Οι "ανύπρακτοι" και τα "trendy ζώα" στις Βρυξέλλες

Σημείο εκκίνησης για τη στάση του ορθολογικού ψηφοφόρου είναι πως συμμετέχει στις εκλογές γιατί πιστεύει ότι μπορεί με τη ψήφο του να καθορίσει, στο μερίδιο που του αναλογεί, το αποτέλεσμα.

Στις εκλογές του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, όμως, τα δεδομένα παραπέμπουν περισσότερο σε "μη ορθολογικές" προσεγγίσεις. Ενώ σε μεγάλο βαθμό η καθημερινότητα μας καθορίζεται από νόμους και κανονισμούς που υιοθετούνται στις Βρυξέλλες και το Στρασβούργο, οι πολίτες αποδίδουν λιγότερη σημασία σ' αυτές. Αντίθετα τις θεωρούν πιο χαλαρές και δευτερεύουσες, ανεβάζοντας τα ποσοστά αποχής πολύ υψηλότερα από την περίπτωση των εθνικών και προεδρικών εκλογών.

Ωστόσο, πρέπει ν' αναγνωρίσουμε το ρόλο των ευρωπαϊκών θεσμών στη διεύρυνση των ελευθεριών του ατόμου και την προστασία της ανοχής προς τη διαφορετικότητα και τη πολυσυλλεκτικότητα μέσα στις εθνικές κοινωνίες.

Την ίδια ώρα που στα εθνικά κοινοβούλια η συζήτηση για θέματα ομοφυλοφιλίας είναι ανύπαρκτη (Κύπρος) ή ακούγονται τάσεις κι απόψεις πως οποιαδήποτε συζήτηση αυτού του είδους είναι μόδα και παρομοιάζεται με το διάλογο για τη προστασία των δικαιωμάτων των ζώων!!! (Ελλάδα), στο Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο κατατίθενται ψηφίσματα για προστασία της ισότητας των πολιτών της ΕΕ και το ευρωπαϊκό σύνταγμα περιείχε αναφορές στη μη διάκριση των ατόμων λόγω του σεξουαλικού/ γενετήσιου προσανατολισμού τους!

Γι αυτούς τους λόγους, παρά τις όποιες αδυναμίες, ατέλειες και προβλήματα υπάρχουν στο γραφειοκρατικό σύστημα των Βρυξελλών θεωρώ ότι οι ευρωεκλογές μας αφορούν και μάλιστα πολύ περισσότερο από τις εθνικές εκλογές, ειδικά όσοι πιστεύουν ότι έχουν ανάγκη προστασίας από κάθε είδους διακρίσεις.

Υποψήφιοι υπέρ/κατά του γάμου των ομοφυλοφίλων
Ψάχνοντας στα προφίλ των υποψηφίων βουλευτών του 2006 από τον "Πολίτη" βρήκα δύο μόνο (πολλοί δεν είχαν απαντήσει στο ερωτηματολόγιο της εφημερίδας ενώ άλλοι υποψήφιοι Ευρωβουλευτές δεν ήταν υποψήφιοι βουλευτές τότε) απαντήσεις υποψηφίων Ευρωβουλευτών στο ερώτημα κατά πόσο οι ερωτώμενοι είναι υπέρ του γάμου των ομοφυλοφίλων.

Καταρχήν η ίδια η ερώτηση μπορεί να θεωρηθεί προβληματική. Άλλο ο γάμος κι άλλο η νομική κατοχύρωση, με το σύμφωνο συμβίωσης, μιας σχέσης ατόμων του ίδιου φύλου για λόγους ισότητας των δικαιωμάτων έναντι του κράτους. Ωστόσο σε καμία απάντηση δεν υπήρξε η ανάγκη για να δοθεί διευκρίνηση, οπότε πιστεύω ότι σε γενικές γραμμές η ίδια απάντηση θα δινόταν είτε γινόταν αναφορά σε γάμο είτε σε σύμφωνο συμβίωσης.

