Τρίτος δρόμος φοβάμαι πως δεν υπάρχει...

Πυκνώνουν το τελευταίο διάστημα οι αναλύσεις που κάνουν λόγο για το τέλος της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης. Ο διεθνής τύπος φιλοξενεί όλο και συχνότερα απόψεις που αναφέρονται σε ένα πολύ σύντομο κύκλο κρίσης που θα κλείσει ίσως και μέσα στο 2009! Η ανοδική τιμή του πετρελαίου ίσως να δίνει την εντύπωση πως αυτές οι αναλύσεις έχουν βάση και πράγματι το τέλος της κρίσης είναι θέμα μηνών. Όμως εδώ τελειώνει η κρίση;

Μάλλον όχι κι όσοι έχουν παρακολουθήσει με μεγαλύτερο ενδιαφέρον τα όσα έλαβαν χώρα το τελευταίο χρόνο κατανοούν χωρίς μεγάλη δυσκολία ότι οι κινήσεις που έγιναν από αρκετές χώρες ήταν κινήσεις μπαλώματος της κρίσης.

Ενώ υπήρχε η ευκαιρία αλλά και η δυνατότητα το κράτος να προχωρήσει σε τομές που αφορούσαν τις αδυναμίες του συστήματος, να θέσει ένα πιο αυστηρό πλαίσιο συναλλαγών για να προστατεύσει το ίδιο το οικονομικό σύστημα, μέσα στο πανικό τους οι κυβερνήσεις αρκέστηκαν μόνο στις «τονωτικές ενέσεις» προς τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Δηλαδή έκαναν αυτό για το οποίο είχαν κατηγορηθεί εξ αρχής. Κοινωνικοποίησαν τα χρέη κι άφησαν τα κέρδη στις εταιρίες.

Πέραν από το οικονομικό βάρος που επωμίστηκαν οι κοινωνίες συνολικά για να διασωθούν οι πιο κερδοφόροι οικονομικοί οργανισμοί, δηλαδή οι τράπεζες και οι μεγάλες εταιρίες που συχνά αποτελούν τους πιο ισχυρούς παίκτες των τραστ, η οικονομία περιμένει και πάλι την.. αυτορρύθμιση.

Ετσι, την ίδια ώρα που οι κεφαλαιούχοι γλεντούν σε εξωτικά νησιά στην υγειά των κορόιδων, τα ακροδεξιά κι αντιευρωπαϊκά κόμματα γιορτάζουν στο τραπέζι που έστησε η κυβερνητική αδυναμία ν’ αντιμετωπίσει πειστικά τα κοινωνικά επακόλουθα της κρίσης.

Η κρίση έφερε ανεργία και μια τάση στροφής προς το συντηρητισμό, όπως φέρνει κάθε φορά μια κρίση, που προκαλεί ανησυχία αλλά και πανικό. Τα λαϊκίστικα συνθήματα κατά των (παράνομων) μεταναστών, η διογκούμενη λαϊκή οργή που δεν κατευθύνεται προς τους ισχυρούς (καρτέλ, τράπεζες, κράτος) αλλά προς τους αδυνάτους, αλλά και η ανάγκη για διασφάλιση του «εθνικού» κέρδους είτε αυτό είναι οικονομικό είτε ολιτικό διαμορφώνουν το σκηνικό το οποίο ζούμε σήμερα.

Μόνο που ούτε οι «τονωτικές ενέσεις», ούτε ο διωγμός των (παράνομων) μεταναστών είναι η λύση. Αφενός οι τράπεζες και τα καρτέλ θα συνεχίσουν την οικονομική αφαίμαξη της μεσαίας και μικροαστικής τάξης και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, κι αφετέρου η «καθαρότητα της φυλής» δεν αποτελεί απάντηση σε μια ήπειρο που αντιμετωπίζει οξύ δημογραφικό πρόβλημα.

Μέχρι την επόμενη, οικονομική και κοινωνική, κρίση που θα μας έρθει στα επόμενα χρόνια πιο ισχυρή, αφού τα προβλήματα όσο κι αν τα κρύβουμε κάτω από το χαλί δεν επιλύονται, έχουμε δύο επιλογές. Η πρώτη είναι να σχεδιάσουμε τις καλοκαιρινές μας διακοπές, με τη βοήθεια ενός διακοποδανείου και να ζήσουμε από εδώ και πέρα ως μελλοθάνατοι, σαν να ναι η κάθε μας στιγμή η τελευταία. Η δεύτερη είναι να προβληματιστούμε αληθινά για τον επανασχεδιασμό των προτεραιοτήτων μας και των αναγκών μας και μέσα από ένα κοσμοπολίτικο πνεύμα ν’ αντιμετωπίσουμε συνολικά τα ζητήματα βιωσιμότητας που (θα έπρεπε να) μας προβληματίζουν μέσα στο παγκόσμιο χώρο που ζούμε. Τρίτος δρόμος φοβάμαι πως δεν υπάρχει...

Θαυμασμός προς την κοινότητα των ομοφυλοφίλων

Η αμερικανίδα ΥΠΕΞ Χίλαρι Κλίντον έπλεξε σήμερα το εγκώμιο στους ομοφυλοφίλους για την μάχη που αναγκάσθηκαν να δώσουν «με θάρρος και αποφασιστικότητα» προκειμένου να τους αναγνωρισθούν τα δικαιώματά τους.

