Στη λάθος όχθη της ζωής

"Πολύ ευχαριστημένος έδειξε να είναι στο τέλος της εκπομπής της Ειρήνης Χαραλαμπίδου ο βουλευτής της ΕΔΕΚ Γιώργος Βαρνάβα όταν η παρουσιάστρια ανακοίνωσε ότι το 51% των τηλεθεατών υποστήριξε ότι η παιδεία μας πρέπει να είναι διαπολιτισμική και το 49% όχι. Ένιωσε δικαιωμένος ο άνθρωπος αφού, παρά το γεγονός ότι η Κύπρος είναι μέλος της ΕΕ και παρά το γεγονός ότι σε όλη την Ευρώπη αυτός είναι ένας πραγματικός στόχος, ο μισός σχεδόν πληθυσμός δείχνει να ασπάζεται τις αναχρονιστικές απόψεις του κ. Βαρνάβα και των ομοίων του. Κι ύστερα διερωτόμαστε αν έχουμε μέλλον σ' αυτό τον τόπο..." (Πολίτης, 18/02/2009)

Το αποτέλεσμα της τηλεψηφοφορίας δεν μου προκαλεί έκπληξη. Μου προκαλεί οργή! Είναι σαν γιαούρτι που πέφτει στα μούτρα μια κοινωνίας φοβικής, ανιστόριτης και ρατσιστικής, μιας κοινωνίας που θέλει να κρατήσει την Κύπρο ένα τόπο μικρό, μίζερο όπως η ζωή τους περισσοτέρων μέσα στο αέναο κηνύγι της εικόνας και της επίδειξης κι αποξενωμένο από το διεθνές του περιβάλλον.

Δεν θέλουν λέει διαπολιτισμική παιδεία αλλά αποκλειστικά Ελληνική. Ανόητοι κι άσχετοι ερμηνεύουν στενόμυαλα τον όρο "Ελληνική παιδεία" κι αγνοούν τον διαπολιτισμικό χαρακτήρα της Ελληνικής παιδείας. Δεν γνωρίζουν άραγε ότι αυτό στο οποίο με περισσή αρχαιολαγνεία αναφέρονται ως αρχαίο ελληνικό πνεύμα, ήταν το πνεύμα της αμφισβήτησης, της δημιουργικότητας και του διαλόγου; Ενας διάλογος χρειάζεται πάντως και την άλλη άποψη, χρειάζεται τον "άλλο" που θα συνεισφέρει δημιουργικά στην παραγωγή πολιτισμού κι απόψεων.

Δεν είναι μόνο το θέμα της διαπολιτισμικής παιδείας. Το υψηλό ποσοστό που έδωσε η ψηφοφορία αποδεικνύει και τον ρατσισμό ενός λαού που ανερυθρίαστα, ως μια άλλη άρεια φυλή, απορρίπτει τη διαφορετικότητα και την συνύπαρξη σ' ένα κόσμο που η παγκοσμιοποίηση δεν είναι θέμα επιλογής πλέον.

Είναι εξοργιστικό... Ένας λαός που δημιούργησε και διατηρεί ακόμη τις δικές του κοινότητες στη Μεγάλη Βρετανία, την Αμερική, την Αυστραλία, ακόμα και τη Μέση Ανατολή περιθωριοποιεί με μοναδική ευκολία τη διαφορετικότητα, τον "άλλο" είτε αυτός είναι ξένος, είτε έχει διαφορετικο σεξουαλικό προσανατολισμό, είτε απλώς δεν έχει μπει στο τρυπάκι να πάρει το πιο ακριβό αυτοκίνητο και να κτίσει το πιο ακριβό σπίτι.

