25 Φεβ 2009

Η πραγματικότητα τρομάζει


«Ωρες ώρες αναρωτιόμαστε για το τι ακριβώς σκέφτονται ορισμένοι γονείς.
Αναφερόμαστε στους γονείς που στέλνουν τα παιδιά τους σε ριαλιτοπαίχνιδα, δίνουν την άδεια να διαγωνίζονται σε διάφορα τάλεντ σόου, τα αφήνουν να κάθονται με τις ώρες μπροστά στις τηλεοράσεις τους χωρίς να δίνουν σημασία σε έρευνες που έχουν γίνει για τις συνέπειες που έχει η πολύωρη παρακολούθηση στην υγεία τους.
Κι έρχονται τώρα οι γονείς της Βρετανίας να καταγγείλουν τους υπεύθυνους του παιδικού καναλιού CBeebies, το οποίο ανήκει στο BBC, επειδή η παρουσιάστρια Cerrie Burnell ενός παιδικού σόου τρομάζει τα παιδιά.
Με ποιον τρόπο; Επειδή γεννήθηκε με ένα χέρι. Αρχισαν οι γονείς να στέλνουν επιστολές και να καταγγέλλουν το κανάλι πώς άφησαν μια ανάπηρη κοπέλα να παρουσιάζει παιδικό σόου. Με τη δικαιολογία ότι τα παιδιά τους τρομάζουν, κλαίνε και δεν μπορούν να παρακολουθήσουν το αγαπημένο τους σόου».

Ελευθεροτυπία, 24/02/2008

Όταν ήμουν ακόμη δημοτικό ένας πολύ καλός μου φίλος είχε ένα ατύχημα και αναγκαστικά του είχε γίνει ακρωτηριασμός ενός άκρου. Τότε θυμάμαι παρά το σοκ από την όλη ιστορία, τίποτα δεν άλλαξε στη φιλία μας. Ούτε στα παιχνίδια, ούτε στις εξόδους μας ούτε τίποτε. Απλώς χρειαζόταν λίγη προσοχή μέχρι να προσαρμοστεί στα νέα του δεδομένα.

Μετά το σχολείο, κι αφού χαθήκαμε λόγω στρατού και σπουδών, πρόσφατα τον ξανασυνάντησα. Από το μυαλό μου είχε διαγραφεί η εικόνα του ακρωτηριασμένου του μέλους και στις πρώτες μας στιγμές κόμπλαρα. Μόλις συνειδητοποίησα ότι είχα καρφώσει το βλέμμα μου στο ακρωτηριασμένο του μέλος πάγωσα. Ενιωσα ηλίθιος και μαλάκας, αλλά δεν το έλεγχα.

Δεν είπε κάτι αλλά μετά τη συνάντηση μας εγώ δεν το είχα βγάλει από το μυαλό μου. Γιατί μπλόκαρα; Γιατί κοίταγα σαν χάννος ενώ τόσα χρόνια ήμουν απόλυτα ΟΚ; Το μόνο που βρήκα να υποθέσω είναι πως πλέον είχε ξε-συνηθίσει το μάτι και το μυαλό στην εικόνα του. Δεν μπόρεσα να βρω άλλη δικαιολογία.

Καταλήγω ότι είναι καλύτερα να έχουμε συχνά στο μυαλό μας την εικόνα ενός ατόμου με κάποια αναπηρία, αν αυτό μας βοηθά να γίνουμε λιγότερο κοινωνικά ρατσιστές. Η καθημερινή επαφή με αυτή την πραγματικότητα μας εξοικειώνει κι αφαιρεί τη διαφορετικότητα του άλλου, λόγω αναπηρίας. Για την Αγγλίδα παρουσιάστρια, δεν είναι δραματικό να εξηγήσει κάποιος στα παιδιά πως υπάρχουν άτομα στο κόσμο λιγότερο τυχερά από εμάς. Ανθρωποι κανονικοί με μόνη ατυχία να μην έχουν αρτιμελές το σώμα τους, όπως οι περισσότεροι μας. Μάλλον θα τα βοηθήσει να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι.

Φωτογραφία από "Ελευθεροτυπία", enet.gr

7 σχόλια:

  1. κάποιος κάποτε μου είπε ότι βλέπουμε από περιέργεια αλλά κυρίως από το φόβο για το ότι μπορεί να συμβεί και σε εμάς.

    θέλει χρόνο να προσαρμοστείς στο διαφορετικό, γιατί το κάθε διαφορετικό δεν παύει να κινεί την περιέργεια μας!

    Καληνύχτα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. μα έγινε έτσι πράμα;;; παναγία μου πόσο κακός και πόσο στενόμυαλος είναι ο κόσμος.. θεωρώ ότι ο μόνος τρόπος να αποδεχτούν έστω στο μέλλον τα παιδιά, άτομα διαφορετικού χρώματος, σωματικής διάπλασης/μορφολογίας, σεξουαλικής προτίμησης είναι ακριβώς με την εξικοίωση όλων των πιό πάνω επι καθημερινής βάσεως και της αντιμετώπισης τους ως κάτι το απόλυτα φυσιολογικό. Τα μωρά δεν έχουν τις ίδιες νόρμες και όρια με τους μεγάλους, για το τι είναι "φυσιολογικό", έτσι είναι πολύ έυκολο να διαπλάσεις και να προσαρμόσεις τις νόρμες καθώς και να "ανοίξεις" τα όρια και να μάθεις τα παιδιά ότι όλοι είναι φυσιολογικοί με τον τρόπο τους. Εν εμείς οι μεγάλοι που έχουμε πρόβλημα αντιμετώπισης του διαφορετικού.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. @ apparos
    Από περιέργεια σίγουρα. Μας φαίνεται διαφορετικό. Μας ξενίζει και γι αυτό είπα ότι είναι καλό να βιώνουμε τέτοιες καταστάσεις στην καθημερίνοτητα μας για να μην μας προκαλούν αυτή την αντίδραση. Το άλλο για το φόβο, δεν το είχα σκεφτεί ούτε το είχα ξανακούσει. Λες;

