25 Φεβ 2009

Η πραγματικότητα τρομάζει


«Ωρες ώρες αναρωτιόμαστε για το τι ακριβώς σκέφτονται ορισμένοι γονείς.
Αναφερόμαστε στους γονείς που στέλνουν τα παιδιά τους σε ριαλιτοπαίχνιδα, δίνουν την άδεια να διαγωνίζονται σε διάφορα τάλεντ σόου, τα αφήνουν να κάθονται με τις ώρες μπροστά στις τηλεοράσεις τους χωρίς να δίνουν σημασία σε έρευνες που έχουν γίνει για τις συνέπειες που έχει η πολύωρη παρακολούθηση στην υγεία τους.
Κι έρχονται τώρα οι γονείς της Βρετανίας να καταγγείλουν τους υπεύθυνους του παιδικού καναλιού CBeebies, το οποίο ανήκει στο BBC, επειδή η παρουσιάστρια Cerrie Burnell ενός παιδικού σόου τρομάζει τα παιδιά.
Με ποιον τρόπο; Επειδή γεννήθηκε με ένα χέρι. Αρχισαν οι γονείς να στέλνουν επιστολές και να καταγγέλλουν το κανάλι πώς άφησαν μια ανάπηρη κοπέλα να παρουσιάζει παιδικό σόου. Με τη δικαιολογία ότι τα παιδιά τους τρομάζουν, κλαίνε και δεν μπορούν να παρακολουθήσουν το αγαπημένο τους σόου».

Ελευθεροτυπία, 24/02/2008

Όταν ήμουν ακόμη δημοτικό ένας πολύ καλός μου φίλος είχε ένα ατύχημα και αναγκαστικά του είχε γίνει ακρωτηριασμός ενός άκρου. Τότε θυμάμαι παρά το σοκ από την όλη ιστορία, τίποτα δεν άλλαξε στη φιλία μας. Ούτε στα παιχνίδια, ούτε στις εξόδους μας ούτε τίποτε. Απλώς χρειαζόταν λίγη προσοχή μέχρι να προσαρμοστεί στα νέα του δεδομένα.

Μετά το σχολείο, κι αφού χαθήκαμε λόγω στρατού και σπουδών, πρόσφατα τον ξανασυνάντησα. Από το μυαλό μου είχε διαγραφεί η εικόνα του ακρωτηριασμένου του μέλους και στις πρώτες μας στιγμές κόμπλαρα. Μόλις συνειδητοποίησα ότι είχα καρφώσει το βλέμμα μου στο ακρωτηριασμένο του μέλος πάγωσα. Ενιωσα ηλίθιος και μαλάκας, αλλά δεν το έλεγχα.

Δεν είπε κάτι αλλά μετά τη συνάντηση μας εγώ δεν το είχα βγάλει από το μυαλό μου. Γιατί μπλόκαρα; Γιατί κοίταγα σαν χάννος ενώ τόσα χρόνια ήμουν απόλυτα ΟΚ; Το μόνο που βρήκα να υποθέσω είναι πως πλέον είχε ξε-συνηθίσει το μάτι και το μυαλό στην εικόνα του. Δεν μπόρεσα να βρω άλλη δικαιολογία.

Καταλήγω ότι είναι καλύτερα να έχουμε συχνά στο μυαλό μας την εικόνα ενός ατόμου με κάποια αναπηρία, αν αυτό μας βοηθά να γίνουμε λιγότερο κοινωνικά ρατσιστές. Η καθημερινή επαφή με αυτή την πραγματικότητα μας εξοικειώνει κι αφαιρεί τη διαφορετικότητα του άλλου, λόγω αναπηρίας. Για την Αγγλίδα παρουσιάστρια, δεν είναι δραματικό να εξηγήσει κάποιος στα παιδιά πως υπάρχουν άτομα στο κόσμο λιγότερο τυχερά από εμάς. Ανθρωποι κανονικοί με μόνη ατυχία να μην έχουν αρτιμελές το σώμα τους, όπως οι περισσότεροι μας. Μάλλον θα τα βοηθήσει να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι.

Φωτογραφία από "Ελευθεροτυπία", enet.gr

22 Φεβ 2009

Μια εκκλησία που "θα την πάω"

Με αφορμή ένα σχόλιο της Δρ. Ψυχίας που ενημέρωσε ότι σύντομα στη Σουηδία θα γίνονται εκκλησιαστικοί γάμοι μεταξύ ομοφυλοφίλων θέλω να καταγράψω τις απόψεις μου για το ρόλο της εκκλησίας αλλά και τη σχέση της με τους ομοφυλόφιλους.

Δεν δηλώνω θρησκευόμενος. Βαπτίστηκα χωρίς να ρωτηθώ και στα επίσημα πιστοποιητικά είμαι δηλωμένος Χριστιανός Ορθόδοξος. Σπάνια εώς καθόλου πάω εκκλησία και τις φορές που πάω είτε για μνημόσυνα, γάμους κτλ δεν αισθάνομαι τίποτα το ιδιαίτερο και σίγουρα καμία κατάνυξη. Νιώθω ξένος στο χώρο και περιμένω την ώρα να την κάνω. Νιώθω και υποκριτής που δεν αρνούμαι ευγενικά να παρευρεθώ.

Δεν ξέρω αν αυτό έχει να κάνει με το γεγονός ότι είμαι γκέι. Πάντως ο Gay Super Hero σ' ένα πολύ ενδιάφερον μήνυμα εξηγεί την περίπτωση των Σέργιου και Βάκχου κι αφήνει το σπόρο της αμφισβήτησης κατά πόσο ομοφυλοφιλία κι εκκλησία είναι έννοιες ασύμβατες.

Η εκκλησία ως θεσμός δεν μ' ενοχλεί. Σέβομαι τις απόψεις που έχει κι αφορούν το ποίμνιο της και όσους επιλέγουν ν' ακολουθούν κάποιο συγκεκριμένο δόγμα. Παρόλ' αυτά, το γεγονός ότι θα επιτρέψει η Σουηδική εκκλησία το γάμο ομοφυλοφίλων δεν νομίζω ότι μ' αφορά. Όχι γιατί δεν ζω στη Σουηδία, αλλά γιατί δεν μ' αφορά και η θέση της εκκλησίας στην Κύπρο και την Ελλάδα για τους γκέι που συνειδητά αποτελούν μέλη της εκκλησίας. Στο τέλος της ημέρας ο καθένας κάνει τις επιλογές του.

Με ενοχλεί, όμως, η τάση της εκκλησίας να επιβάλει τις θέσεις της επί του κράτους και της κοινωνίας στο σύνολο της. Δεν θα ξεχάσω όταν αποποινικοποιήθηκε η ομοφιλοφυλία (λόγω ΕΕ) στην Κύπρο πως είχαν μαζευτεί διάφοροι περιέργοι έξω από τη Βουλή, με τη συνοδεία παπάδων, για να διαμαρτυρηθούν για το Σατανά που εισάγαμε από τη Δύση. Ούτε βεβαίως ξεχνιέται το "κουσούρι" του μακαρίτη του Χριστόδουλου ή οι ηθικολογίες περί πορνείας και οι διάφοροι άλλοι ανόητοι "κεραυνοί" του Ανθιμου.

Χειρότερη απ' όλες αυτές τις ομοφοβικές εκδηλώσεις θεωρώ την επιβολή του μαθήματος των θρησκευτικών επί ανώριμων, αντικειμενικά, μαθητών στα σχολεία και την εκμετάλλευση της φαντασίας αλλά κυρίως του φόβου των ανήλικων παιδιών ώστε να τους γεμίσουν με τύψεις κι ενοχές αν σε κάποια στιγμή βιώσουν τη διαφορετικότητα τους.

Προσωπικά είχα ένα καθηγητή θρησκευτικών, αρκετά νεαρό τότε, που παρουσιαζόταν και αρκετά ανοικτόμυαλος. Προς επιβεβαίωση της "ανεχτικότητας" του άνοιξε συζήτηση περί ομοφιλοφυλίας. Μας ανέλυε πως η έλλειψη του ανδρικού μοντέλου από την οικογένεια οδηγεί στην ομοφυλοφιλία. Ακολούθως εξιστορούσε περιπτώσεις κατά τις οποίες προσπαθούσε να επαναφέρει στο σωστό δρόμο τους αμαρτωλούς άντρες που απλώς στάθηκαν άτυχοι στη ζωή τους, να μην έχουν το σωστό πρότυπο άντρα στο σπίτι και ν' αναζητούν κάτι ανάλογο στους ερωτικούς τους συντρόφους!

