Η πραγματικότητα τρομάζει

«Ωρες ώρες αναρωτιόμαστε για το τι ακριβώς σκέφτονται ορισμένοι γονείς.
Αναφερόμαστε στους γονείς που στέλνουν τα παιδιά τους σε ριαλιτοπαίχνιδα, δίνουν την άδεια να διαγωνίζονται σε διάφορα τάλεντ σόου, τα αφήνουν να κάθονται με τις ώρες μπροστά στις τηλεοράσεις τους χωρίς να δίνουν σημασία σε έρευνες που έχουν γίνει για τις συνέπειες που έχει η πολύωρη παρακολούθηση στην υγεία τους.
Κι έρχονται τώρα οι γονείς της Βρετανίας να καταγγείλουν τους υπεύθυνους του παιδικού καναλιού CBeebies, το οποίο ανήκει στο BBC, επειδή η παρουσιάστρια Cerrie Burnell ενός παιδικού σόου τρομάζει τα παιδιά.
Με ποιον τρόπο; Επειδή γεννήθηκε με ένα χέρι. Αρχισαν οι γονείς να στέλνουν επιστολές και να καταγγέλλουν το κανάλι πώς άφησαν μια ανάπηρη κοπέλα να παρουσιάζει παιδικό σόου. Με τη δικαιολογία ότι τα παιδιά τους τρομάζουν, κλαίνε και δεν μπορούν να παρακολουθήσουν το αγαπημένο τους σόου».

Ελευθεροτυπία, 24/02/2008

Όταν ήμουν ακόμη δημοτικό ένας πολύ καλός μου φίλος είχε ένα ατύχημα και αναγκαστικά του είχε γίνει ακρωτηριασμός ενός άκρου. Τότε θυμάμαι παρά το σοκ από την όλη ιστορία, τίποτα δεν άλλαξε στη φιλία μας. Ούτε στα παιχνίδια, ούτε στις εξόδους μας ούτε τίποτε. Απλώς χρειαζόταν λίγη προσοχή μέχρι να προσαρμοστεί στα νέα του δεδομένα.

Μετά το σχολείο, κι αφού χαθήκαμε λόγω στρατού και σπουδών, πρόσφατα τον ξανασυνάντησα. Από το μυαλό μου είχε διαγραφεί η εικόνα του ακρωτηριασμένου του μέλους και στις πρώτες μας στιγμές κόμπλαρα. Μόλις συνειδητοποίησα ότι είχα καρφώσει το βλέμμα μου στο ακρωτηριασμένο του μέλος πάγωσα. Ενιωσα ηλίθιος και μαλάκας, αλλά δεν το έλεγχα.

Δεν είπε κάτι αλλά μετά τη συνάντηση μας εγώ δεν το είχα βγάλει από το μυαλό μου. Γιατί μπλόκαρα; Γιατί κοίταγα σαν χάννος ενώ τόσα χρόνια ήμουν απόλυτα ΟΚ; Το μόνο που βρήκα να υποθέσω είναι πως πλέον είχε ξε-συνηθίσει το μάτι και το μυαλό στην εικόνα του. Δεν μπόρεσα να βρω άλλη δικαιολογία.

Καταλήγω ότι είναι καλύτερα να έχουμε συχνά στο μυαλό μας την εικόνα ενός ατόμου με κάποια αναπηρία, αν αυτό μας βοηθά να γίνουμε λιγότερο κοινωνικά ρατσιστές. Η καθημερινή επαφή με αυτή την πραγματικότητα μας εξοικειώνει κι αφαιρεί τη διαφορετικότητα του άλλου, λόγω αναπηρίας. Για την Αγγλίδα παρουσιάστρια, δεν είναι δραματικό να εξηγήσει κάποιος στα παιδιά πως υπάρχουν άτομα στο κόσμο λιγότερο τυχερά από εμάς. Ανθρωποι κανονικοί με μόνη ατυχία να μην έχουν αρτιμελές το σώμα τους, όπως οι περισσότεροι μας. Μάλλον θα τα βοηθήσει να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι.

Φωτογραφία από "Ελευθεροτυπία", enet.gr