Οι απαντήσεις αφορούν δύο γυναίκες. Η Ελένη Θεοχάρους που φλερτάρει με τα συντηρητικότερα στοιχεία της Κυπριακής κοινωνίας (εκκλησία, σύνδεσμοι αγωνιστών, εθνικόφρονα σωματεία) απάντησε βεβαίως ότι διαφωνεί. "Είμαι κατά της νομιμοποίησης του γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων." Ούτε πως, ούτε γιατί λέει. Δικαίωμα της αλλά είναι λογικό να διερωτάται κάποιος πως μπορεί ένα άτομο που παρουσιάζεται ως αλτρουίστρια με συμμετοχή σε αποστολές των Γιατρών Χωρίς Σύνορα σε εμπόλεμες ζώνες να διαχωρίζει τους ανθρώπους ανάλογα με το γενετήσιο προσανατολισμό τους...

Η Κατερίνα Φλουρέντζου Μελισσηνού δεν έχει καν το σθένος ν' απαντήσει είτε θετικά είτε αρνητικά. Με μεσοβέζικη απάντηση λέει "Πιστεύω πως ο κάθε άνθρωπος δικαιούται να διαθέτει το σώμα του όπως ο ίδιος θέλει. Όμως η κυπριακή κοινωνία δεν είναι έτοιμη για νομιμοποίηση του γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων." Τώρα να πιστέψουμε ότι διαφωνεί αλλά το θεωρεί politically incorrect και προτιμά να επιρρίψει την ευθύνη στην κοινωνία γενικά κι αόριστα ή ότι συμφωνεί αλλά δεν έχει τη τόλμη να το παραδεκτεί και προσπαθεί να κρατήσει ισορροπίες; Ότι και να συμβαίνει δεν μου άρεσε η στάση της, αφού δείχνει ατολμία και φοβία να πάρει ξεκάθαρη θέση.

Υπάρχει και... τρίτη απάντηση, αλλά μέσω συζύγου! Η Ρούλλα Μαυρονικόλα (ΕΔΕΚ) είχε απαντήσει: "Δεν έχω ταμπού. Εξάλλου δεν μου το επιτρέπει ούτε η σοσιαλιστική μου ιδεολογία. Είμαι υπέρ του γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων." Τώρα αν συμφωνεί ο Κούλλης δεν μπορώ να το ξέρω...

Απόψεις κι απαντήσεις της ντουλάπας

"* Η εφημερίδα "Πολίτης" δέχθηκε δεκάδες τηλεφωνήματα διαμαρτυρίας για το άρθρο του Παναγιώτη Καπαρή της προπερασμένης Κυριακής στο οποίο καταγράφηκαν απόψεις οι οποίες παρουσίαζαν την ομοφυλοφιλία "ως ασθένεια". Θέλουμε επ' αυτού να διευκρινίσουμε ότι οι απόψεις των συνεργατών μας είναι σεβαστές, ωστόσο δεν εκφράζουν κατ' ανάγκη και τις θέσεις μας οι οποίες εκφράζονται με σαφήνεια από τη στήλη "άποψη" της εφημερίδας μας. Προς αυτή την κατεύθυνση ο "Πολίτης" δημοσιοποίησε μέχρι στιγμής δύο άρθρα επικριτικά για τις απόψεις του κ. Καπαρή, τα οποία αντιμετωπίζει επίσης με τον ίδιο σεβασμό."

