή πείστηκε για την αθωότητα του πατέρα. Ακύρωσε τη φυλάκιση γιατί ο ανήλικος έδωσε κατάθεση σε γυναίκα αστυνομικό κι όχι άντρα, χωρίς τη συγκατάθεση από οικογενειακό σύμβουλο!
Ηθικό δίδαγμα: Η Δικαιοσύνη δεν είναι μόνο τυφλή. Είναι και κουφή και γι αυτό δεν έφτασαν στα αυτιά της οι κραυγές του θύματος. Ωραίος ο δικαστής και σίγουρα ενήργησε εντός των ορίων του νόμου. Μπορεί, όμως, να νιώθει και περήφανος για την απόφαση του;

Αριστη μαθήτρια του γυμνασίου ολοκλήρωσε τη σχέση της με αγόρι και τελικά το πλήρωσε με διπλό βιασμό. Η κοπέλα, "αποκάλυψε ότι ο εφιάλτης που έζησε και κατάστρεψε τα εφηβικά της χρόνια ήταν επανειλημμένος. Η νεαρή είπε ότι είχε ολοκληρωμένες σχέσεις με έναν συνομήλικό της. Αυτό το έμαθαν δύο συμμαθητές της, οι οποίοι φέρονται να το εκμεταλλεύτηκαν με το χειρότερο τρόπο.
Την προσέγγισαν και χωρίς ίχνος ενδοιασμού την απείλησαν, λέγοντάς της πως αν δεν τους ικανοποιήσει σεξουαλικά θα αποκαλύψουν στη μητέρα της και σε ολόκληρο το περιβάλλον, στο οποίο κινείται, ότι έχει ολοκληρωμένες σεξουαλικές σχέσεις. Η ανήλικη υποστηρίζει πως οι απειλές που δέχθηκε ήταν ικανές να κάμψουν τις αντιστάσεις της. Την πρώτη φορά, οι δύο συμμαθητές της φέρονται να τη βίασαν διαδοχικά."

Ηθικό δίδαγμα: Παρά να σου βγει το όνομα, καλύτερα να σου βγει η.. ψυχή! Ελα μωρέ τώρα, τι μας νοιάζει για το κάθε "τσουλί" που πηδήχτηκε από τα δεκαπέντε του. Πήγαινε γυρεύοντας...

25 Φεβ 2009

Η πραγματικότητα τρομάζει


«Ωρες ώρες αναρωτιόμαστε για το τι ακριβώς σκέφτονται ορισμένοι γονείς.
Αναφερόμαστε στους γονείς που στέλνουν τα παιδιά τους σε ριαλιτοπαίχνιδα, δίνουν την άδεια να διαγωνίζονται σε διάφορα τάλεντ σόου, τα αφήνουν να κάθονται με τις ώρες μπροστά στις τηλεοράσεις τους χωρίς να δίνουν σημασία σε έρευνες που έχουν γίνει για τις συνέπειες που έχει η πολύωρη παρακολούθηση στην υγεία τους.
Κι έρχονται τώρα οι γονείς της Βρετανίας να καταγγείλουν τους υπεύθυνους του παιδικού καναλιού CBeebies, το οποίο ανήκει στο BBC, επειδή η παρουσιάστρια Cerrie Burnell ενός παιδικού σόου τρομάζει τα παιδιά.
Με ποιον τρόπο; Επειδή γεννήθηκε με ένα χέρι. Αρχισαν οι γονείς να στέλνουν επιστολές και να καταγγέλλουν το κανάλι πώς άφησαν μια ανάπηρη κοπέλα να παρουσιάζει παιδικό σόου. Με τη δικαιολογία ότι τα παιδιά τους τρομάζουν, κλαίνε και δεν μπορούν να παρακολουθήσουν το αγαπημένο τους σόου».