«Στο ΥΠΕΞ και σε όλην τη δημόσια διοίκηση, αναγνωρίζουμε εξίσου τους εργαζόμενους, είτε πρόκειται για λεσβίες, ομοφυλόφιλους, αμφισεξουαλικολύς και τρανσέξουαλ», τονίζει η επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας σε ανακοινωθέν της για την έναρξη του μήνα της Gay Pride (Περηφάνειας των Ομοφυλοφίλων) στις ΗΠΑ.

«Με τις οικογένειές τους, αυτοί οι άνθρωποι έκαναν μεγάλες θυσίες για να υπηρετήσουν τη χώρα μας», προσθέτει.

Όπως τονίζει η Κλίντον, «με την ευκαιρία αυτή θα ήθελα να εκφράσω τον θαυμασμό μου για την κοινότητα των ομοφυλοφίλων για το θάρρος και την αποφασιστικότητα που επί 40 χρόνια επιδεικνύουν και να τους προσφέρω την υποστήριξή μου για τον αγώνα που θα απομένει να φέρουν εις πέρας».

Υπογραμμίζοντας πως οι ομοφυλόφιλοι διώκονται σε πολλές άλλες χώρες, η Κλίντον δεσμεύεται πως «θα υπεραμυνθεί των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που περιλαμβάνουν την απαγόρευση της βίας και των διακρίσεων βάσει της σεξουαλικής κλίσης, ή ταυτότητας του ατόμου».
Πηγή: Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων


Για ακόμη μια φορά η σύγκριση με τον Ελληνικό χώρο είναι καταθληπτική. H σύγκριση ειδικά με την Κύπρο είναι μη δυνατή. Δεν υπάρχει κοινός τόπος για σύγκριση!

Ενώ στις ΗΠΑ η ΥΠΕΞ νιώθει την ανάγκη να προβεί σε τέτοιες δηλώσεις, στην Κύπρο δεν βρίσκεται ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ υποψήφιος, ούτε από το ΑΚΕΛ ή τους Οικολόγους (που στην υπόλοιπη Ευρώπη είναι από τις προοδευτικές ομάδες στο θέμα των μειονοτικών δικαιωμάτων)που να έχει το θάρρος να υπογράψουν την έκκληση της ILGA-Europe για τις ευρωεκλογές του 2009!

Για να είμαι ειλικρινής πιστεύω ότι αν ρωτήσουμε σήμερα όλους τους υποψηφίους σε ρεπορτάζ της TV θα υπάρξουν λίγες (ελάχιστες ίσως) θετικές απαντήσεις. Δηλαδή το πρώτο όνομα που μου έρχεται στο μυαλό είναι ο Τάκης Χατζηγεωργίου. Αδυνατώ να πιστέψω ότι θα έλεγε όχι, όταν από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 παρουσίαζε τη μοναδική εκείνη εκπομπή που λεγόταν "Χωρίς Πλαίσια" κι έκανε εκπομπές σε prime time ζώνη με τα περισσότερα θέματα ταμπού της κυπριακής κοινωνίας.

Η παντελής απουσία απάντησης προς την ILGA-Europe φανερώνει την πλήρη αδιαφορία κι απουσία των ζητημάτων που αφορούν τους ομοφυλόφιλους από τη δημόσια σφαίρα. Δηλαδή δεν αξιολογείται το θέμα ως σημαντικό και εικάζω ότι το email πέρασε απαρατήρητο μετά την πρώτη ανάγνωση. Αυτή είναι ακόμη μια ήττα των ομοφυλοφίλων στην Κύπρο. Εφόσον όμως δεν διεκδικούμε δεν θα κερδίσουμε και τίποτα.

Οι επόμενες εκλογές στην Κύπρο είναι το 2011. Εχουμε ένα ορίζοντα δύο χρόνων και μέσα σ' αυτό το διάστημα έχουμε την υποχρέωση, έστω μέσα από το ίντερνετ και τα blogs, να φέρουμε επιτέλους το θέμα της ισότητας των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων στο "φως"! Ο Lexi_penitas έκανε μια πρόταση και θα έχει ενδιαφέρον σε κάποια στιγμή να συζητήσουμε σοβαρά το ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει η blogόσφαιρα σ' αυτό το τομέα.

Δεν τρέφω ψευδαισθήσεις ότι ξαφνικά θα αλλάξουν τα πράγματα επειδή θα γραφτούν δύο τρία κείμενα. Ωστόσο, είναι σημαντικό να προσθέσουμε αυτά τα ζητήματα στην πολιτική ατζέντα. Ας διαφωνεί όποιος πολιτικός και πολιτικάντης το επιθυμεί. Είναι δικαίωμα του. Παρόλ' αυτά δεν πρέπει να επιτρέψουμε σε κανένα να καμώνεται πως είμαστε απλά ανύπαρκτοι κοινωνικά και πολιτικά στην Κύπρο.

ΥΓ. Ευχαριστώ erva_cidreira για την ενημέρωση αναφορικά ΚΑΙ με την έκκληση της ILGA-Europe!

YΓ2. Μόλις τ' άκουσα στο ραδιόφωνο, μ' άρεσε και το μεταφέρω: Όταν σου λένε οι καρχαρίες να πας για μπάνιο, είναι γιατί θέλουν να σε φάνε. Εσύ τι θα κάνεις;

Updated: Εδώ η δήλωση του ίδιου του Ομπάμα για τα δικαιώματα της lgbt κοινότητας, από το blog "Tales from the other side of town"

Οι "ανύπρακτοι" και τα "trendy ζώα" στις Βρυξέλλες

Σημείο εκκίνησης για τη στάση του ορθολογικού ψηφοφόρου είναι πως συμμετέχει στις εκλογές γιατί πιστεύει ότι μπορεί με τη ψήφο του να καθορίσει, στο μερίδιο που του αναλογεί, το αποτέλεσμα.