Από τη στήλη "Θου Κύριε", Πολίτης 10/05/2009

Όπως άφησε σε μήνυμα του ο Aceras Anthropophorum, το δεύτερο κείμενο είναι του Νικόλα Δευτερά. Δημοσιεύτηκε τόσο στην εφημερίδα (και μάλιστα ήταν χρονολογικά η πρώτη απάντηση) και μετά στο blog "Πίσω από τη μάσκα τίποτα"

Το δικό μου ερώτημα είναι κατά πόσο η θέση ότι η ομοφυλοφιλία είναι ασθένεια που γιατρεύεται είναι ζήτημα... "άποψης". Υπάρχουν επιστημονικές μελέτες που είχα την εντύπωση πως κατέρριψαν αυτό το μύθο. Ας είναι. Ακόμα κι αυτή η αναφορά στη σημερινή έκδοση του Πολίτη είναι σημαντική αφού διατηρεί το δημόσιο διάλογο γι αυτό το θέμα ανοικτό. Αυτό είναι κέρδος, σε μια κοινωνία η οποία επιλέγει/ επιλέγουμε να κρύβει/ κρύβουμε την ομοφυλοφιλία μέσα στη ντουλάπα.

Επειδή υπήρξαν κάποια ανώνυμα σχόλια που ήταν ερειστικά και στα οποία επί της ουσίας δεν απάντησα κι ούτε θα απαντήσω, επιθυμώ να εξηγήσω γιατί δεν απαντώ.

Πολύ συνοπτικά η απάντηση μου είναι ότι δεν βρίσκω το νόημα. Δεν έχω εκχωρήσει σε κανένα άτομο το δικαίωμα να με προσδιορίζει ως ανώμαλο ή όχι ή ν' αποφασίζει για την προσωπική μου ζωή. Ετσι δεν κατανοώ ποιος θα ήταν ο λόγος να μπω σε συζήτηση μαζί του(ς). Θα είχε νόημα μόνο αν εκπροσωπούσε κάποιο φορέα (πχ το κράτος) το οποίο είχε ουσιαστική συμμετοχή στη ρύθμιση των κανόνων λειτουργίας της κοινωνίας μέσα από τους νόμους.

Η μόνη διαφορετική περίπτωση που θα έβρισκα νόημα θα ήταν αν εντόπιζα μια περίπτωση ενός ενδιαφέροντα διαλόγου που θα μπορούσε να διευρύνει το πεδίο του δημόσιου διαλόγου ή και να επηρεάσει τον ίδιο το δημόσιο διάλογο σε θέματα ανεκτικότητας κι ισότητας. Η' έστω να έβρισκα γόνιμο να δοκιμάσω και την "αλήθεια" των δικών μου απόψεων μέσα από διαφορετική επιχειρηματολογίας.

Είναι προφανές ότι καμία από τις δύο περιπτώσεις δεν συναντήθηκαν στη συγκεκριμένη περίπτωση, οπότε δεν υπάρχει λόγος να χάνω χρόνο και φαιά ουσία για ν' απαντήσω σε τέτοιου ύφους μηνύματα. Η αδιαφορία είναι η καλύτερη απάντηση, ειδικά αφού αισθάνομαι ότι έτσι δεν νομιμοποιώ τέτοιες συμπεριφορές ως μέρος ενός αποδεκτού τρόπου διαλογού.

Αυτά τα καταγράφω μόνο προς σεβασμό όσων επισκέπτονται το blog, αφήνουν μηνύματα και ίσως να έχουν την απορία γιατί δεν απαντώ. Δεν είναι από βλακεία κι έλλειψη επιχειρημάτων (χωρίς να θεωρώ σε καμία περίπτωση τις απόψεις μου την απόλυτη αλήθεια), ούτε λόγω αγένειας προς όσους αφήνουν μηνύματα με τα οποία δεν συμφωνώ. Είναι αποκλειστικά για τους λόγους που ήδη εξήγησα.

Καλή βδομάδα σε όλους

ΥΓ: Απορία που μου γεννήθηκε αφού έγραψα την ανάρτηση, είναι κατά πόσο ο επιστολογράφος/ συνεργάτης επιλέγει και τον τίτλο του κειμένου (Πούστηδες και παλικάρια δεν γίνονται μαλλιά κουβάρια)! Διότι έχει κι αυτό το ενδιαφέρον του. Με ποιο σκεπτικό η εφημερίδα δημοσίευσε αυτό το τίτλο, ιδιαίτερα από τα ελάχιστα που γνωρίζω, τους τίτλους δεν τους επιλέγουν οι συνεργάτες αλλά μόνιμοι γραφιάδες... κεντρικά στα γραφεία της εφημερίδας....

Οι πούστηδες και τα παλλικάρια

"Διαβάζω το άρθρο του κ. Παναγιώτη Καπαρή στον "Πολίτη" της 26/04/2009 "Πούστηδες και παλικάρια δεν γίνονται μαλλιά κουβάρια" και διερωτώμαι: μα πώς μπορούν να εκφράζονται τέτοιες απόψεις εν έτει 2009 και εμείς οι υπόλοιποι να τις ανεχόμαστε; Ούτε η πρώτη ούτε και η τελευταία φορά είναι που κάποιος εκφράζεται για την ομοφυλοφιλία και τους ομοφυλόφιλους με τέτοιο υβριστικό ύφος και η απορία μου παραμένει: μα πώς είναι δυνατόν κάποια άτομα να εθελοτυφλούν και να αρνούνται να αποδεχτούν κάποιες αλήθειες που περνούν καθημερινά από μπροστά τους; Πώς είναι δυνατόν ο κ. Καπαρής να είναι ενημερωμένος (έστω και, προφανώς, πολύ επιφανειακά) για τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των Γάλλων και για κάθε λογής περιθωριακά κόμματα των Ολλανδών και να περνά απαρατήρητο από μπροστά του το γεγονός ότι εκατομμύρια ομοφυλόφιλοι παγκοσμίως είναι υποδείγματα έντιμων και χρήσιμων πολιτών, υγιών προσωπικοτήτων και πιστών συντρόφων; Πόσα χρόνια πρέπει να περάσουν για να αποβάλουμε από μέσα μας αυτήν την ανασφάλεια που μας διακατέχει για καθετί διαφορετικό; Και γιατί πάντα η Εκκλησία μας να βρίσκεται πίσω από τέτοιες ατεκμηρίωτες και γεμάτες μίσος απόψεις, που κάθε άλλο παρά τιμούν την κοινωνία που ζούμε; Πώς είναι δυνατόν να αποκαλούνται οι ομοφυλόφιλοι ασθενείς και να κατατάσσονται στην ίδια κατηγορία με τους "κλέφτες, τους φονιάδες και όλους τους αμαρτωλούς"; Πώς μπορούν μορφωμένα άτομα όπως ο κ. Καπαρής να συμπεραίνουν ότι οι σωματικές και οι ψυχολογικές αντιδράσεις των ομοφυλοφίλων είναι μη υγιείς και αφύσικες λαμβάνοντας υπόψη προφανώς μεμονωμένες περιπτώσεις (αν όχι και φανταστικές), αγνοώντας τη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων; Αν στο άρθρο τού κ. Καπαρή αντικαθιστούσε κάποιος τη λέξη "ομοφυλόφιλος" με τη λέξη "μαύρος", πόσες θύελλες αντιδράσεως θα ξεσηκώνονταν; Γιατί, άραγε, να μη συμβαίνει το ίδιο και σ' αυτήν την περίπτωση; Πόσα χρόνια πρέπει να περάσουν για να αποβάλουμε από μέσα μας το φόβο και το μίσος για την ύπαρξη των ομοφυλοφίλων; Μήπως τελικά δεν φταίνε άτομα όπως ο κ. Καπαρής, αλλά τα ομοφυλόφιλα άτομα της Κύπρου που ανέχονται τέτοια αισχρά ψεύδη εναντίον τους και κρύβονται λες και έχουν κάτι κακό να κρύψουν; Ή μήπως φταίει η χριστιανική μας ανατροφή, που για αιώνες τώρα μας έχει στερήσει τον αυτοσεβασμό και την ελευθερία της σκέψης και μας έχει μάθει να σκύβουμε σαν ζώα στο παχνί μιας "θεόσταλτης" αλήθειας; Γιατί, άραγε, κάποιοι να θεωρούν αποκλειστικό δικαίωμά τους να μπορούν να συνυπάρχουν σε αγαπητικές σχέσεις, από τη στιγμή μάλιστα που είναι ευρέως γνωστό ότι τέτοιες σχέσεις είναι δυνατές, και καθόλου επικίνδυνες, και από ομοφυλόφιλα άτομα; Γιατί πάντα η Εκκλησία να είναι η τελευταία που να παραδέχεται ως ξεπερασμένες και επικίνδυνες τέτοιες προκαταλήψεις του παρελθόντος; Και γιατί τέτοιες προκαταλήψεις τις περισσότερες φορές να ξεπροβάλλουν από τους κόλπους της Εκκλησίας; Διερωτώμαι και θλίβομαι πραγματικά. ΓΠ"