Ελευθεροτυπία, 24/02/2008

Όταν ήμουν ακόμη δημοτικό ένας πολύ καλός μου φίλος είχε ένα ατύχημα και αναγκαστικά του είχε γίνει ακρωτηριασμός ενός άκρου. Τότε θυμάμαι παρά το σοκ από την όλη ιστορία, τίποτα δεν άλλαξε στη φιλία μας. Ούτε στα παιχνίδια, ούτε στις εξόδους μας ούτε τίποτε. Απλώς χρειαζόταν λίγη προσοχή μέχρι να προσαρμοστεί στα νέα του δεδομένα.

Μετά το σχολείο, κι αφού χαθήκαμε λόγω στρατού και σπουδών, πρόσφατα τον ξανασυνάντησα. Από το μυαλό μου είχε διαγραφεί η εικόνα του ακρωτηριασμένου του μέλους και στις πρώτες μας στιγμές κόμπλαρα. Μόλις συνειδητοποίησα ότι είχα καρφώσει το βλέμμα μου στο ακρωτηριασμένο του μέλος πάγωσα. Ενιωσα ηλίθιος και μαλάκας, αλλά δεν το έλεγχα.

Δεν είπε κάτι αλλά μετά τη συνάντηση μας εγώ δεν το είχα βγάλει από το μυαλό μου. Γιατί μπλόκαρα; Γιατί κοίταγα σαν χάννος ενώ τόσα χρόνια ήμουν απόλυτα ΟΚ; Το μόνο που βρήκα να υποθέσω είναι πως πλέον είχε ξε-συνηθίσει το μάτι και το μυαλό στην εικόνα του. Δεν μπόρεσα να βρω άλλη δικαιολογία.

Καταλήγω ότι είναι καλύτερα να έχουμε συχνά στο μυαλό μας την εικόνα ενός ατόμου με κάποια αναπηρία, αν αυτό μας βοηθά να γίνουμε λιγότερο κοινωνικά ρατσιστές. Η καθημερινή επαφή με αυτή την πραγματικότητα μας εξοικειώνει κι αφαιρεί τη διαφορετικότητα του άλλου, λόγω αναπηρίας. Για την Αγγλίδα παρουσιάστρια, δεν είναι δραματικό να εξηγήσει κάποιος στα παιδιά πως υπάρχουν άτομα στο κόσμο λιγότερο τυχερά από εμάς. Ανθρωποι κανονικοί με μόνη ατυχία να μην έχουν αρτιμελές το σώμα τους, όπως οι περισσότεροι μας. Μάλλον θα τα βοηθήσει να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι.

Φωτογραφία από "Ελευθεροτυπία", enet.gr

22 Φεβ 2009

Μια εκκλησία που "θα την πάω"

Με αφορμή ένα σχόλιο της Δρ. Ψυχίας που ενημέρωσε ότι σύντομα στη Σουηδία θα γίνονται εκκλησιαστικοί γάμοι μεταξύ ομοφυλοφίλων θέλω να καταγράψω τις απόψεις μου για το ρόλο της εκκλησίας αλλά και τη σχέση της με τους ομοφυλόφιλους.

Δεν δηλώνω θρησκευόμενος. Βαπτίστηκα χωρίς να ρωτηθώ και στα επίσημα πιστοποιητικά είμαι δηλωμένος Χριστιανός Ορθόδοξος. Σπάνια εώς καθόλου πάω εκκλησία και τις φορές που πάω είτε για μνημόσυνα, γάμους κτλ δεν αισθάνομαι τίποτα το ιδιαίτερο και σίγουρα καμία κατάνυξη. Νιώθω ξένος στο χώρο και περιμένω την ώρα να την κάνω. Νιώθω και υποκριτής που δεν αρνούμαι ευγενικά να παρευρεθώ.

Δεν ξέρω αν αυτό έχει να κάνει με το γεγονός ότι είμαι γκέι. Πάντως ο Gay Super Hero σ' ένα πολύ ενδιάφερον μήνυμα εξηγεί την περίπτωση των Σέργιου και Βάκχου κι αφήνει το σπόρο της αμφισβήτησης κατά πόσο ομοφυλοφιλία κι εκκλησία είναι έννοιες ασύμβατες.