    @cake
    Ακριβώς. Συμφωνώ σε όλα. Εμείς ορίζουμε τις νόρμες και τις "κανονικότητες". Τα παιδιά μάλλον παίζουν με τη φαντασία τους έξω και πέρα από αυτές τις νόρμες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Η αναπηρία μας εκπλήσσει – η εικόνα δεν είναι αυτή που περιμένουμε και γι’αυτό η πρώτη αντίδραση είναι σοκ. Και συμφωνώ απόλυτα ότι αν συνηθίσουμε να βλέπουμε το διαφορετικό σταματα να μας εκπλήσσει.
    Έχω μια φίλη που έχασε ένα πόδι κι ένα χέρι σε ατύχημα με τρένο. Φυσικά και επηρεάζει τη ζωή της κάθε μέρα αυτό το γεγονός. Αλλα δεν την περιορίζει σε τίποτα. Είναι σαν το ‘βιολί για ένα μονόχειρα’ του Λειβαδίτη – παίζει τη μελωδία με το ένα χέρι, με το άλλο, του μυαλού, κρατάει τη ζωή της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Τα στερεότυπα κανοναρχούν τη ζωή μας.

    Σην συγκεκριμένη περίπτωση, νομίζω πως κυριαρχεί και ο ενδόμυχος φόβος "μη μας συμβεί" αλλά και η περιέργεια "πως τα καταφέρνει" και "πως είναι να σου έχει συμβεί".

    Και ναι φίλε μου, είχες ξε-συνηθίσει και είχε κατά κάποιο τρόπο εξατμιστεί η τότε ωραία σου φόρτιση να μη νιώσει ο φίλος σου πως ίσως κάτι άλλαξε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. είναι πράγματι τραγικό αυτό το γεγονός και πόσο εύκολα ρίχνουμε εμείς οι άνθρωποι στην πυρά και στο πυρ το εξώτερον κάποιον άνθρωπο ο οποίος είναι και καλά "διαφορετικός"

    δεν φτάνει που η καημένη η κοπέλα γεννήθηκε με αυτό το μεγάλο πρόβλημα πρέπει να απολογείται κιόλας στον κάθε υποκριτή γονιό που όπως πολύ σωστά επισημάνες δεν διστάζεις να ρίχνει τα παιδιά του βορά στα διάφορα ριαλιτομάγαζα

    δυστυχώς στα κυπριακά σχολεία αυτό είναι πολύ σύνηθες φαινόμενο, ιδίως με παιδιά που έχουν προβληματική συμπεριφορά λόγω ψυχολογικών προβλημάτων που κουβαλούν από την διαλυμένη τους οικογένεια

    και αντί το σχολείο και οι δάσκαλοι με τους γονείς και τα άλλα τα πάιδιά να προσπαθήσουν να σταθούν αρωγός και να βοηθήσουν αυτά τα παιδιά να ξεπεράσουν τα προβλήματα τους

    μαζεύουν υπογραφές και ξαποστέλλουν σε άλλο σχολείο το παιδί αυτό

    και το "απόκληρο" παιδί γίνεται ένας ενήλικας με ψυχολογικό προφίλ που δεν ξέρεις σε τι μπορεί να καταλήξει

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. @Lalu
    Ετσι είναι. Να χαίρεσαι τη φίλη σου και να είσαι περήφανη που έχεις τέτοιους φίλους. Εγώ πάντως θαυμάζω το φίλο μου και δεν ξέρω αν στη θέση του θα είχα το ίδιο κουράγιο και δύναμη.

    @politispittas
    Δυστυχώς είναι αλήθεια. Αυτό πιστεύω κι εγώ, ότι ξε-συνήθισα.

    @osr
    Συμφωνώ στα περισσότερα. Πιστεύω ότι η κυπριακή κοινωνία είναι γεμάτη από (εμάς τους) κομπλεξικούς. Είναι τεράστιο θέμα αυτό της εκπαίδευσης στα σχολεία. Δεν είναι απλώς αριθμητική και γλώσσα. Θα έπρεπε να είναι κυρίως θέμα συμπεριφοράς κι αποδοχής, αλλά δυστυχώς αυτό δεν γίνεται. Είναι πολύ σύνηθες αυτό που περιγράφεις με αποτέλεσμα να ανατροφοδείται ο κύκλος της "διαφορετικότηας" και της μη αποδοχής μέσα στην κοινωνία. Γι αυτό είπα και για εμάς τους κομπλεξικούς. Δεν είναι κατ' επιλογή. Ετσι μας φτιάχνουν κι εξαρτάται από τον καθένα μας να κάνει τη δική του μάχη να σπάσει τα δικά του καλούπια, όρια, παρωπίδες.
    Διευκρινίζω μόνο ότι διαλυμένη οικογένεια, δεν είναι για μένα μια οικογένεια που δεν αποτελείται από ένα πατέρα, μια μητέρα και τα παιδιά που ζουν μέσα στο ίδιο σπίτι. Υπάρχουν διαλυμένες οικογένειες όταν τα μέλη απλώς συζουν τυπικά στο ίδιο σπίτι, όπως υπάρχουν και υγιείς οικογένειες παρά την απουσία (μόνιμη ή σε δεύτερο σπίτι) κάποιων μελών τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή