Τρίτος δρόμος φοβάμαι πως δεν υπάρχει...

Πυκνώνουν το τελευταίο διάστημα οι αναλύσεις που κάνουν λόγο για το τέλος της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης. Ο διεθνής τύπος φιλοξενεί όλο και συχνότερα απόψεις που αναφέρονται σε ένα πολύ σύντομο κύκλο κρίσης που θα κλείσει ίσως και μέσα στο 2009! Η ανοδική τιμή του πετρελαίου ίσως να δίνει την εντύπωση πως αυτές οι αναλύσεις έχουν βάση και πράγματι το τέλος της κρίσης είναι θέμα μηνών. Όμως εδώ τελειώνει η κρίση;

Μάλλον όχι κι όσοι έχουν παρακολουθήσει με μεγαλύτερο ενδιαφέρον τα όσα έλαβαν χώρα το τελευταίο χρόνο κατανοούν χωρίς μεγάλη δυσκολία ότι οι κινήσεις που έγιναν από αρκετές χώρες ήταν κινήσεις μπαλώματος της κρίσης.

Ενώ υπήρχε η ευκαιρία αλλά και η δυνατότητα το κράτος να προχωρήσει σε τομές που αφορούσαν τις αδυναμίες του συστήματος, να θέσει ένα πιο αυστηρό πλαίσιο συναλλαγών για να προστατεύσει το ίδιο το οικονομικό σύστημα, μέσα στο πανικό τους οι κυβερνήσεις αρκέστηκαν μόνο στις «τονωτικές ενέσεις» προς τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Δηλαδή έκαναν αυτό για το οποίο είχαν κατηγορηθεί εξ αρχής. Κοινωνικοποίησαν τα χρέη κι άφησαν τα κέρδη στις εταιρίες.

Πέραν από το οικονομικό βάρος που επωμίστηκαν οι κοινωνίες συνολικά για να διασωθούν οι πιο κερδοφόροι οικονομικοί οργανισμοί, δηλαδή οι τράπεζες και οι μεγάλες εταιρίες που συχνά αποτελούν τους πιο ισχυρούς παίκτες των τραστ, η οικονομία περιμένει και πάλι την.. αυτορρύθμιση.

Ετσι, την ίδια ώρα που οι κεφαλαιούχοι γλεντούν σε εξωτικά νησιά στην υγειά των κορόιδων, τα ακροδεξιά κι αντιευρωπαϊκά κόμματα γιορτάζουν στο τραπέζι που έστησε η κυβερνητική αδυναμία ν’ αντιμετωπίσει πειστικά τα κοινωνικά επακόλουθα της κρίσης.

Η κρίση έφερε ανεργία και μια τάση στροφής προς το συντηρητισμό, όπως φέρνει κάθε φορά μια κρίση, που προκαλεί ανησυχία αλλά και πανικό. Τα λαϊκίστικα συνθήματα κατά των (παράνομων) μεταναστών, η διογκούμενη λαϊκή οργή που δεν κατευθύνεται προς τους ισχυρούς (καρτέλ, τράπεζες, κράτος) αλλά προς τους αδυνάτους, αλλά και η ανάγκη για διασφάλιση του «εθνικού» κέρδους είτε αυτό είναι οικονομικό είτε ολιτικό διαμορφώνουν το σκηνικό το οποίο ζούμε σήμερα.

Μόνο που ούτε οι «τονωτικές ενέσεις», ούτε ο διωγμός των (παράνομων) μεταναστών είναι η λύση. Αφενός οι τράπεζες και τα καρτέλ θα συνεχίσουν την οικονομική αφαίμαξη της μεσαίας και μικροαστικής τάξης και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, κι αφετέρου η «καθαρότητα της φυλής» δεν αποτελεί απάντηση σε μια ήπειρο που αντιμετωπίζει οξύ δημογραφικό πρόβλημα.

Μέχρι την επόμενη, οικονομική και κοινωνική, κρίση που θα μας έρθει στα επόμενα χρόνια πιο ισχυρή, αφού τα προβλήματα όσο κι αν τα κρύβουμε κάτω από το χαλί δεν επιλύονται, έχουμε δύο επιλογές. Η πρώτη είναι να σχεδιάσουμε τις καλοκαιρινές μας διακοπές, με τη βοήθεια ενός διακοποδανείου και να ζήσουμε από εδώ και πέρα ως μελλοθάνατοι, σαν να ναι η κάθε μας στιγμή η τελευταία. Η δεύτερη είναι να προβληματιστούμε αληθινά για τον επανασχεδιασμό των προτεραιοτήτων μας και των αναγκών μας και μέσα από ένα κοσμοπολίτικο πνεύμα ν’ αντιμετωπίσουμε συνολικά τα ζητήματα βιωσιμότητας που (θα έπρεπε να) μας προβληματίζουν μέσα στο παγκόσμιο χώρο που ζούμε. Τρίτος δρόμος φοβάμαι πως δεν υπάρχει...