Η εκκλησία ως θεσμός δεν μ' ενοχλεί. Σέβομαι τις απόψεις που έχει κι αφορούν το ποίμνιο της και όσους επιλέγουν ν' ακολουθούν κάποιο συγκεκριμένο δόγμα. Παρόλ' αυτά, το γεγονός ότι θα επιτρέψει η Σουηδική εκκλησία το γάμο ομοφυλοφίλων δεν νομίζω ότι μ' αφορά. Όχι γιατί δεν ζω στη Σουηδία, αλλά γιατί δεν μ' αφορά και η θέση της εκκλησίας στην Κύπρο και την Ελλάδα για τους γκέι που συνειδητά αποτελούν μέλη της εκκλησίας. Στο τέλος της ημέρας ο καθένας κάνει τις επιλογές του.

Με ενοχλεί, όμως, η τάση της εκκλησίας να επιβάλει τις θέσεις της επί του κράτους και της κοινωνίας στο σύνολο της. Δεν θα ξεχάσω όταν αποποινικοποιήθηκε η ομοφιλοφυλία (λόγω ΕΕ) στην Κύπρο πως είχαν μαζευτεί διάφοροι περιέργοι έξω από τη Βουλή, με τη συνοδεία παπάδων, για να διαμαρτυρηθούν για το Σατανά που εισάγαμε από τη Δύση. Ούτε βεβαίως ξεχνιέται το "κουσούρι" του μακαρίτη του Χριστόδουλου ή οι ηθικολογίες περί πορνείας και οι διάφοροι άλλοι ανόητοι "κεραυνοί" του Ανθιμου.

Χειρότερη απ' όλες αυτές τις ομοφοβικές εκδηλώσεις θεωρώ την επιβολή του μαθήματος των θρησκευτικών επί ανώριμων, αντικειμενικά, μαθητών στα σχολεία και την εκμετάλλευση της φαντασίας αλλά κυρίως του φόβου των ανήλικων παιδιών ώστε να τους γεμίσουν με τύψεις κι ενοχές αν σε κάποια στιγμή βιώσουν τη διαφορετικότητα τους.

Προσωπικά είχα ένα καθηγητή θρησκευτικών, αρκετά νεαρό τότε, που παρουσιαζόταν και αρκετά ανοικτόμυαλος. Προς επιβεβαίωση της "ανεχτικότητας" του άνοιξε συζήτηση περί ομοφιλοφυλίας. Μας ανέλυε πως η έλλειψη του ανδρικού μοντέλου από την οικογένεια οδηγεί στην ομοφυλοφιλία. Ακολούθως εξιστορούσε περιπτώσεις κατά τις οποίες προσπαθούσε να επαναφέρει στο σωστό δρόμο τους αμαρτωλούς άντρες που απλώς στάθηκαν άτυχοι στη ζωή τους, να μην έχουν το σωστό πρότυπο άντρα στο σπίτι και ν' αναζητούν κάτι ανάλογο στους ερωτικούς τους συντρόφους!

Σήμερα συνειδητοποιώ ότι καταχράστηκε τη θέση του ως καθηγητής για να καθοδηγήσει τη συζήτηση, καταχράστηκε το γεγονός ότι ελάχιστοι ή κανένας (όπως κι έγινε) δεν θα αντιδρούσε σ' αυτά που είπε για να μην αποκτήσει αμέσως τη ταμπέλα του πούστη και καταχράστηκε την άγνοια που είχαμε τότε ως ανώριμοι μαθητές για το θέμα της ομοφυλοφιλίας.

Σέβομαι το δικαίωμα του καθένα να δηλώνει όσο πιστός Χριστιανός θέλει. Δεν ανέχομαι την εκμεταλλεύση της δεσπόζουσας θέσης που έχει η εκκλησία και της προνομιακής της σχέσης με το κράτος για να καταχραστεί τον κυρίαρχο ιδεολογικό μηχανισμό του κράτος που είναι το δημόσιο σχολείο για να πνίξει μέσα στις ενοχές αθώες κι ευπλαστες ψυχές.