Στις εκλογές του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, όμως, τα δεδομένα παραπέμπουν περισσότερο σε "μη ορθολογικές" προσεγγίσεις. Ενώ σε μεγάλο βαθμό η καθημερινότητα μας καθορίζεται από νόμους και κανονισμούς που υιοθετούνται στις Βρυξέλλες και το Στρασβούργο, οι πολίτες αποδίδουν λιγότερη σημασία σ' αυτές. Αντίθετα τις θεωρούν πιο χαλαρές και δευτερεύουσες, ανεβάζοντας τα ποσοστά αποχής πολύ υψηλότερα από την περίπτωση των εθνικών και προεδρικών εκλογών.

Ωστόσο, πρέπει ν' αναγνωρίσουμε το ρόλο των ευρωπαϊκών θεσμών στη διεύρυνση των ελευθεριών του ατόμου και την προστασία της ανοχής προς τη διαφορετικότητα και τη πολυσυλλεκτικότητα μέσα στις εθνικές κοινωνίες.

Την ίδια ώρα που στα εθνικά κοινοβούλια η συζήτηση για θέματα ομοφυλοφιλίας είναι ανύπαρκτη (Κύπρος) ή ακούγονται τάσεις κι απόψεις πως οποιαδήποτε συζήτηση αυτού του είδους είναι μόδα και παρομοιάζεται με το διάλογο για τη προστασία των δικαιωμάτων των ζώων!!! (Ελλάδα), στο Ευρωπαϊκό κοινοβούλιο κατατίθενται ψηφίσματα για προστασία της ισότητας των πολιτών της ΕΕ και το ευρωπαϊκό σύνταγμα περιείχε αναφορές στη μη διάκριση των ατόμων λόγω του σεξουαλικού/ γενετήσιου προσανατολισμού τους!

Γι αυτούς τους λόγους, παρά τις όποιες αδυναμίες, ατέλειες και προβλήματα υπάρχουν στο γραφειοκρατικό σύστημα των Βρυξελλών θεωρώ ότι οι ευρωεκλογές μας αφορούν και μάλιστα πολύ περισσότερο από τις εθνικές εκλογές, ειδικά όσοι πιστεύουν ότι έχουν ανάγκη προστασίας από κάθε είδους διακρίσεις.

Υποψήφιοι υπέρ/κατά του γάμου των ομοφυλοφίλων
Ψάχνοντας στα προφίλ των υποψηφίων βουλευτών του 2006 από τον "Πολίτη" βρήκα δύο μόνο (πολλοί δεν είχαν απαντήσει στο ερωτηματολόγιο της εφημερίδας ενώ άλλοι υποψήφιοι Ευρωβουλευτές δεν ήταν υποψήφιοι βουλευτές τότε) απαντήσεις υποψηφίων Ευρωβουλευτών στο ερώτημα κατά πόσο οι ερωτώμενοι είναι υπέρ του γάμου των ομοφυλοφίλων.

Καταρχήν η ίδια η ερώτηση μπορεί να θεωρηθεί προβληματική. Άλλο ο γάμος κι άλλο η νομική κατοχύρωση, με το σύμφωνο συμβίωσης, μιας σχέσης ατόμων του ίδιου φύλου για λόγους ισότητας των δικαιωμάτων έναντι του κράτους. Ωστόσο σε καμία απάντηση δεν υπήρξε η ανάγκη για να δοθεί διευκρίνηση, οπότε πιστεύω ότι σε γενικές γραμμές η ίδια απάντηση θα δινόταν είτε γινόταν αναφορά σε γάμο είτε σε σύμφωνο συμβίωσης.

Οι απαντήσεις αφορούν δύο γυναίκες. Η Ελένη Θεοχάρους που φλερτάρει με τα συντηρητικότερα στοιχεία της Κυπριακής κοινωνίας (εκκλησία, σύνδεσμοι αγωνιστών, εθνικόφρονα σωματεία) απάντησε βεβαίως ότι διαφωνεί. "Είμαι κατά της νομιμοποίησης του γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων." Ούτε πως, ούτε γιατί λέει. Δικαίωμα της αλλά είναι λογικό να διερωτάται κάποιος πως μπορεί ένα άτομο που παρουσιάζεται ως αλτρουίστρια με συμμετοχή σε αποστολές των Γιατρών Χωρίς Σύνορα σε εμπόλεμες ζώνες να διαχωρίζει τους ανθρώπους ανάλογα με το γενετήσιο προσανατολισμό τους...

Η Κατερίνα Φλουρέντζου Μελισσηνού δεν έχει καν το σθένος ν' απαντήσει είτε θετικά είτε αρνητικά. Με μεσοβέζικη απάντηση λέει "Πιστεύω πως ο κάθε άνθρωπος δικαιούται να διαθέτει το σώμα του όπως ο ίδιος θέλει. Όμως η κυπριακή κοινωνία δεν είναι έτοιμη για νομιμοποίηση του γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων." Τώρα να πιστέψουμε ότι διαφωνεί αλλά το θεωρεί politically incorrect και προτιμά να επιρρίψει την ευθύνη στην κοινωνία γενικά κι αόριστα ή ότι συμφωνεί αλλά δεν έχει τη τόλμη να το παραδεκτεί και προσπαθεί να κρατήσει ισορροπίες; Ότι και να συμβαίνει δεν μου άρεσε η στάση της, αφού δείχνει ατολμία και φοβία να πάρει ξεκάθαρη θέση.

Υπάρχει και... τρίτη απάντηση, αλλά μέσω συζύγου! Η Ρούλλα Μαυρονικόλα (ΕΔΕΚ) είχε απαντήσει: "Δεν έχω ταμπού. Εξάλλου δεν μου το επιτρέπει ούτε η σοσιαλιστική μου ιδεολογία. Είμαι υπέρ του γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων." Τώρα αν συμφωνεί ο Κούλλης δεν μπορώ να το ξέρω...

Απόψεις κι απαντήσεις της ντουλάπας

"* Η εφημερίδα "Πολίτης" δέχθηκε δεκάδες τηλεφωνήματα διαμαρτυρίας για το άρθρο του Παναγιώτη Καπαρή της προπερασμένης Κυριακής στο οποίο καταγράφηκαν απόψεις οι οποίες παρουσίαζαν την ομοφυλοφιλία "ως ασθένεια". Θέλουμε επ' αυτού να διευκρινίσουμε ότι οι απόψεις των συνεργατών μας είναι σεβαστές, ωστόσο δεν εκφράζουν κατ' ανάγκη και τις θέσεις μας οι οποίες εκφράζονται με σαφήνεια από τη στήλη "άποψη" της εφημερίδας μας. Προς αυτή την κατεύθυνση ο "Πολίτης" δημοσιοποίησε μέχρι στιγμής δύο άρθρα επικριτικά για τις απόψεις του κ. Καπαρή, τα οποία αντιμετωπίζει επίσης με τον ίδιο σεβασμό."

Από τη στήλη "Θου Κύριε", Πολίτης 10/05/2009

Όπως άφησε σε μήνυμα του ο Aceras Anthropophorum, το δεύτερο κείμενο είναι του Νικόλα Δευτερά. Δημοσιεύτηκε τόσο στην εφημερίδα (και μάλιστα ήταν χρονολογικά η πρώτη απάντηση) και μετά στο blog "Πίσω από τη μάσκα τίποτα"

Το δικό μου ερώτημα είναι κατά πόσο η θέση ότι η ομοφυλοφιλία είναι ασθένεια που γιατρεύεται είναι ζήτημα... "άποψης". Υπάρχουν επιστημονικές μελέτες που είχα την εντύπωση πως κατέρριψαν αυτό το μύθο. Ας είναι. Ακόμα κι αυτή η αναφορά στη σημερινή έκδοση του Πολίτη είναι σημαντική αφού διατηρεί το δημόσιο διάλογο γι αυτό το θέμα ανοικτό. Αυτό είναι κέρδος, σε μια κοινωνία η οποία επιλέγει/ επιλέγουμε να κρύβει/ κρύβουμε την ομοφυλοφιλία μέσα στη ντουλάπα.

Επειδή υπήρξαν κάποια ανώνυμα σχόλια που ήταν ερειστικά και στα οποία επί της ουσίας δεν απάντησα κι ούτε θα απαντήσω, επιθυμώ να εξηγήσω γιατί δεν απαντώ.

Πολύ συνοπτικά η απάντηση μου είναι ότι δεν βρίσκω το νόημα. Δεν έχω εκχωρήσει σε κανένα άτομο το δικαίωμα να με προσδιορίζει ως ανώμαλο ή όχι ή ν' αποφασίζει για την προσωπική μου ζωή. Ετσι δεν κατανοώ ποιος θα ήταν ο λόγος να μπω σε συζήτηση μαζί του(ς). Θα είχε νόημα μόνο αν εκπροσωπούσε κάποιο φορέα (πχ το κράτος) το οποίο είχε ουσιαστική συμμετοχή στη ρύθμιση των κανόνων λειτουργίας της κοινωνίας μέσα από τους νόμους.

Η μόνη διαφορετική περίπτωση που θα έβρισκα νόημα θα ήταν αν εντόπιζα μια περίπτωση ενός ενδιαφέροντα διαλόγου που θα μπορούσε να διευρύνει το πεδίο του δημόσιου διαλόγου ή και να επηρεάσει τον ίδιο το δημόσιο διάλογο σε θέματα ανεκτικότητας κι ισότητας. Η' έστω να έβρισκα γόνιμο να δοκιμάσω και την "αλήθεια" των δικών μου απόψεων μέσα από διαφορετική επιχειρηματολογίας.

Είναι προφανές ότι καμία από τις δύο περιπτώσεις δεν συναντήθηκαν στη συγκεκριμένη περίπτωση, οπότε δεν υπάρχει λόγος να χάνω χρόνο και φαιά ουσία για ν' απαντήσω σε τέτοιου ύφους μηνύματα. Η αδιαφορία είναι η καλύτερη απάντηση, ειδικά αφού αισθάνομαι ότι έτσι δεν νομιμοποιώ τέτοιες συμπεριφορές ως μέρος ενός αποδεκτού τρόπου διαλογού.

Αυτά τα καταγράφω μόνο προς σεβασμό όσων επισκέπτονται το blog, αφήνουν μηνύματα και ίσως να έχουν την απορία γιατί δεν απαντώ. Δεν είναι από βλακεία κι έλλειψη επιχειρημάτων (χωρίς να θεωρώ σε καμία περίπτωση τις απόψεις μου την απόλυτη αλήθεια), ούτε λόγω αγένειας προς όσους αφήνουν μηνύματα με τα οποία δεν συμφωνώ. Είναι αποκλειστικά για τους λόγους που ήδη εξήγησα.

Καλή βδομάδα σε όλους

ΥΓ: Απορία που μου γεννήθηκε αφού έγραψα την ανάρτηση, είναι κατά πόσο ο επιστολογράφος/ συνεργάτης επιλέγει και τον τίτλο του κειμένου (Πούστηδες και παλικάρια δεν γίνονται μαλλιά κουβάρια)! Διότι έχει κι αυτό το ενδιαφέρον του. Με ποιο σκεπτικό η εφημερίδα δημοσίευσε αυτό το τίτλο, ιδιαίτερα από τα ελάχιστα που γνωρίζω, τους τίτλους δεν τους επιλέγουν οι συνεργάτες αλλά μόνιμοι γραφιάδες... κεντρικά στα γραφεία της εφημερίδας....

Οι πούστηδες και τα παλλικάρια

"Διαβάζω το άρθρο του κ. Παναγιώτη Καπαρή στον "Πολίτη" της 26/04/2009 "Πούστηδες και παλικάρια δεν γίνονται μαλλιά κουβάρια" και διερωτώμαι: μα πώς μπορούν να εκφράζονται τέτοιες απόψεις εν έτει 2009 και εμείς οι υπόλοιποι να τις ανεχόμαστε; Ούτε η πρώτη ούτε και η τελευταία φορά είναι που κάποιος εκφράζεται για την ομοφυλοφιλία και τους ομοφυλόφιλους με τέτοιο υβριστικό ύφος και η απορία μου παραμένει: μα πώς είναι δυνατόν κάποια άτομα να εθελοτυφλούν και να αρνούνται να αποδεχτούν κάποιες αλήθειες που περνούν καθημερινά από μπροστά τους; Πώς είναι δυνατόν ο κ. Καπαρής να είναι ενημερωμένος (έστω και, προφανώς, πολύ επιφανειακά) για τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των Γάλλων και για κάθε λογής περιθωριακά κόμματα των Ολλανδών και να περνά απαρατήρητο από μπροστά του το γεγονός ότι εκατομμύρια ομοφυλόφιλοι παγκοσμίως είναι υποδείγματα έντιμων και χρήσιμων πολιτών, υγιών προσωπικοτήτων και πιστών συντρόφων; Πόσα χρόνια πρέπει να περάσουν για να αποβάλουμε από μέσα μας αυτήν την ανασφάλεια που μας διακατέχει για καθετί διαφορετικό; Και γιατί πάντα η Εκκλησία μας να βρίσκεται πίσω από τέτοιες ατεκμηρίωτες και γεμάτες μίσος απόψεις, που κάθε άλλο παρά τιμούν την κοινωνία που ζούμε; Πώς είναι δυνατόν να αποκαλούνται οι ομοφυλόφιλοι ασθενείς και να κατατάσσονται στην ίδια κατηγορία με τους "κλέφτες, τους φονιάδες και όλους τους αμαρτωλούς"; Πώς μπορούν μορφωμένα άτομα όπως ο κ. Καπαρής να συμπεραίνουν ότι οι σωματικές και οι ψυχολογικές αντιδράσεις των ομοφυλοφίλων είναι μη υγιείς και αφύσικες λαμβάνοντας υπόψη προφανώς μεμονωμένες περιπτώσεις (αν όχι και φανταστικές), αγνοώντας τη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων; Αν στο άρθρο τού κ. Καπαρή αντικαθιστούσε κάποιος τη λέξη "ομοφυλόφιλος" με τη λέξη "μαύρος", πόσες θύελλες αντιδράσεως θα ξεσηκώνονταν; Γιατί, άραγε, να μη συμβαίνει το ίδιο και σ' αυτήν την περίπτωση; Πόσα χρόνια πρέπει να περάσουν για να αποβάλουμε από μέσα μας το φόβο και το μίσος για την ύπαρξη των ομοφυλοφίλων; Μήπως τελικά δεν φταίνε άτομα όπως ο κ. Καπαρής, αλλά τα ομοφυλόφιλα άτομα της Κύπρου που ανέχονται τέτοια αισχρά ψεύδη εναντίον τους και κρύβονται λες και έχουν κάτι κακό να κρύψουν; Ή μήπως φταίει η χριστιανική μας ανατροφή, που για αιώνες τώρα μας έχει στερήσει τον αυτοσεβασμό και την ελευθερία της σκέψης και μας έχει μάθει να σκύβουμε σαν ζώα στο παχνί μιας "θεόσταλτης" αλήθειας; Γιατί, άραγε, κάποιοι να θεωρούν αποκλειστικό δικαίωμά τους να μπορούν να συνυπάρχουν σε αγαπητικές σχέσεις, από τη στιγμή μάλιστα που είναι ευρέως γνωστό ότι τέτοιες σχέσεις είναι δυνατές, και καθόλου επικίνδυνες, και από ομοφυλόφιλα άτομα; Γιατί πάντα η Εκκλησία να είναι η τελευταία που να παραδέχεται ως ξεπερασμένες και επικίνδυνες τέτοιες προκαταλήψεις του παρελθόντος; Και γιατί τέτοιες προκαταλήψεις τις περισσότερες φορές να ξεπροβάλλουν από τους κόλπους της Εκκλησίας; Διερωτώμαι και θλίβομαι πραγματικά. ΓΠ"

Επιστολή στον Πολίτη, 06/05/2009

Μετέφερα μια επιστολή που στάληκε και δημοσιεύτηκε στον Πολίτη, με αφορμή ένα κείμενο που είναι αλήθεια ότι στην δημοσίευση του την πρώτη μέρα δεν το είχα προσέξει.

Διαβάζοντας το κείμενο η απορία μου είναι αν επιτρέπεται μια εφημερίδα να προωθεί με τέτοιο τρόπο ρατσιστικές κι ακραίες απόψεις. Αλήθεια, αν αντί πούστης έλεγε "μαύρος", "στραβός", ή ακόμα και "Τούρκος" θα καταδεχόταν να το δημοσιεύσει ο Πολίτης; Το δημοσίευσε γιατί ήξερε ότι δεν θα υπάρξει σοβαρή αντίδραση. Ακόμα και η επιστολή που στάληκε μόνο με αρχικά ονόματος, είναι έκπληξη για μένα αν κι ευχάριστη.

Στο βαθμό που εμείς μένουμε μακριά και σιωπηλοί δεν πρόκειται καμία κοινωνία να μας παραχωρήσει από φιλανθρωπία τίποτα. Αρα, το ζήτημα είναι πως αντιδρούμε. Οφείλουμε ν' αντιδρούμε. Κάθε φορά που διαβάζω τέτοιες αθλιότητες, νιώθω χαστούκια στο πρόσωπο... που δεν έχω το θάρρος ν' αντιδράσω. Το παλεύω στο μυαλό μου αλλά πέραν από αυτό το blog δεν κάνω τίποτα άλλο. Με στεναχωρεί, με τρώει κι όμως ακόμα δεν έχω το θάρρος (ακόμα) ν' αντιδράσω.

ΥΓ: Τώρα για την εκκλησία το έχω ξαναγράψει. Ότι θέλει ας κάνει στο δικό της οίκο. Ας ορίζει αμαρτία και μιάσματα ότι ποθεί η ψυχή της. Μ' ενοχλεί μόνο όταν παρεμβαίνει στο δημόσιο χώρο και στα ατομικά μου δικαιώματα. Σ' αυτή την περίπτωση δεν νομίζω ότι αυτό είναι μείζον θέμα του κειμένου, οπότε δεν μ' ενδιαφέρει αν οι παπαδές (δεν) μπερδεύουν τα ράσα με ζαρτιέρες και αν θεωρούν παλλικάρια τους εαυτούς τους και κάποιους άλλους πούστηδες.

ΥΓ2: Διευκρίνιση - την επιστολή δεν την έστειλα εγώ. Η σύνταξη μια πρότασης προφανώς προκάλεσε σύγχυση. Ο μάγκας που την έγραψε και την έστειλε είναι ο ΓΠ, όπως υπογράφει το κείμενο του. Μπράβο του!

Ενα ζωντανό πείραμα: Το κόμμα "Διαδικτυακή Δημοκρατία" στις Ευρωεκλογές

Βαρεθήκαμε τους λαϊκιστές, ας πάμε στο λαό! Μπορεί αυτή να είναι η λύση; Ίσως και μάλιστα στην Ουγγαρία δημιουργήθηκε το κόμμα της άμεσης διαδικτυακής δημοκρατίας ενόψει των Ευρωεκλογών.

Σε γενικές γραμμές η ιστοσελίδα του κόμματος θα επιτρέπει στους χρήστες να ανταλλάσσουν απόψεις για θέματα που θα συζητούνται στο Ευρωκοινοβούλιο και τα αποτελέσματα θα μεταφέρονται ως πολιτικές θέσεις του κόμματος από τους Ευρωβουλευτές στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (Πλήρες κείμενο για την είδηση εδώ).

Πόσο υπεύθυνος είναι όμως ο λαός όταν διαμορφώνει άμεσα πολιτικές μέσα από την ανωνυμία του πλήθους;

Ενα απλό παράδειγμα είναι το ζήτημα των γάμων των γκέι. Πρόσφατη ανταλλαγή απόψεων πολιτών μέσα από τον Φιλελεύθερο (δείτε σχετικό σχόλιο κι από τον Κυπρολέοντα) έδειχνε (ή τουλάχιστον παρουσιάστηκαν) ότι υπάρχουν όλες οι τάσεις. Δηλαδή αυτοί που έκαναν λόγο για το δικαίωμα του κάθε ατόμου στην ίση μεταχείριση από το κράτος κι αυτοί που μπέρδευαν τη δική τους ηθική με τη διασφάλιση των ατομικών δικαιωμάτων συμπολιτών τους.

Δεν θέλω να σκεφτώ τι θα προέκυπτε σ' ένα δημοψήφισμα, κι ειδικά ηλεκτρονικό, ανώνυμο για το ζήτημα της ισότητας στο γάμο, στο μοντέλο άμεσης δημοκρατίας που εισηγείται το κόμμα 'Internet Democracy' της Ουγγαρίας. Κανονικά δεν θα έπρεπε να έχει και σημασία, γιατί τα δικαιώματα του κάθε ατόμου δεν μπορούν να υπόκεινται στη καλή διάθεση του ανώνυμου πλήθους.

Μήπως ο επώνυμος πολιτικός είναι καλύτερος; Σίγουρα η επώνυμη στάση ενός πολιτικού μπορεί να λειτουργήσει και προς τις δύο κατευθύνσεις. Είτε θέλοντας να παρουσιαστεί συνεπής με την ιδεολογία του κόμματος του (πχ. Σύριζα), είτε για λόγους προσωπικών απόψεων, είτε για λόγους ψηφοθηρίας, είτε..., είτε... ψηφίζει θετικά και γίνεται αποδέκτης τόσο θετικής όσο κι αρνητικής κριτικής. Το ίδιο ισχύει κι αντίστροφα. Για τους ίδιους λόγους (ιδεολογικούς, λόγω συντηρητικής προσέγγισης, προσήλωση στη θρησκευτική ηθική), είτε για λόγους ψηφοθηρίας ανάμεσα στο συντηρητικό ακροατήριο μπορεί να καταλήει σε αρνητική ψήφο. Ο πολιτικός, και πάλι, θα δεκτεί και θετική κι αρνητική κριτική.

Η ειδοποιός διαφορά είναι πως στην περίπτωση του πλήθους λειτουργεί το θυμικό, το γενικότερο κλίμα, και η ψυχολογία του πλήθους που επιτρέπει ακρότητες όλτων των τάσεων και μάλιστα η όποια απόφαση δεν συνδέεται με καμία ανάληψη ευθύνης. Στην περίπτωση των επώνυμων πολιτικών, η ευθύνη βαραίνει τον καθένα κι έχει αντίστοιχο αντίκτυπο, είτε θετικό είτε αρνητικό. Αρα γίνεται και με διαφορετικούς όρους και συνήθως (όχι πάντα) δεν ξεφεύγει απο τα όρια του πολιτικού πολιτισμού και δεν αναζητά λύσεις στο θυμικό.

Όσο όμορφα κι αν ακούγεται η έννοια της άμεσης δημοκρατίας μέσω του διαδικτύου και τη δύναμη που έχουν ή που μπορούν να αποκτήσουν πχ οι bloggers κι άλλοι που μπορούν να επηρεάσουν την μορφή του δημόσιου διαλόγου, παροτρύνοντας στη συμμετοχή σε τέτοια δημοψηφίσματα και καθοδηγώντας τις τάσεις, όταν αυτά τα στοιχεία δεν συνδέονται με κάποια έννοια προσωπικής ευθύνης για την κάθε απάντηση που δίνεται, τότε ο κίνδυνος να οδηγηθούμε στη δικτατορία του ανώνυμου δικτυωμένου πλήθους είναι ορατός.

Θεωρώ ενδιαφέρον το "πείραμα" που αναμένεται να λάβει χώρα στην Ουγγαρία κι ελπίχω το συγκεκριμένο κόμμα να πετύχει εκλογή ευρωβουλευτη για να δούμε πως θα εξελιχθεί στην πράξη, αν και ήδη είμαι επιφυλακτικός από τις παγίδες που κρύβει.

"Όλα για το γαμήσι"

Επειδή ο χρόνος μου είναι περιορισμένος τις τελευταίες μέρες αντί να γράψω ένα θέμα που είχα στο μυαλό μου για το Λίβανο εδώ και πολλές μέρες, προτίμησα να μεταφέρω ένα κείμενο που διάβασα πριν περίπου κανένα μήνα στο zougla.gr κι από τότε έχει τύχει πολλές φορές να το θυμηθώ εξ αφορμής διάφορων γεγονότων. Θεώρησα καλό να το αναδημοσίευσω καθώς συμφωνώ απόλυτα με το νόημα του.

Άνθρωποι, εξουσίες, ηγέτες, ηγεσίες, κατακτητές, εκκλησιαστικές εξουσίες, θρησκευτικοί ηγέτες, τραπεζικά, οικονομικά,τηλεοπτικά συστήματα έχουν στόχο να γαμήσουν… για να επιβιώσουν! Από την στιγμή που εκπίπτει ο άνθρωπος του Παραδείσου... γαμιέται για να επιβιώσει με οποιοδήποτε τίμημα!!!

Αν σας κομπλάρει η λέξη γαμήσι, σόρυ. Αφήστε τις ντροπές και μπείτε στην ουσία.

Ο ΕΡΩΤΑΣ ΕΙΝΑΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ (Από τον Πλάτωνα έως τον Μαρξ).

ΤΟ ΓΑΜΗΣΙ, όμως, δηλώνει σχέσεις… αγοράς μεταξύ εξουσιαστή – εξουσιαζόμενου. Ο υποταγμένος στον εξουσιαστή μπορεί να μην έχει καμία συνείδηση υποταγής. Μπορεί να νοιώθει ότι έτσι πρέπει να γίνεται, μπορεί και να φτάσει να μπερδεύει το γαμήσι με τον έρωτα. Αυτό σημαίνει... αλλοτρίωση !

Το συστηματάκι (οικονομικό - πολιτικό - διαφημιστικό - μιντιακό) έχει ανάγκη, προκειμένου να αποφύγει την επιθανάτια αγωνία του, να σε κατευθύνει έτσι ώστε να "ερωτεύεσαι" το "μοντέλο" που εξυπηρετεί την επιβίωσή του.

Πριτςςς! Που δεν το καταλάβατε... Το "ερωτικό μοντέλο" που "πουλάει" στον 21ο αιώνα είναι το μοντελάκι που εξυπηρετεί τις ανάγκες της αγοράς. Ο γκόμενος για να γαμήσει πρέπει να αποτελεί εργαλείο για την διατήρηση του συστήματος. Πρέπει να έχει δηλαδή σπίτι με τζακούζι, σκύλο με βούλες, αυτοκίνητο που να παρκάρει φάτσα στο villa Mercedes, να προσφέρει διακοπές σε εξωτικά μέρη, να μπορεί, αν και με καράφλα τρίπατη, να περιφέρει την γκόμενα στην Ψαρού χωρίς εκφρασμένη ή υπολανθάνουσα αγωνία για το πώς θα πληρώσει την μπουρνουζοπετσέτα.