Σήμερα συνειδητοποιώ ότι καταχράστηκε τη θέση του ως καθηγητής για να καθοδηγήσει τη συζήτηση, καταχράστηκε το γεγονός ότι ελάχιστοι ή κανένας (όπως κι έγινε) δεν θα αντιδρούσε σ' αυτά που είπε για να μην αποκτήσει αμέσως τη ταμπέλα του πούστη και καταχράστηκε την άγνοια που είχαμε τότε ως ανώριμοι μαθητές για το θέμα της ομοφυλοφιλίας.

Σέβομαι το δικαίωμα του καθένα να δηλώνει όσο πιστός Χριστιανός θέλει. Δεν ανέχομαι την εκμεταλλεύση της δεσπόζουσας θέσης που έχει η εκκλησία και της προνομιακής της σχέσης με το κράτος για να καταχραστεί τον κυρίαρχο ιδεολογικό μηχανισμό του κράτος που είναι το δημόσιο σχολείο για να πνίξει μέσα στις ενοχές αθώες κι ευπλαστες ψυχές.

Είναι γι αυτό το λόγο που η εκστρατεία ενός κινήματος Αθεων στο Λονδίνο που αγόρασε διαφημιστικό χώρο στα γνωστά κόκκινα λεωφορεία μου χάρισε ένα χαμόγελο. Είχαν σύνθημα "Πιθανότατα δεν υπάρχει Θεός. Σταματήστε ν' ανησυχείτε κι απολαύστε τη ζωή σας". Η απάντηση από θρησκευόμενους ανέφερε: "Σίγουρα υπάρχει Θεός. Ενταχθείτε στο Χριστιανικό κίνημα και απολαύστε τη ζωή σας".

Δεν ξέρω ποια διαφήμιση είναι... παραπλανητική και δεν μ' ενδιαφέρει. Μ' ενδιαφέρει περισσότερο να υπάρχει μια εκκλησία που δεν φορτώνει ετσιθελικά ενοχές στην κοινωνία. Τέτοια εκκλησία "θα την πάω"!





Φωτογραφίες από το site της Guardian, guardian.co.uk

19 Φεβ 2009

Στη λάθος όχθη της ζωής

"Πολύ ευχαριστημένος έδειξε να είναι στο τέλος της εκπομπής της Ειρήνης Χαραλαμπίδου ο βουλευτής της ΕΔΕΚ Γιώργος Βαρνάβα όταν η παρουσιάστρια ανακοίνωσε ότι το 51% των τηλεθεατών υποστήριξε ότι η παιδεία μας πρέπει να είναι διαπολιτισμική και το 49% όχι. Ένιωσε δικαιωμένος ο άνθρωπος αφού, παρά το γεγονός ότι η Κύπρος είναι μέλος της ΕΕ και παρά το γεγονός ότι σε όλη την Ευρώπη αυτός είναι ένας πραγματικός στόχος, ο μισός σχεδόν πληθυσμός δείχνει να ασπάζεται τις αναχρονιστικές απόψεις του κ. Βαρνάβα και των ομοίων του. Κι ύστερα διερωτόμαστε αν έχουμε μέλλον σ' αυτό τον τόπο..." (Πολίτης, 18/02/2009)

Το αποτέλεσμα της τηλεψηφοφορίας δεν μου προκαλεί έκπληξη. Μου προκαλεί οργή! Είναι σαν γιαούρτι που πέφτει στα μούτρα μια κοινωνίας φοβικής, ανιστόριτης και ρατσιστικής, μιας κοινωνίας που θέλει να κρατήσει την Κύπρο ένα τόπο μικρό, μίζερο όπως η ζωή τους περισσοτέρων μέσα στο αέναο κηνύγι της εικόνας και της επίδειξης κι αποξενωμένο από το διεθνές του περιβάλλον.