Είναι γι αυτό το λόγο που η εκστρατεία ενός κινήματος Αθεων στο Λονδίνο που αγόρασε διαφημιστικό χώρο στα γνωστά κόκκινα λεωφορεία μου χάρισε ένα χαμόγελο. Είχαν σύνθημα "Πιθανότατα δεν υπάρχει Θεός. Σταματήστε ν' ανησυχείτε κι απολαύστε τη ζωή σας". Η απάντηση από θρησκευόμενους ανέφερε: "Σίγουρα υπάρχει Θεός. Ενταχθείτε στο Χριστιανικό κίνημα και απολαύστε τη ζωή σας".

Δεν ξέρω ποια διαφήμιση είναι... παραπλανητική και δεν μ' ενδιαφέρει. Μ' ενδιαφέρει περισσότερο να υπάρχει μια εκκλησία που δεν φορτώνει ετσιθελικά ενοχές στην κοινωνία. Τέτοια εκκλησία "θα την πάω"!





Φωτογραφίες από το site της Guardian, guardian.co.uk

19 Φεβ 2009

Στη λάθος όχθη της ζωής

"Πολύ ευχαριστημένος έδειξε να είναι στο τέλος της εκπομπής της Ειρήνης Χαραλαμπίδου ο βουλευτής της ΕΔΕΚ Γιώργος Βαρνάβα όταν η παρουσιάστρια ανακοίνωσε ότι το 51% των τηλεθεατών υποστήριξε ότι η παιδεία μας πρέπει να είναι διαπολιτισμική και το 49% όχι. Ένιωσε δικαιωμένος ο άνθρωπος αφού, παρά το γεγονός ότι η Κύπρος είναι μέλος της ΕΕ και παρά το γεγονός ότι σε όλη την Ευρώπη αυτός είναι ένας πραγματικός στόχος, ο μισός σχεδόν πληθυσμός δείχνει να ασπάζεται τις αναχρονιστικές απόψεις του κ. Βαρνάβα και των ομοίων του. Κι ύστερα διερωτόμαστε αν έχουμε μέλλον σ' αυτό τον τόπο..." (Πολίτης, 18/02/2009)

Το αποτέλεσμα της τηλεψηφοφορίας δεν μου προκαλεί έκπληξη. Μου προκαλεί οργή! Είναι σαν γιαούρτι που πέφτει στα μούτρα μια κοινωνίας φοβικής, ανιστόριτης και ρατσιστικής, μιας κοινωνίας που θέλει να κρατήσει την Κύπρο ένα τόπο μικρό, μίζερο όπως η ζωή τους περισσοτέρων μέσα στο αέναο κηνύγι της εικόνας και της επίδειξης κι αποξενωμένο από το διεθνές του περιβάλλον.

Δεν θέλουν λέει διαπολιτισμική παιδεία αλλά αποκλειστικά Ελληνική. Ανόητοι κι άσχετοι ερμηνεύουν στενόμυαλα τον όρο "Ελληνική παιδεία" κι αγνοούν τον διαπολιτισμικό χαρακτήρα της Ελληνικής παιδείας. Δεν γνωρίζουν άραγε ότι αυτό στο οποίο με περισσή αρχαιολαγνεία αναφέρονται ως αρχαίο ελληνικό πνεύμα, ήταν το πνεύμα της αμφισβήτησης, της δημιουργικότητας και του διαλόγου; Ενας διάλογος χρειάζεται πάντως και την άλλη άποψη, χρειάζεται τον "άλλο" που θα συνεισφέρει δημιουργικά στην παραγωγή πολιτισμού κι απόψεων.