Οι γκόμενες, πάλι, που το συστηματάκι εγκαθιδρύει ως "σύμβολα του σεξ" είναι εκείνες που επίσης εξυπηρετούν τις ανάγκες της αγοράς. Διαθέτουν κορμιά – κρεμάστρες, όπου οι ετικέτες των οίκων μόδας εμφανίζονται από το πλαστικό μπούστο έως το αιδοίο, το οποίο οφείλει να μένει εγκλωβισμένο μόνο σε κορδόνι του οποίου ο κατασκευαστής λέγεται "ΚΛΑΙΝ"...

Αυτό είναι λοιπόν το ζευγάρι που η αγορά ευλογεί να... πηδιέται! Αν κάποιος ή κάποιοι διαταράξουν την νόρμα, αποκαθηλώνονται ως αντάρτες. Είστε καλά; Σκέψου πόσα τζακούζια θα μείνουν στο ράφι, αν οι γκόμενοι πιστέψουν ότι μπορεί να γαμίσουν χωρίς να διαθέτουν το συγκεκριμένο αξεσουάρ! Σκέψου πόσες αυτοκινητοβιομηχανίες θα κλείσουν, αν οι άντρες στον πλανήτη συνωμοτούσαν ότι θα γαμίσουν με το… πουλί τους και όχι με το κλειδί του αυτοκινήτου τους!

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΟΜΩΣ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΑΥΤΟ.
ΞΕΡΕΤΕ ΓΙΑΤΙ ; Υπάρχει... ο ΦΟΒΟΣ!

Ο Χειρότερος εχθρός του έρωτα (με την αρχαιοελληνική και Μαρξιστική έννοια του όρου) είναι ο φόβος. Ο Φόβος μπροστά στην ελευθερία και την ευτυχία. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος πανικός από εκείνον που σου προκαλεί το συναίσθημα της ελευθερίας ή της ευτυχίας. Γιατί, αγάπες μου, όταν είσαι ελεύθερος δεν έχεις ανάγκη ένταξης σε ομάδες ή σε συγκροτήματα. Πιάστε το για να με νοιώσετε, ιστορικά, κάθε στιγμή που οι άνθρωποι διεκδικούσαν το δικαίωμα στην ελευθερία επαναστατούσαν, ματώνανε, χαρακωνόντουσαν, θρηνούσανε νεκρούς. Στην συνέχεια, όμως, δημιουργούσαν τις προϋποθέσεις για να καλωσορίσουν…τον ολοκληρωτισμό! Πλάκα μου κάνεις; Πού μπερδεύτηκες; Για θυμήσου: χύθηκε αίμα ή δεν χύθηκε για να πετάξουν οι γυναίκες τους κορσέδες, τις ζώνες αγνότητας και τα σουτιέν; Χύθηκε. Το αποτέλεσμα; Πειστήκαμε όλες ότι μπορούμε να χωρέσουμε σε τρία νούμερα τζιν ( διότι αν δεν... δεν!) Πείστηκαν όλες όχι απλώς να ξαναφορέσουν σουτιέν, αλλά σουτιέν με ενισχύσεις τριαξονικού για να φαίνονται τα βυζιά μπαλόνια! Βλέπεις, αν δεν ανήκεις στην κατηγορία του "τούμπανου" δεν…! Το "τούμπανο" για να κάνει σουξέ και να εγκαθιδρυθεί θέλει και σιλικόνη και μπανέλα (εσύ που διαβάζεις, θες να γράψεις δίπλα πόσες πλαστικές κάρτες χρειάζομαι για να κάνω το βυζί τούμπανο, να βρω ασορτί μπανέλα με το κορδόνι του βρακιού και γκλίτερ για να ταιριάζει με το μήκος της βυζοχαράδρας;). Αγάπες, σόρυ που θα σας το πετάξω στα μούτρα, αλλά αυτό είναι φασισμός! Το νοιώθω ότι το ψιλοϋποψιάζεστε, αλλά ντουφεκάμε όλοι μπεκάτσες αλλού νταλλού! Φοβόμαστε την πραγματικότητα, γιατί η ελευθερία προϋποθέτει... μοναξιά -ή τουλάχιστον συμφιλίωση με την μοναξιά.
Το κείμενο είναι της Νανάς Παλαιτσάκη.

ΥΓ: Αργησα λίγο στην ανανέωση του blog αλλά είχα καλούς λόγους. Πρώτον, κουράστηκα περνώντας πολύ ευχάριστα στις διακοπές του Πάσχα. Μετά ξαναπακέταρα τα πραγματάκια μου, και την έκανα για νέο προορισμό. Εκτός Ευρώπης αυτή τη φορά, εδώ όπου τα πράγματα δεν είναι και τόσο ελεύθερα για τους γκέι. Έμαθα και πως λειτουργούν διάφορα προγραμματάκια για να παρακάμπτω περιορισμούς και φραγές σε sites που... διαφθείρουν τα ήθη (και δεν εννοώ πορνοσάιτς!), χιχι!

ΥΓ2: Εχω μια μικρή (πολύ μικρή) προσδοκία ότι η οικονομική κρίση θα λειτουργήσει διορθωτικά και σ' αυτό το τομέα. Εξ ανάγκης, δηλαδή, τα ακριβά πλαστικά βυζιά και η υπερδιέγερση που προσφέρει το πολυτελές αυτοκίνητο να μείνουν -για λίγο έστω- στην άκρη προς αναζήτηση ενός πιο ανθρώπινου Έρωτα.