Επιστολή στον Πολίτη, 06/05/2009

Μετέφερα μια επιστολή που στάληκε και δημοσιεύτηκε στον Πολίτη, με αφορμή ένα κείμενο που είναι αλήθεια ότι στην δημοσίευση του την πρώτη μέρα δεν το είχα προσέξει.

Διαβάζοντας το κείμενο η απορία μου είναι αν επιτρέπεται μια εφημερίδα να προωθεί με τέτοιο τρόπο ρατσιστικές κι ακραίες απόψεις. Αλήθεια, αν αντί πούστης έλεγε "μαύρος", "στραβός", ή ακόμα και "Τούρκος" θα καταδεχόταν να το δημοσιεύσει ο Πολίτης; Το δημοσίευσε γιατί ήξερε ότι δεν θα υπάρξει σοβαρή αντίδραση. Ακόμα και η επιστολή που στάληκε μόνο με αρχικά ονόματος, είναι έκπληξη για μένα αν κι ευχάριστη.

Στο βαθμό που εμείς μένουμε μακριά και σιωπηλοί δεν πρόκειται καμία κοινωνία να μας παραχωρήσει από φιλανθρωπία τίποτα. Αρα, το ζήτημα είναι πως αντιδρούμε. Οφείλουμε ν' αντιδρούμε. Κάθε φορά που διαβάζω τέτοιες αθλιότητες, νιώθω χαστούκια στο πρόσωπο... που δεν έχω το θάρρος ν' αντιδράσω. Το παλεύω στο μυαλό μου αλλά πέραν από αυτό το blog δεν κάνω τίποτα άλλο. Με στεναχωρεί, με τρώει κι όμως ακόμα δεν έχω το θάρρος (ακόμα) ν' αντιδράσω.

ΥΓ: Τώρα για την εκκλησία το έχω ξαναγράψει. Ότι θέλει ας κάνει στο δικό της οίκο. Ας ορίζει αμαρτία και μιάσματα ότι ποθεί η ψυχή της. Μ' ενοχλεί μόνο όταν παρεμβαίνει στο δημόσιο χώρο και στα ατομικά μου δικαιώματα. Σ' αυτή την περίπτωση δεν νομίζω ότι αυτό είναι μείζον θέμα του κειμένου, οπότε δεν μ' ενδιαφέρει αν οι παπαδές (δεν) μπερδεύουν τα ράσα με ζαρτιέρες και αν θεωρούν παλλικάρια τους εαυτούς τους και κάποιους άλλους πούστηδες.

ΥΓ2: Διευκρίνιση - την επιστολή δεν την έστειλα εγώ. Η σύνταξη μια πρότασης προφανώς προκάλεσε σύγχυση. Ο μάγκας που την έγραψε και την έστειλε είναι ο ΓΠ, όπως υπογράφει το κείμενο του. Μπράβο του!