Δεν είναι μόνο το θέμα της διαπολιτισμικής παιδείας. Το υψηλό ποσοστό που έδωσε η ψηφοφορία αποδεικνύει και τον ρατσισμό ενός λαού που ανερυθρίαστα, ως μια άλλη άρεια φυλή, απορρίπτει τη διαφορετικότητα και την συνύπαρξη σ' ένα κόσμο που η παγκοσμιοποίηση δεν είναι θέμα επιλογής πλέον.

Είναι εξοργιστικό... Ένας λαός που δημιούργησε και διατηρεί ακόμη τις δικές του κοινότητες στη Μεγάλη Βρετανία, την Αμερική, την Αυστραλία, ακόμα και τη Μέση Ανατολή περιθωριοποιεί με μοναδική ευκολία τη διαφορετικότητα, τον "άλλο" είτε αυτός είναι ξένος, είτε έχει διαφορετικο σεξουαλικό προσανατολισμό, είτε απλώς δεν έχει μπει στο τρυπάκι να πάρει το πιο ακριβό αυτοκίνητο και να κτίσει το πιο ακριβό σπίτι.

Πρόσφατα σ' ένα ταξίδι γνώρισα τυχαία ένα Μαροκινό που πρέπει να ταν λίγο πάνω απο τα 25. Στη κουβέντα πάνω για τη ζωή στη νέα χώρα, μου διηγήθηκε εν συντομία τη πορεία του και πως έφτασε από το Μαρόκο στο τελικό (;) του προορισμό. Ξεκίνησε από το Μάντσεστερ αλλά αφού δεν είχε χαρτιά στην πορεία αναγκάστηκε να φύγει και να βρεθεί στη Γαλλία, σε φίλους του. Μετά τα επεισόδια όμως στο Παρίσι και την άνοδο του Σαρκοζί στην εξουσία τα πράγματα έγιναν πολύ πιο δύσκολα.
-Ήταν επικίνδυνο πολύ και ήρθα εδώ στον ξάδερφο μου. Μένω ακόμη μαζί του αλλά θα πρέπει να βρω το δικό μου χώρο, να ξεκινήσω από την αρχή.

-Γιατί έφυγες από το Μαρόκο, για πολιτικούς λόγους ή έγινε κάτι άλλο;
-Τίποτα δεν έγινε. Είχα το δικό μου μαγαζί στο Μαρόκο, αλλά δυστυχώς δεν έβγαινα οικονομικά. Αν κι έμενα ακόμη με τους δικούς μου τα χρήματα με το ζόρι έβγαζαν τα έξοδα μου. Πως θα μπορούσα να μείνω εκεί και να κάνω μια κανονική ζωή, να παντρευτώ να κάνω τη δική μου οικογένεια; Ούτε η δική μου οικογένεια είχε χρήματα να με στηρίξει. Μου λείπουν όλοι πολύ. Εχω τρία χρόνια να τους δω. Δεν είναι εύκολο. Μιλάμε λίγο στο τηλέφωνο αραιά και που γιατί ακόμα και τα τηλέφωνα δεν είναι φτηνά για μένα.

-Και τώρα; Τι σκοπεύεις να κάνεις; Μπορεί να βγάλεις χαρτιά εδώ;
-Είναι δύσκολα εδώ αλλά πιο εύκολα απ' ότι στη Γαλλία ή την Αγγλία. Πρέπει να βρω γυναίκα να παντρευτώ εδώ, νόμιμη κάτοικο για να βγάλω χαρτιά.

-Μια χαρά παιδί είσαι, δεν θα είναι δύσκολο.
-Δεν είναι και τόσο εύκολο. Με πλησίασαν και μου είπαν ότι μπορούν να μου βρουν γυναίκα για λευκό γάμο, αλλά θέλουν €15.000. Εγώ με το ζόρι βγάζω €30 την ημέρα. Με τα έξοδα μου τι μένει; Θα δείξει τι θα γίνει...

Στεναχωρήθηκα. Ταρακουνήθηκα μ' αυτά που μου είπε. Διαπίστωσα -με βίαιο για μένα τρόπο- πόσο εύκολα και δεδομένα τα θεωρούμε όλα στη ζωή. Περισσότερο απ' όλα με συγκίνησε που σ' όλη αυτή τη συζήτηση αλλά και γενικά δεν έβγαζε μιζέρια. Είχε δυσκολίες που δεν διανοείται κανείς από εμάς αλλά το χαμόγελο δεν έλειπε από τα χείλη του. Ίσως γιατί ήξερε ότι υπάρχουν και χειρότερα ή απλώς προσδοκεί σε κάτι καλύτερο για το μέλλον. Ποιος ξέρει;

Αυτή είναι η πραγματικότητα ανθρώπων που έτυχε απλώς να γεννηθούν στην λάθος πλευρά της Μεσογείου. Όσοι είχαμε τη τύχη να έρθουμε στο κόσμο στην πολιτισμένη Ευρώπη με απύθμενο θράσσος βγάζουμε με την πρώτη ευκαιρία τη μισαλλοδοξία μας, το ρατσισμό μας και τα αμέτρητα κόμπλεξ μας στο καθένα που δεν είναι αρκετά "Ελληνας". Το κάνουμε βεβαίως εκ του ασφαλούς, αφού εμείς είπαμε... γεννηθήκαμε στη σωστή όχθη της ζωής!

11 Φεβ 2009

Όταν οι "κομμώτριες" του Λάκη δεν μένουν στην Πολυκατοικία

Η «Πολυκατοικία», μία από τις πιο δημοφιλείς σειρές της σεζόν, βρέθηκε στην επικαιρότητα εξαιτίας της αναγγελίας ελέγχου στο περιεχόμενό της μετά από καταγγελία τηλεθεατή στο Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης. Στοχοποιήθηκε δηλαδή το σενάριο επειδή στην υπόθεση περιλαμβάνεται ένα γκέι ζευγάρι που συζεί σε ένα από τα διαμερίσματα. (Ελ. Τύπος, 07.02.09)

Το ίδιο είχε συμβεί και με το φιλί του Παπακαλιάτη. Δύο άντρες χωρίς ροζ αποχρώσεις φιλήθηκαν λίγο πριν/ μετά τα μεσάνυχτα (δεν θυμάμαι ακριβώς) κι ενοχλήθηκε το ΕΣΡ που επέβαλε το πρόστιμο των 100.000, το οποίο τελικά αναιρέθηκε από δικαστήριο.

Ποτέ δεν άκουσα ή διάβασα διαμαρτυρίες για κακά παραδείγματα που προσφέρει η TV όταν τον γκέι υποδύεται ο Μπιμπίλας με τα φουλάρια του, ούτε βεβαίως οι "κομμώτριες" του Λάκη στους Δέκα Μικρούς Μήτσους. Η διαφωνία και η οργή όλων εκφράζεται όταν δύο άντρες που είναι έξω από τα "γκέι πρότυπα" όπως αυτά είναι διαμορφωμένα μέσα στο μυαλό της πλειοψηφίας κάνουν ό,τι κάνουν κι όλα τα υπόλοιπα ζευγάρια της TV. Ανταλλάσσουν κάποιες στιγμές τρυφερότητας.

Καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η ομοφυλοφιλία είναι αποδεκτή στη κοινωνία φτάνει να είναι παρδαλή ροζ ή... φούξια. Στο βαθμό που η ομοφιλοφυλία είναι γραφικότητα, περιθωριακή και παρουσιάζεται ως καρικατούρα δεν ενοχλεί. Η αποδοχή της ως κανονικότητα, ως φυσιολογική συμπεριφορά ενός μέσου άντρα που απλώς τυγχαίνει να έχει διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό τότε προκαλεί αντιδράσεις, δείγμα της κοινωνικής υποκρισίας.