Πρόσφατα σ' ένα ταξίδι γνώρισα τυχαία ένα Μαροκινό που πρέπει να ταν λίγο πάνω απο τα 25. Στη κουβέντα πάνω για τη ζωή στη νέα χώρα, μου διηγήθηκε εν συντομία τη πορεία του και πως έφτασε από το Μαρόκο στο τελικό (;) του προορισμό. Ξεκίνησε από το Μάντσεστερ αλλά αφού δεν είχε χαρτιά στην πορεία αναγκάστηκε να φύγει και να βρεθεί στη Γαλλία, σε φίλους του. Μετά τα επεισόδια όμως στο Παρίσι και την άνοδο του Σαρκοζί στην εξουσία τα πράγματα έγιναν πολύ πιο δύσκολα.
-Ήταν επικίνδυνο πολύ και ήρθα εδώ στον ξάδερφο μου. Μένω ακόμη μαζί του αλλά θα πρέπει να βρω το δικό μου χώρο, να ξεκινήσω από την αρχή.

-Γιατί έφυγες από το Μαρόκο, για πολιτικούς λόγους ή έγινε κάτι άλλο;
-Τίποτα δεν έγινε. Είχα το δικό μου μαγαζί στο Μαρόκο, αλλά δυστυχώς δεν έβγαινα οικονομικά. Αν κι έμενα ακόμη με τους δικούς μου τα χρήματα με το ζόρι έβγαζαν τα έξοδα μου. Πως θα μπορούσα να μείνω εκεί και να κάνω μια κανονική ζωή, να παντρευτώ να κάνω τη δική μου οικογένεια; Ούτε η δική μου οικογένεια είχε χρήματα να με στηρίξει. Μου λείπουν όλοι πολύ. Εχω τρία χρόνια να τους δω. Δεν είναι εύκολο. Μιλάμε λίγο στο τηλέφωνο αραιά και που γιατί ακόμα και τα τηλέφωνα δεν είναι φτηνά για μένα.

-Και τώρα; Τι σκοπεύεις να κάνεις; Μπορεί να βγάλεις χαρτιά εδώ;
-Είναι δύσκολα εδώ αλλά πιο εύκολα απ' ότι στη Γαλλία ή την Αγγλία. Πρέπει να βρω γυναίκα να παντρευτώ εδώ, νόμιμη κάτοικο για να βγάλω χαρτιά.

-Μια χαρά παιδί είσαι, δεν θα είναι δύσκολο.
-Δεν είναι και τόσο εύκολο. Με πλησίασαν και μου είπαν ότι μπορούν να μου βρουν γυναίκα για λευκό γάμο, αλλά θέλουν €15.000. Εγώ με το ζόρι βγάζω €30 την ημέρα. Με τα έξοδα μου τι μένει; Θα δείξει τι θα γίνει...

Στεναχωρήθηκα. Ταρακουνήθηκα μ' αυτά που μου είπε. Διαπίστωσα -με βίαιο για μένα τρόπο- πόσο εύκολα και δεδομένα τα θεωρούμε όλα στη ζωή. Περισσότερο απ' όλα με συγκίνησε που σ' όλη αυτή τη συζήτηση αλλά και γενικά δεν έβγαζε μιζέρια. Είχε δυσκολίες που δεν διανοείται κανείς από εμάς αλλά το χαμόγελο δεν έλειπε από τα χείλη του. Ίσως γιατί ήξερε ότι υπάρχουν και χειρότερα ή απλώς προσδοκεί σε κάτι καλύτερο για το μέλλον. Ποιος ξέρει;

Αυτή είναι η πραγματικότητα ανθρώπων που έτυχε απλώς να γεννηθούν στην λάθος πλευρά της Μεσογείου. Όσοι είχαμε τη τύχη να έρθουμε στο κόσμο στην πολιτισμένη Ευρώπη με απύθμενο θράσσος βγάζουμε με την πρώτη ευκαιρία τη μισαλλοδοξία μας, το ρατσισμό μας και τα αμέτρητα κόμπλεξ μας στο καθένα που δεν είναι αρκετά "Ελληνας". Το κάνουμε βεβαίως εκ του ασφαλούς, αφού εμείς είπαμε... γεννηθήκαμε στη σωστή όχθη της ζωής!