Δεν θέλουν λέει διαπολιτισμική παιδεία αλλά αποκλειστικά Ελληνική. Ανόητοι κι άσχετοι ερμηνεύουν στενόμυαλα τον όρο "Ελληνική παιδεία" κι αγνοούν τον διαπολιτισμικό χαρακτήρα της Ελληνικής παιδείας. Δεν γνωρίζουν άραγε ότι αυτό στο οποίο με περισσή αρχαιολαγνεία αναφέρονται ως αρχαίο ελληνικό πνεύμα, ήταν το πνεύμα της αμφισβήτησης, της δημιουργικότητας και του διαλόγου; Ενας διάλογος χρειάζεται πάντως και την άλλη άποψη, χρειάζεται τον "άλλο" που θα συνεισφέρει δημιουργικά στην παραγωγή πολιτισμού κι απόψεων.

Δεν είναι μόνο το θέμα της διαπολιτισμικής παιδείας. Το υψηλό ποσοστό που έδωσε η ψηφοφορία αποδεικνύει και τον ρατσισμό ενός λαού που ανερυθρίαστα, ως μια άλλη άρεια φυλή, απορρίπτει τη διαφορετικότητα και την συνύπαρξη σ' ένα κόσμο που η παγκοσμιοποίηση δεν είναι θέμα επιλογής πλέον.

Είναι εξοργιστικό... Ένας λαός που δημιούργησε και διατηρεί ακόμη τις δικές του κοινότητες στη Μεγάλη Βρετανία, την Αμερική, την Αυστραλία, ακόμα και τη Μέση Ανατολή περιθωριοποιεί με μοναδική ευκολία τη διαφορετικότητα, τον "άλλο" είτε αυτός είναι ξένος, είτε έχει διαφορετικο σεξουαλικό προσανατολισμό, είτε απλώς δεν έχει μπει στο τρυπάκι να πάρει το πιο ακριβό αυτοκίνητο και να κτίσει το πιο ακριβό σπίτι.

Πρόσφατα σ' ένα ταξίδι γνώρισα τυχαία ένα Μαροκινό που πρέπει να ταν λίγο πάνω απο τα 25. Στη κουβέντα πάνω για τη ζωή στη νέα χώρα, μου διηγήθηκε εν συντομία τη πορεία του και πως έφτασε από το Μαρόκο στο τελικό (;) του προορισμό. Ξεκίνησε από το Μάντσεστερ αλλά αφού δεν είχε χαρτιά στην πορεία αναγκάστηκε να φύγει και να βρεθεί στη Γαλλία, σε φίλους του. Μετά τα επεισόδια όμως στο Παρίσι και την άνοδο του Σαρκοζί στην εξουσία τα πράγματα έγιναν πολύ πιο δύσκολα.
-Ήταν επικίνδυνο πολύ και ήρθα εδώ στον ξάδερφο μου. Μένω ακόμη μαζί του αλλά θα πρέπει να βρω το δικό μου χώρο, να ξεκινήσω από την αρχή.

-Γιατί έφυγες από το Μαρόκο, για πολιτικούς λόγους ή έγινε κάτι άλλο;
-Τίποτα δεν έγινε. Είχα το δικό μου μαγαζί στο Μαρόκο, αλλά δυστυχώς δεν έβγαινα οικονομικά. Αν κι έμενα ακόμη με τους δικούς μου τα χρήματα με το ζόρι έβγαζαν τα έξοδα μου. Πως θα μπορούσα να μείνω εκεί και να κάνω μια κανονική ζωή, να παντρευτώ να κάνω τη δική μου οικογένεια; Ούτε η δική μου οικογένεια είχε χρήματα να με στηρίξει. Μου λείπουν όλοι πολύ. Εχω τρία χρόνια να τους δω. Δεν είναι εύκολο. Μιλάμε λίγο στο τηλέφωνο αραιά και που γιατί ακόμα και τα τηλέφωνα δεν είναι φτηνά για μένα.

-Και τώρα; Τι σκοπεύεις να κάνεις; Μπορεί να βγάλεις χαρτιά εδώ;
-Είναι δύσκολα εδώ αλλά πιο εύκολα απ' ότι στη Γαλλία ή την Αγγλία. Πρέπει να βρω γυναίκα να παντρευτώ εδώ, νόμιμη κάτοικο για να βγάλω χαρτιά.