Βέβαια πιστεύω ότι μερίδιο ευθύνης έχουμε κι εμείς. Όσο δεν κάνουμε το outing μας για να καταλάβουν οι φίλοι και οι συγγενείς μας πως οι ομοφυλόφιλοι δεν είναι εξωγήνοι αλλά οι ίδιοι άνθρωποι που βλέπουν μαζί μπάλα, που πάνε για ποτό, που τους νοιάζονται, τότε θα επιλέγουν να "ξορκίζουν" το κακό και θα αντιδρούν με ρατσισμό.

Για να είμαι δίκαιος, το φαινόμενο δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό. Ακόμη και στην απελευθερωμένη Βρετανία, πριν λίγους μήνες το ΒΒC μετέδωσε σε ώρα υψηλής τηλεθέασης στη δημοφιλή σειρά Eastenders φιλί μεταξύ δυο αντρών και δέχθηκε αρκετά παράπονα από τηλεθεατές για τα άσχημα παραδείγματα που δίνει! Πως αντέδρασε ο Αγγλικός τηλεοπτικός οργανισμός; Απάντησε πως "αντιμετωπίζει τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις στις σειρές του με την ίδια λογική που αντιμετωπίζει και τις ετερόφυλες σχεσεις". Τόσο απλά...



Για την ιστορία το BBC και η σειρά Eastenders ήταν η πρώτη που έδειξε φιλί μεταξύ δύο αντρών από το 1989, έστω κι αν ήταν ένα απλό φιλί στο μέτωπο! Από τότε ακολούθησαν αρκετά γκέι ζευγάρια στις βρετανικές τηλεοπτικές σειρές που αντάλλαξαν κατά καιρούς τα δικά τους φιλιά ενώ το αντίπαλο δέος του Eastenders, το Coronation Streer του ιδιωτικού ITV έσπασε τα δικά του ταμπού μόλις το 2003!

9 Φεβ 2009

Φέρτε μας πουτάνες, να μην γίνουμε πούστηδες!

H Κύπρος από αρχαιοτάτων χρόνων υπήρξε σημείο συνάντησης των πολιτισμών αποτελώντας γέφυρα της Ευρώπης, της Ασίας και της Αφρικής! Ετσι γράφουν τα βιβλία του σχολείου, με αυτή την εικόνα μεγαλώσαμε όλοι. Ως αποτέλεσμα της ιστορίας μας είμαστε ένα κέντρο παραγωγής πολιτισμού.

Η πιο τρανή απόδειξη είναι τα 60 Νυχτερινά Κέντρα Θεάματος... Τι είναι τα ΝΚΘ; Οι καλοπροαίρετοι οικογενειάρχες, έφεδροι και λοιποί καθωσπρέπει Χριστιανοί τα ξέρουν για το πλούσιο και ηθοπαραγωγικό τους θέαμα. Όλοι οι υπόλοιποι, οι αμόρφωτοι νεοέλληνες, οι βιαστές της γλώσσας και εισαγωγείς ξένων λέξεων (που είσαι Ττόμη Β να μας πεις για τη συνομωσία των Αμερικανοεγγλέζων να μας αφελληνίσουν το νησί; ) τα ξέρουμε με την απλή λέξη "καμπαρέ".

Η παραγωγή πολιτισμού μέσα από τα ΝΚΘ/ καμπαρέ είναι πλούσια και το μαρτυρούν οι 500 (κατά τους ιδιοκτήτες των ΝΚΘ/καμπαρέ) καλλιτέχνηδες. Ο Πουργουρίδης λέει ότι είναι 5000 οπότε ας συμφωνήσουμε στο μέσο όρο. Ας πούμε ότι είναι τελικά 2,500! Ξέρετε πόσο μας δίνει σε αναλογία πληθυσμού; Μια καλλιτέχνις για 300 άτομα. Αν αφαιρέσουμε τις γυναίκες (αφαιρούμε το 10% των αντρών που είναι γκέι και δεν γουστάρουν, αλλά προσθέτουμε άλλο 10% γυναικών που είναι λεσβίες και είναι εν δυνάμει πελάτες, πάνω κάτω δηλαδή το ίδιο μας έρχεται), τότε έχουμε μέσο όρο μία καλιτέχνις ανα 150 άτομα. Ο χρόνος έχει 365 μέρες άρα αν η καλλιτέχνις εξυπηρετεί δύο άτομα την ημέρα (πολύ συντηρητικά, ε;) σημαίνει ότι κάθε χρόνο ο μέσος άντρας εκπολιτίζεται πέντε φορές! Δηλαδή, αντί να πάει πέντε φορές στο θέατρο, σινεμά, να παρακολουθήσει μια αξιόλογη συναυλία μπορεί να παρακολουθήσει ένα "ιδιαίτερο μάθημα πολιτισμού" στα ΝΚΘ!

Τώρα, επειδή το κράτος βάλλεται από διεθνείς οργανισμούς κι εκθέσεις για εμπόριο λευκής σαρκός, προχώρησε με τεράστια καθυστέρηση στη τροποποίηση των νόμων για εισαγωγή καλλιτέχνιδων. Ξεσηκώθηκαν οι ιδιοκτήτες των καμπαρέ και μάλιστα έχουν και πολύ ισχυρό επιχείρημα, που είμαι σίγουρος ότι θα βρει απήχηση στην ψευτοπουριτανική κυπριακή κοινωνία. Είπαν ότι ενώ κλείνουν τα καμπαρέ, ανοίγουν τα gay clubs! Αρα, φέρτε μας πουτάνες, να μην γίνουμε πούστηδες!

ΥΓ: Ποιος βουλευτής βρέθηκε σε επιτροπή της Βουλής υπό τη διπλή ιδιότητα του δικηγόρου (μα του Συνδέσμου ιδιοκτητών ΝΚΘ;) και βουλευτή για τη ρύθμιση των νέων κανονισμών λειτουργίας των καμπαρέ; Ο βουλευτής του ΔΗΣΥ Αμμοχώστου, Γιώργος Γεωργίου. Στην υγειά σου ρε μπαγάσα όλα τα shows!

ΥΓ2: Στο ίδιο κείμενο του "ΠΟΛΙΤΗ" λέγονται και διάφορες αλήθειες για τη λειτουργία των καμπαρέ, αλλά αυτά θα τα πούμε με τον καιρό. Τα καμπαρέ θα είναι αγαπημένο θέμα του blog. Το... ψυχανεμίζομαι!

ΥΓ3: Δεν είμαι αντίθετος με τη λειτουργία νόμιμων, ελεγχόμενων μπουρδέλων. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να κάνει ότι θέλει με το κορμί του. Διαφωνώ όμως με όλη τη δύναμη του μυαλού μου με το σημερινό σύστημα αιχμαλωσίας των κοριτσιών στα καμπαρέ και τον εκβιασμό τους για την εκπόρνευση τους. Τα περιστατικά με τις απόπειρες αυτοκτονίας που έγιναν κατά καιρούς δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνειών.

8 Φεβ 2009

Πολύχρωμες σκέψεις

Γεννήθηκα τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1980, μεγάλωσα, έχασα δύο χρόνια στο χακί στην Κύπρο και μετά έφυγα... Όταν ταξιδεύω πίσω δύο πράγματα βεβαιώνομαι ότι κουβαλάω μαζί μου: το αντιηλιακό μου και το εισιτήριο επιστροφής!
Χαχαχα.

Οικογενειακή κατάσταση: Ελεύθερος, ωραίος και gay.

Γιατί ξεκίνησα το blogging? Μάλλον για να καταγράφω κάπου τις σκέψεις μου μην τις ξεχνάω... Σκέψεις ενός μυαλού που δεν διάλεγει ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο, αλλά προτιμά την ομορφιά των χρωμάτων που δημιουργούν τη διαφορετικότητα και τη μοναδικότητα των ανθρώπων, των τόπων και των αισθήσεων.

Tα λέμε