-Μια χαρά παιδί είσαι, δεν θα είναι δύσκολο.
-Δεν είναι και τόσο εύκολο. Με πλησίασαν και μου είπαν ότι μπορούν να μου βρουν γυναίκα για λευκό γάμο, αλλά θέλουν €15.000. Εγώ με το ζόρι βγάζω €30 την ημέρα. Με τα έξοδα μου τι μένει; Θα δείξει τι θα γίνει...

Στεναχωρήθηκα. Ταρακουνήθηκα μ' αυτά που μου είπε. Διαπίστωσα -με βίαιο για μένα τρόπο- πόσο εύκολα και δεδομένα τα θεωρούμε όλα στη ζωή. Περισσότερο απ' όλα με συγκίνησε που σ' όλη αυτή τη συζήτηση αλλά και γενικά δεν έβγαζε μιζέρια. Είχε δυσκολίες που δεν διανοείται κανείς από εμάς αλλά το χαμόγελο δεν έλειπε από τα χείλη του. Ίσως γιατί ήξερε ότι υπάρχουν και χειρότερα ή απλώς προσδοκεί σε κάτι καλύτερο για το μέλλον. Ποιος ξέρει;

Αυτή είναι η πραγματικότητα ανθρώπων που έτυχε απλώς να γεννηθούν στην λάθος πλευρά της Μεσογείου. Όσοι είχαμε τη τύχη να έρθουμε στο κόσμο στην πολιτισμένη Ευρώπη με απύθμενο θράσσος βγάζουμε με την πρώτη ευκαιρία τη μισαλλοδοξία μας, το ρατσισμό μας και τα αμέτρητα κόμπλεξ μας στο καθένα που δεν είναι αρκετά "Ελληνας". Το κάνουμε βεβαίως εκ του ασφαλούς, αφού εμείς είπαμε... γεννηθήκαμε στη σωστή όχθη της ζωής!

11 Φεβ 2009

Όταν οι "κομμώτριες" του Λάκη δεν μένουν στην Πολυκατοικία

Η «Πολυκατοικία», μία από τις πιο δημοφιλείς σειρές της σεζόν, βρέθηκε στην επικαιρότητα εξαιτίας της αναγγελίας ελέγχου στο περιεχόμενό της μετά από καταγγελία τηλεθεατή στο Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης. Στοχοποιήθηκε δηλαδή το σενάριο επειδή στην υπόθεση περιλαμβάνεται ένα γκέι ζευγάρι που συζεί σε ένα από τα διαμερίσματα. (Ελ. Τύπος, 07.02.09)

Το ίδιο είχε συμβεί και με το φιλί του Παπακαλιάτη. Δύο άντρες χωρίς ροζ αποχρώσεις φιλήθηκαν λίγο πριν/ μετά τα μεσάνυχτα (δεν θυμάμαι ακριβώς) κι ενοχλήθηκε το ΕΣΡ που επέβαλε το πρόστιμο των 100.000, το οποίο τελικά αναιρέθηκε από δικαστήριο.

Ποτέ δεν άκουσα ή διάβασα διαμαρτυρίες για κακά παραδείγματα που προσφέρει η TV όταν τον γκέι υποδύεται ο Μπιμπίλας με τα φουλάρια του, ούτε βεβαίως οι "κομμώτριες" του Λάκη στους Δέκα Μικρούς Μήτσους. Η διαφωνία και η οργή όλων εκφράζεται όταν δύο άντρες που είναι έξω από τα "γκέι πρότυπα" όπως αυτά είναι διαμορφωμένα μέσα στο μυαλό της πλειοψηφίας κάνουν ό,τι κάνουν κι όλα τα υπόλοιπα ζευγάρια της TV. Ανταλλάσσουν κάποιες στιγμές τρυφερότητας.

Καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η ομοφυλοφιλία είναι αποδεκτή στη κοινωνία φτάνει να είναι παρδαλή ροζ ή... φούξια. Στο βαθμό που η ομοφιλοφυλία είναι γραφικότητα, περιθωριακή και παρουσιάζεται ως καρικατούρα δεν ενοχλεί. Η αποδοχή της ως κανονικότητα, ως φυσιολογική συμπεριφορά ενός μέσου άντρα που απλώς τυγχαίνει να έχει διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό τότε προκαλεί αντιδράσεις, δείγμα της κοινωνικής υποκρισίας.

Βέβαια πιστεύω ότι μερίδιο ευθύνης έχουμε κι εμείς. Όσο δεν κάνουμε το outing μας για να καταλάβουν οι φίλοι και οι συγγενείς μας πως οι ομοφυλόφιλοι δεν είναι εξωγήνοι αλλά οι ίδιοι άνθρωποι που βλέπουν μαζί μπάλα, που πάνε για ποτό, που τους νοιάζονται, τότε θα επιλέγουν να "ξορκίζουν" το κακό και θα αντιδρούν με ρατσισμό.

Για να είμαι δίκαιος, το φαινόμενο δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό. Ακόμη και στην απελευθερωμένη Βρετανία, πριν λίγους μήνες το ΒΒC μετέδωσε σε ώρα υψηλής τηλεθέασης στη δημοφιλή σειρά Eastenders φιλί μεταξύ δυο αντρών και δέχθηκε αρκετά παράπονα από τηλεθεατές για τα άσχημα παραδείγματα που δίνει! Πως αντέδρασε ο Αγγλικός τηλεοπτικός οργανισμός; Απάντησε πως "αντιμετωπίζει τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις στις σειρές του με την ίδια λογική που αντιμετωπίζει και τις ετερόφυλες σχεσεις". Τόσο απλά...



Για την ιστορία το BBC και η σειρά Eastenders ήταν η πρώτη που έδειξε φιλί μεταξύ δύο αντρών από το 1989, έστω κι αν ήταν ένα απλό φιλί στο μέτωπο! Από τότε ακολούθησαν αρκετά γκέι ζευγάρια στις βρετανικές τηλεοπτικές σειρές που αντάλλαξαν κατά καιρούς τα δικά τους φιλιά ενώ το αντίπαλο δέος του Eastenders, το Coronation Streer του ιδιωτικού ITV έσπασε τα δικά του ταμπού μόλις το 2003!

9 Φεβ 2009

Φέρτε μας πουτάνες, να μην γίνουμε πούστηδες!

H Κύπρος από αρχαιοτάτων χρόνων υπήρξε σημείο συνάντησης των πολιτισμών αποτελώντας γέφυρα της Ευρώπης, της Ασίας και της Αφρικής! Ετσι γράφουν τα βιβλία του σχολείου, με αυτή την εικόνα μεγαλώσαμε όλοι. Ως αποτέλεσμα της ιστορίας μας είμαστε ένα κέντρο παραγωγής πολιτισμού.

Η πιο τρανή απόδειξη είναι τα 60 Νυχτερινά Κέντρα Θεάματος... Τι είναι τα ΝΚΘ; Οι καλοπροαίρετοι οικογενειάρχες, έφεδροι και λοιποί καθωσπρέπει Χριστιανοί τα ξέρουν για το πλούσιο και ηθοπαραγωγικό τους θέαμα. Όλοι οι υπόλοιποι, οι αμόρφωτοι νεοέλληνες, οι βιαστές της γλώσσας και εισαγωγείς ξένων λέξεων (που είσαι Ττόμη Β να μας πεις για τη συνομωσία των Αμερικανοεγγλέζων να μας αφελληνίσουν το νησί; ) τα ξέρουμε με την απλή λέξη "καμπαρέ".

Η παραγωγή πολιτισμού μέσα από τα ΝΚΘ/ καμπαρέ είναι πλούσια και το μαρτυρούν οι 500 (κατά τους ιδιοκτήτες των ΝΚΘ/καμπαρέ) καλλιτέχνηδες. Ο Πουργουρίδης λέει ότι είναι 5000 οπότε ας συμφωνήσουμε στο μέσο όρο. Ας πούμε ότι είναι τελικά 2,500! Ξέρετε πόσο μας δίνει σε αναλογία πληθυσμού; Μια καλλιτέχνις για 300 άτομα. Αν αφαιρέσουμε τις γυναίκες (αφαιρούμε το 10% των αντρών που είναι γκέι και δεν γουστάρουν, αλλά προσθέτουμε άλλο 10% γυναικών που είναι λεσβίες και είναι εν δυνάμει πελάτες, πάνω κάτω δηλαδή το ίδιο μας έρχεται), τότε έχουμε μέσο όρο μία καλιτέχνις ανα 150 άτομα. Ο χρόνος έχει 365 μέρες άρα αν η καλλιτέχνις εξυπηρετεί δύο άτομα την ημέρα (πολύ συντηρητικά, ε;) σημαίνει ότι κάθε χρόνο ο μέσος άντρας εκπολιτίζεται πέντε φορές! Δηλαδή, αντί να πάει πέντε φορές στο θέατρο, σινεμά, να παρακολουθήσει μια αξιόλογη συναυλία μπορεί να παρακολουθήσει ένα "ιδιαίτερο μάθημα πολιτισμού" στα ΝΚΘ!

Τώρα, επειδή το κράτος βάλλεται από διεθνείς οργανισμούς κι εκθέσεις για εμπόριο λευκής σαρκός, προχώρησε με τεράστια καθυστέρηση στη τροποποίηση των νόμων για εισαγωγή καλλιτέχνιδων. Ξεσηκώθηκαν οι ιδιοκτήτες των καμπαρέ και μάλιστα έχουν και πολύ ισχυρό επιχείρημα, που είμαι σίγουρος ότι θα βρει απήχηση στην ψευτοπουριτανική κυπριακή κοινωνία. Είπαν ότι ενώ κλείνουν τα καμπαρέ, ανοίγουν τα gay clubs! Αρα, φέρτε μας πουτάνες, να μην γίνουμε πούστηδες!

ΥΓ: Ποιος βουλευτής βρέθηκε σε επιτροπή της Βουλής υπό τη διπλή ιδιότητα του δικηγόρου (μα του Συνδέσμου ιδιοκτητών ΝΚΘ;) και βουλευτή για τη ρύθμιση των νέων κανονισμών λειτουργίας των καμπαρέ; Ο βουλευτής του ΔΗΣΥ Αμμοχώστου, Γιώργος Γεωργίου. Στην υγειά σου ρε μπαγάσα όλα τα shows!

ΥΓ2: Στο ίδιο κείμενο του "ΠΟΛΙΤΗ" λέγονται και διάφορες αλήθειες για τη λειτουργία των καμπαρέ, αλλά αυτά θα τα πούμε με τον καιρό. Τα καμπαρέ θα είναι αγαπημένο θέμα του blog. Το... ψυχανεμίζομαι!

ΥΓ3: Δεν είμαι αντίθετος με τη λειτουργία νόμιμων, ελεγχόμενων μπουρδέλων. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να κάνει ότι θέλει με το κορμί του. Διαφωνώ όμως με όλη τη δύναμη του μυαλού μου με το σημερινό σύστημα αιχμαλωσίας των κοριτσιών στα καμπαρέ και τον εκβιασμό τους για την εκπόρνευση τους. Τα περιστατικά με τις απόπειρες αυτοκτονίας που έγιναν κατά καιρούς δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνειών.

8 Φεβ 2009

Πολύχρωμες σκέψεις

Γεννήθηκα τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1980, μεγάλωσα, έχασα δύο χρόνια στο χακί στην Κύπρο και μετά έφυγα... Όταν ταξιδεύω πίσω δύο πράγματα βεβαιώνομαι ότι κουβαλάω μαζί μου: το αντιηλιακό μου και το εισιτήριο επιστροφής!
Χαχαχα.

Οικογενειακή κατάσταση: Ελεύθερος, ωραίος και gay.

Γιατί ξεκίνησα το blogging? Μάλλον για να καταγράφω κάπου τις σκέψεις μου μην τις ξεχνάω... Σκέψεις ενός μυαλού που δεν διάλεγει ανάμεσα στο άσπρο και το μαύρο, αλλά προτιμά την ομορφιά των χρωμάτων που δημιουργούν τη διαφορετικότητα και τη μοναδικότητα των ανθρώπων, των τόπων και των αισθήσεων.

Tα λέμε